ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΑΪ ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΛΙΟΤΕΡΑ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΜΑΣ

 

Το χωριό μουσκεμένο απ’ άκρη σ’ άκρη συνήθως τέτοια εποχή, έτοιμο να υποδεχτεί τον άρχοντα, τον καινούργιο χρόνο που ερχότανε. Κι έφτανε το βράδυ πια (αλήθεια βραδιάζει γρηγορότερα τις γιορτές;) η ώρα η δωδέκατη της αλλαγής του χρόνου. Η σόμπα πυρακτωμένη απ’ τα κούτσουρα και η μάνα στο άψε σβήσε έφερνε τη βασιλόπιτα με το φλουρί,- ένα ασημένιο «εικοσόφραγκο» στο ζυμάρι - για τη δοκιμή της τύχης. Έπαιρνε το κουζινομάχαιρο ο πατέρας κι έκοβε τα κομμάτια. Του Χριστού, του σπιτιού...Κι ύστερα κατά ηλικία όλη η οικογένεια. Εκεί να δεις καρδιοχτύπι για το φλουρί. Κι όσο για εκείνη τη βασιλόπιτα, γλυκότερο πράγμα στον κόσμο δεν υπήρχε. Κι ήτανε όλα φιλιωμένα ετούτη τη βραδιά. Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά σου λέει...Κι ύστερα χορτάτα μάτια και καρδιές φέρνανε στο κορμί την ηρεμία του ύπνου. Να βρει ησυχία ο Αϊ Βασίλης να μπει πριν το ξημέρωμα ν’ αφήσει τα δώρα στα παιδιά. Αυτοκίνητα, διαστημόπλοια, ρομπότ, κούκλες, στρατιωτάκια, θα μεταφέρουν αύριο τους πιτσιρικάδες στα ύψη της ευτυχίας, για να διαλυθούν μέσα σε λίγες μέρες εις τα «εξ ων συνετέθησαν». 

Σήμερα, τα δώρα εκείνα δεν έχουν καμία σχέση, αφού η τεχνολογία έχει προχωρήσει κατά πολύ. Αντί για πύραυλο, πλέον ο σύγχρονος πιτσιρικάς θέλει i-phone. Αντί για ρομπότ και διαστημόπλοια, βλέπει όσα θέλει στο νέο του τάμπλετ. Και αντί για στρατιωτάκια, μπορεί να παίξει όσο πόλεμο θέλει σε κάποιο ηλεκτρονικό υπολογιστή. 

Βέβαια και τότε τα παιχνίδια ήταν ακριβά και αποτελούσαν μεταφορά της τελευταίας τεχνολογίας στην παραμυθένια χώρα των παιδιών. Υπήρχαν βέβαια και τα πιο πρακτικά δώρα. Ένα πουλοβεράκι, ένα ζευγάρι γαλότσες η «ελβιέλες» μιας και η οικονομική κατάσταση των γονέων της εποχής, δεν επέτρεπε και δώρο και ρούχα μαζί. Μάλιστα, ρουχαλάκια με ωραία χρώματα, και καλόγουστα σχεδιάσματα, ανάλογα με την ηλικία και το φύλο, κατόρθωναν να συνδυάζουν την πρακτική εξυπηρέτηση με την χαρά του δώρου. «Τα Ελληνικά παιχνίδια είναι καλλίτερα απ’ τα ξένα και μάλιστα και πιο φθηνά» έγραφε σε μια βιτρίνα τότε σε μαγαζί του Αγρινίου.

Την άλλη μέρα ανήμερα Πρωτοχρονιάς, η κότα άχνιζε στον «τέντζερη» που χοροπήδαγε πάνω στη σιδερένια πυροστιά, και σ’ όλο το χωριό, τσίκνα, καπνός, κι οσμή από «σουφλιμά», σμίγανε σ’ ένα ανταριασμένο σύννεφο που ανέβαινε πάνω κατά το ψηλαλώνι μεριά. Κι από την μία άκρη του χωριού ως την άλλη, μόνο ευχές χωρίς διάκριση και δίχως τελειωμό.

- Ευτυχισμένο το νέο έτος γείτονα. 

  - Ο Θεός να δώκει, υγεία και χαρά στη φαμελιά σου, χρόνια πολλά.

Κώστας Μπούτιβας.

ΚΑΡΤΑ ΕΛΠΙΔΑΣ.

Μια σταλμένη καλαίσθητη κάρτα με το φετινό χριστουγεννιάτικο δέντρο του χωριού μπροστά από το δημαρχείο,  με τις ευχές του προέδρου και του κοινοτικού συμβουλίου, μας γέμισε χαρά κι ελπίδα στις δύσκολες μέρες που περνάμε. Να’σαι καλά πρόεδρε Πάνο και να δίνεις όσο μπορείς την ελπίδα ότι το Αγγέλοκαστρο πρωτοπορεί, ομορφαίνει, και δηλώνει πάντοτε παρόν.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΧΩΡΙΑΝΟΙ. (πατήστε πάνω στην εικόνα για μεγένθηνση)

Κώστας Μπούτιβας.

«ΚΑΤΣΚΑΪΔΑ» Η ΡΑΧΗ.

Οι περισσότεροι αν όχι όλοι, ξέρω θ’ αναρωτιέστε, τι θέλει να πει η φράση του τίτλου. Περιμένετε: Θα σας δοθεί εξήγηση.

Είχε πάει ο μακαρίτης ο Νίδας ο πατέρας μου κάποτε για ξύλα στις γύρω ράχες του χωριού για το τζάκι το χειμώνα – τέλος δεκαετίας του 60 ήτανε θαρρώ, ανέχειας και τότε εποχές – κι όταν τον ρώτησε η μάνα μου σα γύρισε με λίγα καυσόξυλα, μόνο αυτά τα λίγα έφερες εκείνος της απάντησε:

- Τι να ’κανα πρόλαβαν άλλοι. «Κατσκαϊδα τον έκαναν το λόγγο». Μου ’μεινε αυτή η φράση και την θυμάμαι πάντα όταν ακούω για κρύο και για ζέστα.

Ο Χειμώνας «προ των πυλών λοιπόν» και δεν ξέρω φέτος αν θα είναι βαρύς η ελαφρύς. Αυτό όμως που είναι σίγουρο είναι ότι και πάλι αρχίσαμε να μιλάμε για «ψοφόκρυο». Με τη διαφορά ότι κάποιοι φέτος θα κρυώνουν πιο πολύ απ’ τους άλλους με τις αυξήσεις σε κάθε είδος καύσιμο. Κι αυτοί οι κάποιοι φέτος θα είναι περισσότεροι, και που άρχισαν να ψάχνονται να δούνε τι θα κάνουνε. Τα πρώτα μαντάτα έρχονται αυτές τις μέρες κάτω απ’το χωριό.

–Μη παραξενευθείς άμα κατέβεις και δεις τον «Παλιαλία» φαλακρό μου ανήγγειλαν φίλοι απ’ το χωριό στο τηλέφωνο. Ποιος δασικός τόπος και ποια δημόσια γη μου λες. Εδώ είναι πια θέμα επιβίωσης. Κι δεν δουλεύει τώρα τ’ αλυσοπρίονο γι’ αυτούς τους λίγους που εμπορεύονταν το ξύλο για να πιούν ένα κρασί. Τώρα όλοι νοικοκυραίοι και μη έχουνε ξεχυθεί στο λόγγο κι ασύστολα τον λεηλατούν.

Κι όμως έτσι είναι. Τι προστασία περιβάλλοντος και παραμύθια μπροστά στην επιβίωση! Ψωμί, νερό και ένα κεραμίδι. Αρχέγονες και προϊστορικές ανάγκες για τον άνθρωπο. Ένα καλύβι έστω και με κλαριά να προστατευτεί απ’ το κρύο και τους «καιρούς». Και οι πατεράδες μας, εκείνες τις δύσκολες εποχές μας τα παρείχαν έστω και δύσκολα αυτά. Παίρναμε το πρωί ένα ξύλο παραμάσχαλα μαζί με τη «σάκα» απ’ το σπίτι και το πηγαίναμε για τη σόμπα στο σχολείο να ζεσταθούμε.

Τώρα όμως τι κάνουμε, που απ’ τις υποσχέσεις για σπουδές στο εξωτερικό και το διορισμό στο δημόσιο, φτάσαμε να ψάχνουμε για τις βασικές πια ανάγκες, και επιστρέψαμε στην εποχή του «Πατέρα κρυώνω».

Πατέρα κρυώνω έλεγε τότε το γυφτάκι μέσα στην τέντα κάτω στο Σταθμό. Τα μάζευε τότε όλα ο μακαρίτης ο Μπέκος καμιά δεκαριά που είχε, και τα κύλαγε πέρα – δώθε όλη μέρα πάνω σε μια κουρελού να ζεσταθούν κι έτσι σταμάταγαν να διαμαρτύρονται ότι κρυώνουν.

Θα ξεχερσωθούν λέει φέτος λόγγοι και βουνά…. «Κατσκαίδα» να γίνουνε, θα μου πεις.. Εδώ ξεχέρσωσαν τη ζωή μας οι πολιτικοί διαχειριστές της δυστυχίας μας, χωρίς ντροπή και τσίπα, μας μάρανε να μη γυμνωθεί λίγο το δάσος. 

Δεν είναι όμως έτσι απλά τα πράγματα. Γιατί ετούτο εδώ το ξεγύμνωμα θα το βρουν αύριο μπροστά τους τα παιδιά μας. Και η φύση ειδικά αν την πληγώσεις πάντοτε εκδικείται. Υπάρχει και μέτρο, όπως το ήξεραν και το εφάρμοζαν με θρησκευτική ευλάβεια οι Πατεράδες μας που ήξεραν και τι θα κόψουν και που θα κόψουν. 

Είναι που είναι γυμνή και ξεβράκωτη ετούτη εδώ η χώρα έτσι που την κατάντησαν. Μην της βγάνουμε κι εμείς άλλο πια τα μάτια.

Μπούτιβας Κώστας.

ΠΝΙΓΗΚΕ Ο ΚΑΜΠΟΣ ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΚΑΣΤΡΟΥ.

Τις πληγές του απ’ τις εκτεταμένες βροχοπτώσεις μετράει ο κάμπος του Αγγελοκάστρου που έχει γίνει μια απέραντη λίμνη. Οι ζημιές τεράστιες και η απόγνωση των κατοίκων στο κατακόρυφο, που ψάχνουν ακόμα και με βάρκες να βρούν τα χαμένα ζώα τους. Το ρεπορτάζ των κατοίκων του χωριού αδιάψευστος μάρτυρας της μεγάλης καταστροφής.

Κώστας Μπούτιβας. 

Facebook