Υπάρχουν κάποια κτίσματα που δεν έχουν να κάνουν με τα υλικά που είναι φτιαγμένα, τις πέτρες, τα τούβλα και τα «ντουβάρια». Έχουν να κάνουν με τις ψυχές και τα συναισθήματα και με το πόσο αναλλοίωτα και ταιριαστά παραμένουν αυτά μέσα στο χρόνο.
Έτσι είναι και το εκκλησάκι του Αϊ Γιώργη που αγναντεύει και φυλάει το Αγγελόκαστρο χρόνια και ζαμάνια πάνω απ’ το ύψωμά του, δίπλα απ’ τ’ αγκωνάρι του χιλιόχρονου κάστρου. Κι ο κάθε Αγγελοκαστρίτης απ’ όπου κι αν πρωτοκοιτάξει πάντα τον ΑϊΓιώργη βλέπει μπροστά του! Ο ναός είναι ανακαινισμένος στα 1914, στο ίδιο σημείο που ήταν ομώνυμος Βυζαντινός σταυροειδής ναός με τρούλο του 13 η 14ου αιώνα.
Σήμερα ανήμερα της γιορτής του που όλο το χωριό ανηφορίζει κατά κει, μέσα ή έξω απ’ τον ΑϊΓιώργη, ένα είναι σίγουρο. Όλοι οι Αγγελοκαστρίτες έχουν τη κρυφή προσωπική θέση, τη γωνιά τους, αφού πρώτα ανάψουν ένα λεπτό κερί ή μια λαμπάδα ίσα με το μπόϊ τους, και ασπαστούν του Άγιου Στρατηλάτη την εικόνα στην εμπασιά του ναού.
Εκεί λοιπόν, πάνω στο πρωινό αεράκι και στην κουβέντα για τα βάσανα ετούτων των καιρών, αγναντεύοντας τον φρεσκοοργωμένο κάμπο, ένα κοίταγμα στ’ αγκωνάρια του ναού, αρκεί να φέρει θύμησες παλιές και μνήμες που για τον κάθε έναν είναι διαφορετικές, και που όμως για όλους είναι τόσο κοινή η ρίζα τους. Όπως παλιά, εκεί μέσ΄την μικρή εκκλησιά, ο παπα-Βασίλης ο Πριόβολος σοβαρός πάντα κι αυστηρός να προβάλει από το ιερό, και να κοιτά μεσ΄το μάτι, εκείνους που σιγοκουβεντιάζαν.
Σύμβολο πίστης και αρχείο κοινής μνήμης ετούτο το ξωκλήσι του ΑϊΓιωργιού που σήμερα έχει ξανά τη τιμητική του, γίνεται μικρή αφορμή, για ένα κοίταγμα προς τα πίσω και ίσως καμιά φορά γίνονται κουραστικές τέτοιες αναφορές. Όμως και τι απομένει αν πετάξουμε στο γκρεμό και το παρελθόν μας;
Αϊ και του χρόνου να είμαστε καλά όλοι χωριανοί απ’ τον ΑϊΓιώργη μας.
Μπούτιβας Κώστας - Καστρινός.
Πατήστε πάνω στις εικόνες για μεγέθυνση.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου