Τρίτη 31 Ιουλίου 2012

ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ ΦΤΑΝΕΙΣ ΣΤΗΝ ΠΗΓΗ.



Έπειτα απ’ το χθεσινό άρθρο μας «ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΟΝΕΙΡΩΝ» που αναφέρονταν στη δημοπράτηση του έργου «Αποχέτευση Αγγελοκάστρου», όπως έγκυρα πληροφορούμαστε έστω και ετεροχρονισμένα απ’ το Δήμο το εν λόγω έργο δημοπρατήθηκε στις 24 Ιουλίου και προσωρινός μειοδότης αναδείχθηκε η εταιρεία «Ν. Νικολόπουλος ΑΤΕ».

Καστρινός.

Δευτέρα 30 Ιουλίου 2012

ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΟΝΕΙΡΩΝ.


ΔΗΜΟΣ ΑΓΡΙΝΙΟΥ- ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ Αγρίνιο, 16 Μαΐου 2012 Ταχ.Δ/νση: Χαρ.Τρικούπη 1030 100 Α Γ Ρ Ι Ν Ι Ο Τηλ.: 2641 0 22495, 2641 3 60302FAX: 2641 0 48498 Δημοπρατείται στις 24 Ιουλίου, το έργο ¨Αποχέτευση Αγγελοκάστρου¨ μετά την έγκριση των όρων δημοπράτησης από τη Δ.Ε.Υ.Α.Α.Ο προϋπολογισμός του έργου, ανέρχεται στα 5.922.45,00 € χρηματοδοτείται από το ΕΠΠΕΡΑΑ και από ίδιους πόρους της Δ.Ε.Υ.Α.Α. και εντάσσεται στο συνολικό σχεδιασμό της δημοτικής αρχής για την προστασία του περιβάλλοντος και την αναβάθμιση της ποιότητας ζωής των κατοίκων.Συγκεκριμένα, πρόκειται να επιλυθούν οριστικά προβλήματα αποχέτευσης στις Τοπικές Κοινότητες Αγγελοκάστρου, Κλεισορρευμάτων και Λυσιμαχείας, καθώς σύμφωνα με την Τεχνική Έκθεση του έργου, θα κατασκευαστούν τα κεντρικά αποχετευτικά δίκτυα στις περιοχές αυτές και θα συνδεθούν με τις Εγκαταστάσεις Επεξεργασίας Λυμάτων Αγρινίου.Έτσι θα σταματήσουν τα λύματα να διοχετεύονται ανεπεξέργαστα στο περιβάλλον και ιδιαίτερα στη λίμνη Λυσιμαχία.
Δείτε εδώ όλη την προφητική ανάρτηση τότε:
http://aggelokastro-news-aggelokastro.blogspot.gr/2012/05/blog-post.html.
Ο μήνας τελείωσε. Άκουσε κανένας τίποτα για τούτη τη Δημοπρασία;
«Γούτς από δω» που λέγανε παλιά και στα γουρούνια, Ρεμάλια, Σκερδελέδες, πολιτικάντηδες. «Γούτς από δω» δολοφόνοι ονείρων ενός ολόκληρου λαού.
Καστρινός.

Κυριακή 29 Ιουλίου 2012

OUST PARTY. (ΤΟ ΠΑΡΤΙ - ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΤΩΝ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ)



Έκατσα να δω στη τηλεόραση τη τεράστια αυτή σαπουνόπερα που λέγεται Τελετή έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων. Όσο αντέξω είπα γιατί ήξερα κάπου θα μ’ εκνεύριζε η όλη Ιστορική αναδρομή του ύποπτου πάντα ρόλου της «γηραιάς Αλβιόνος». Μια αναδρομή που όπως είχα προβλέψει έδειχνε καθαρά τη μεγαλομανία και το σοβινισμό της ξεπεσμένης πια Αυτοκρατορίας.
Η φωτοεκρηκτική κακαισθησία της δουλειάς του Άγγλου σκηνοθέτη διέσυρε ακόμα περισσότερο το ουσιαστικό περιεχόμενο της μεγαλομανούς φιέστας. Αυτού του χρυσοπληρωμένου πάρτι των πολυεθνικών, του ντοπαρίσματος και της στρατικοαστυνόμευσης.
Δυό σχόλια απ’ τους συνθεατές, μου έμειναν τελικά απ’ αυτό το ξέφρενο πάρτι των εκατομμυρίων. Το ένα του μεσήλικα που αδημονούσε μάλιστα να δει την τελετή, όταν ξεφύτρωσαν από τη γή εκείνα τα τεράστια φουγάρα που είπε: ότι όλοι οι εγγλέζοι θεατές Αρσενικοί και θηλυκοί θα τρίβουν τώρα τα οπίσθιά τους προκαλώντας μεγάλο γέλιο στην παρέα, και το άλλο του μικρού παιδιού που μισή περίπου ώρα μετά την έναρξη ρώταγε απογοητευμένο: «Όλο αυτά θα βλέπουμε τώρα;»
Πάντως η γενική άποψη και η ετυμηγορία όλων, έχοντας και τη σχετική πείρα απ’ το δικό μας το χουνέρι, στο τέλος ήταν: Αλλοίμονο απ΄τον εργαζόμενο λαό που χρόνια πάλι θα πληρώνει.
Μπουτιβας Κώστας. (Καστρινός)

Πέμπτη 26 Ιουλίου 2012

ΣΥΝΟΜΩΣΙΟΛΟΓΟΙ.



Για μια μπύρα έτσι παγωμένη κατέβηκα στο καφενείο κι ήρθε και «μπαστακώθηκε» από πάνω μου.
Φοράει γυαλάκια με λεπτό συρμάτινο σκελετό, που του αποδίδουνε μια όψη τεχνοκράτη κι ένα χαμόγελο λίγο ίσως υπεροπτικό.
Δεν μου πολυφαίνεται ότι είναι στα καλά του.
-Να κάτσω; Μου λέει. Άδεια τριγύρω όλα τα τραπέζια.
-Και δε κάθεσαι!
Μπαμ κάνει ότι ψάχνει ευκαιρία για κουβέντα και δεν αργεί.
-Με τι ασχολείστε αν επιτρέπεται;
Δεν είχα βέβαια σκοπό να απαντήσω, αλλά και να ’θελα δεν θα προλάβαινα. Το δεύτερο χτύπημα ήταν ακαριαίο.
-Κατάλαβαν πως τα παιδιά θα παίρναμε χρυσό μετάλλιο και βρήκαν τρόπο να τα βγάλουν απ’ τη μέση. Οι ανθέλληνες, οι πουλημένοι, οι μασόνοι. Κι αρχίζει να μου αραδιάζει ονόματα και θεωρίες, για λέσχες Μπίλντεμπεργκ, στοές, Εβραίους κι εξωγήινους, και για την αντεπίθεση που ετοιμάζει η ανωτερότητα της Ελληνικής φυλής.
Ω ρε τι κυκλοφοράει έξω σκέπτομαι.
Κάποια στιγμή μάλιστα τα έχω πάρει, και είμαι έτοιμος να του τα χώσω κανονικά. Αλλά ηρεμώ και πάλι και χάνομαι στις σκέψεις μου.
Πριν λίγα χρόνια σκέπτομαι σπάνια νά ’βρισκες συνανθρώπους σε τούτη την κατάντια. Πριν τρία χρόνια μάλιστα τέτοιες απόψεις ακούγονταν γελοίες και γραφικές, ενώ σήμερα είναι σχεδόν της μόδας.
Γι αυτό και τη κοινωνία κι εδώ κι έξω σ’ όλη τη Δύση γενικότερα άρχισε να την σαρώνει ένα κύμα συντηρητισμού και λαϊκισμού. Να’ναι καλά και τα «μίντια» βέβαια και κυρίως η τηλεόραση που έγιναν «κλώσες» και κλώθουν πια για τα καλά το αυγό του φιδιού.
Η τελευταία κουβέντα που είπε σαν πλήρωνα να φύγω με ένα γέλιο παρανοϊκό που μ’ έκανε ν’ ανατριχιάσω ήταν:
-Μεσαίωνας έρχεται!
-Μεσαίωνα φέρνεις! Του είπα φωνακτά πριν να τον στείλω στον Αγύριστο.
Μπούτιβας Κώστας. (Καστρινός)

Δευτέρα 23 Ιουλίου 2012

ΕΝΑ ΑΠΕΡΑΝΤΟ ΑΔΕΙΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ.



Χρόνια κυκλοφορούσε αυτός ο μύθος. Ότι η εικόνα έσβησε πια το γραπτό λόγο. Έλα όμως που η ζωή είναι πάνω απ’ όλα απρόβλεπτη. Κι ήρθαν αυτές οι νέες ψηφιακές όπως λεν τεχνολογίες κι έφεραν τα πάνω κάτω. Μηνύματα γραπτά στα κινητά, e-mail στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, και κείμενα ατέλειωτα στα blog τα chat και τη «κοινωνική δικτύωση». Κι αυτό που διαπιστώνω πια με σιγουριά είναι ότι τον τρόπο αυτό γραπτής επικοινωνίας τον μεταχειρίζονται όλο και πιο πολύ της ηλικίας μου- των πενήντα και βάλε. Μα εκεί που κάνει θραύση είναι η νεολαία.
Στη δική μου νεανική γενιά προ αμνημονεύτων χρόνων για παράδειγμα η κουλτούρα ήταν τα τζίν, η ντίσκο, τα μακριά μαλλιά και τα καμπάνα παντελόνια. Σε όλες βέβαια τις εποχές, οι νέοι πρωτοστατούσαν σε κάθε τι καινούργιο, προκειμένου να διαφοροποιηθούν απ’ τους παλιότερους, και να δείξουν τη νέα ταυτότητα της εποχής.
Απ’ τη στιγμή που άρχισα λοιπόν ν’ ασχολούμαι με τούτες τις νέες τεχνολογίες, και κατάφερα να φτιάξω και δικό μου site στο διαδίκτυο, έχω δεχτεί άπειρα μηνύματα, e-mail και κάθε είδους γραπτή επικοινωνία νεαρών αναγνωστών, κι άρχισα ν’ απομακρύνομαι κατά κάποιο τρόπο απ’ τη γενιά μου. Αλλά όσο κι αν παρακολουθώ τη νεολαία προσπαθώντας να συντονιστώ στο δικό της βήμα, πάντα δεύτερος και καταϊδρωμένος έρχομαι. Είναι ανελέητος ο πρόστυχος ο χρόνος. Κι όσο μπαίνεις σε τούτο το λούκι, και προσπαθείς να σταθείς μ’ αξιοπρέπεια σε τούτο τον άνισο αγώνα, τόσο πιο πολύ φανατίζεσαι και προσπαθείς έστω και μ’ άγνωστους, επικοινωνιακά να επιβιώσεις.
-Που είσαι ρε φίλε. Χάθηκες. Μου είπε η ομήγυρη σήμερα στο Καφενείο. Τόσο πολύ σε απορρόφησε το Ιντερνέτ;
-Η κρίση ρε παιδία. Δικαιολογήθηκα.
Ήξερα όμως ότι κάπου είχαν δίκιο. Κάπου στη μέση η αλήθεια βρίσκονταν.
Γιατί ώρες-ώρες ετούτος ο καινούργιος κόσμος ο ψηφιακός φαντάζει ένα απέραντο άδειο Καφενείο.
Μπούτιβας Κώστας. (Καστρινός)

Τετάρτη 18 Ιουλίου 2012

ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «το ΚΑΣΤΡΟ» ΙΟΥΛΙΟΥ 2012.

Η Μηνιαία εφημερίδα του Αγγελοκάστρου το ΚΑΣΤΡΟ του Ιούλιου ανοίγει το φάκελο «ποιός βουλιάζει το ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΛΑΙΟΛΑΔΟ». Πατήστε πάνω στην εφημερίδα για να διαβάσετε το εκτεταμένο ρεπορτάζ.
Καστρινός.

Σάββατο 14 Ιουλίου 2012

ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΗΣ ΑΦΡΑΓΚΙΑΣ.




Το χρονογράφημα του Σαββάτου.

Το καλοκαίρι είναι εδώ. Θυμάται ότι είναι καλοκαίρι και μας πετάει ένα σαραντάρι, να πηγαίνει σετάκι με τον πυρετό της αφραγκίας που έχουμε όλοι μας. Αλλά πάντως είναι εδώ.
Και το καλοκαίρι σημαίνει αραλίκι και θάλασσα αλλά σημαίνει κι έξοδα κι άδειασμα της τσέπης.
Φέτος όμως τα πράγματα είναι άσχημα, και για όλλους δεν υπάρχει σέντσι, κι άμα υπάρχει κανένα περισσευούμενο έρχεται η εφορία και στο παίρνει.
Ξεχάστε λοιπόν τα περασμένα μεγαλεία. Ωραιότατες παραλίες, υπάρχουν παντού χωρίς ομπρελίτσες και ξαπλώστρες «ευρωφονιάδικες», όπου θα γευτείτε τη χαρά της παρανομίας και της φύσης -αυτά πάνε μαζί- .
Φέτος θα ανακαλύψουμε και ξεχασμένες γεύσεις, όπως ο πρωινός καφές άνευ βουτηρομαρμελάδος, οι πατάτες στη θράκα και τα «τα Σαυρίδια» (καλά είναι τι έχουνε) ψημένα στα κάρβουνα, ξεχασμένες αισθήσεις όπως το να περπατάμε ξυπόλυτοι στην αμμουδιά, να ξυπνάμε πρωί-πρωί μόλις βαρέσει ο ήλιος και να τρώμε καρπούζι καθισμένοι σταυροπόδι εκεί που σκάει το κύμα. (Κι όποιος πετάξει την καρπουζοφλουδα στη θάλασσα να τον σακατέψουνε όλες μαζί οι τσούχτρες). Θα ξαναθυμηθούμε πως είναι να διασκεδάζεις συζητώντας, γελώντας, παίζοντας δηλωτή στην παραλία και να σου παίρνει ο αέρας τα χαρτιά, πως είναι να τραγουδάς παρέα με το ραδιόφωνο κάτω από τ’ αστέρια και να μη δίνεις δεκάρα αν τραγουδάς ωραία, ίσα- ίσα που όσο πιο χάλια τραγουδάς τόσο λιγότερα ζωύφια και κουνούπια θα σε πλησιάζουν.
Φέτος το Καλοκαίρι μας προέκυψε φτωχό. Μα μην το βάζετε όμως κάτω. Το καλοκαίρι είναι εδώ έστω και άφραγκο. Και καλοκαίρι για τον Έλληνα σημαίνει αραλίκι και θάλασσα. Ορμάτε αδέρφια.
Καστρινός.

Πέμπτη 12 Ιουλίου 2012

ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΕΚΑΤΟ! ΔΕΝ ΕΙΝ’ ΤΥΧΑΙΟ ΑΥΤΟ.



Προσκαλεσμένος ήρθα εδώ σ’ αυτό το χώρο. Δε βάζεις ένα χέρι να ξεκολλήσουμε λιγάκι το χωριό απ’ την αφάνεια, μου ’πε ο Ηλίας όταν έκανε το blog. Πάνε τέσσερα χρόνια περίπου από τότε. Κι εγώ, που απ’ τα παιδικά μου χρόνια είχα ετούτο το «κουσούρι» του γραψίματος, έβγαλα τα «συπράγκαλά μου» στο κατώφλι μου πάνω απ’ το σκεπασμένο ρέμα νοερά, και κάθισα να σχολιάσω, να γκρινιάξω, να κουτσομπολέψω και να μελαγχολήσω . Δεν περίμενα τίποτα, παρά μονάχα τη χαρά να μπορώ να λέω αυτά που θέλω, έτσι όπως θέλω να τα πω, και να τα βγάζω από μέσα μου να ξαλαφρώνω. Καμιά φορά οι άνθρωποι θέλουν να βγάλουν από μέσα τους τόσα πολλά, θέλουν να πουν τόσα πολλά, που τελικά μιλάνε όλοι μαζί και κανείς δεν ακούει, και μαζεύονται έπειτα όλα ετούτα εδώ και σε πλακώνουν...
Κι εκεί που είπα βρήκα επιτέλους
, ένα μέρος φιλικό να βγω να πω τον πόνο μου γι’ αυτό τον τόπο που μας μεγάλωσε και αγαπήσαμε και να γκρινιάξω και όποιος θέλει ας νοιαστεί , βρέθηκα να γυρνάω από γειτονιά σε γειτονιά. Ν’ αναδημοσιεύονται τα κείμενα και να γυρνάνε σε όλο το νομό. Καλό αυτό.
Κάποιοι ήρθαν στο Αγγελόκαστρο κοντύτερα, κάποιοι πήραν το «πούλο τους» και πήγαν παραπέρα, κάποιοι μείνανε να μας κοιτάζουν πάντα από μακριά... Οι εκατό χιλιάδες όμως που όπως λέει ο δείκτης μπήκαν εδώ σ’ αυτό το χώρο και μας διάβασαν μ’ έκαναν να μη φοβάμαι πια ότι μιλάω μοναχός. Κι ότι αν θα μου βάλουνε τη μπλούζα που στην πλάτη κουμπώνουν τα μανίκια (όπως θα το ‘θελαν πολλοί) οι εκατό χιλιάδες που μας διάβασαν είναι πολλοί, κι ίσως αυτό μπορεί αύριο να γίνει μόδα.
Μπούτιβας Κώστας (Καστρινός)



Δευτέρα 9 Ιουλίου 2012

ΦΩΤΙΑ ΣΤΟ ΑΓΓΕΛΟΚΑΣΤΡΟ ΣΤΙΣ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ¨ ΜΗΛΑΣ ΤΡΟΦΙΜΑ¨



Περίεργη φωτιά ξέσπασε στις εγκαταστάσεις της ΜΗΛΑΣ ΤΡΟΦΙΜΑ στο Αγγελόκαστρο την Κυριακή 8/7/2012 που κατασβήστηκε όμως έγκαιρα χάρις στην άμεση επέμβαση της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας του Αγρινίου και Μεσολογγίου και την έγκαιρη μετάβαση τους στο χώρο της φωτιάς, πριν πάρει φωτιά το αποθηκευμένο ελαιόλαδο που εξειδικεύεται η επιχείρηση και επέλθει η ολοκληρωτική καταστροφή. Από την Πυροσβεστική Υπηρεσία και την Ασφάλεια διεξάγεται έρευνα για τα αίτια της φωτιάς .
Η οικογένεια Μήλα αποστέλει το εξής ευχαριστήριο:
Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε όλους τους συγχωριανούς μας, που βοήθησαν στην κατάσβεση της φωτιάς που ξέσπασε στις εγκαταστάσεις της ΜΗΛΑΣ ΤΡΟΦΙΜΑ. Χωρίς την βοήθεια των συγχωριανών μας η ζημιά θα ήταν ανυπολόγιστη. Ευχαριστούμε επίσης το προσωπικό της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας Αγρινίου και Μεσολογγίου για την έγκαιρη μετάβαση τους στο χώρο της φωτιάς.
Καστρινός.

Τρίτη 3 Ιουλίου 2012

ΑΓΓΕΛΟΚΑΣΤΡΙΤΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΟΤΙΣΜΕΝΕΣ ΜΕ ΜΠΥΡΑ.


Μισογεμάτο το Αγγελοκαστρίτικο φεγγάρι. Και κάνει ζέστη.
Κάθομαι με τη μπύρα και το λάπτοπ στο μπαλκόνι. Το φεγγάρι βγήκε στην αρχή κίτρινο, πολύ κίτρινο, σαν μπακιρένιο γανωμένο ταψί. Ύστερα χλόμιασε κι αυτό. Με τούτη την κατάσταση τι περίμενες. Τώρα με κοιτάζει από ψηλά, άσπρο και κακόμοιρο σα φάντασμα. Κι εγώ που έγραφα στα ποιήματα πως είναι ασημένιο, τόσο έξω έπεσα.
Κάθομαι με τη μπύρα και το λάπτοπ πάνω απ’ το δρόμο στο μπαλκόνι σχεδόν αθέατος. Ακούω τηλεόραση μέσα απ’ το σπίτι. Την τηλεόραση να μην την βλέπεις. Άμα την ακούς χωρίς να βλέπεις, έχεις πάντα αρκετό χρόνο να σκεφτείς.
Κι από κάτω, ελαφρός άχαρος, κι ελαφρός ηλικιωμένος, με τα ψαρά μαλλιά του σαν σκεβρωμένος βαδίζει πάνω στο πλακόστρωτο. Δεν το βάζει κάτω τούτος ο εβδομηνταπεντάχρονος Αγγελοκαστρίτης. Δε μένει ποτέ κλεισμένος στο κουτί του «ρημαδιακού του» όπως λέει. Για όσο καιρό τον σηκώνουν τα πόδια του, θα βγαίνει για τη τσάρκα του. Να καλή ώρα όπως τώρα.
Αυτός ο πεζόδρομος που τώρα κυριαρχεί η ψευτοφαντασμαγορία των κάθε είδους μαγαζιών, ήτανε κάποτε ένα ρέμα. Και δεν υπήρχαν τότε ούτε ταβέρνες ούτε καφενεία ούτε φαγάδικα. Κύλαγε στη μέση του λίγο νερό, και πέταγαν στις άκρες του τα σκουπίδια και τα ξερά κλαδιά από τους κήπους. Και όταν φούσκωνε το ρέμα το Χειμώνα, τα νερά παρέσερναν τα πάντα, κι έτσι καθάριζε ο τόπος. Έτσι ακριβώς όπως κυλάει και χάνεται του χρόνου το ποτάμι.
Μισογεμάτο το Αγγελοκαστρίτικο φεγγάρι. Κάνει ζέστη, πρέπει να πίνεις τις μπύρες γρήγορα, γιατί γίνονται σούπα. Και το μυαλό μου γίνεται σούπα. Οι σκέψεις κολυμπάμε μέσα, που και που βγάζει καμιά το κεφάλι της να πάρει ανάσα, και κολλάει πάνω στην οθόνη. Ανάβω τσιγάρο. Ο καπνός ανεβαίνει σιγά να συναντήσει το φεγγάρι, κάπου στη διαδρομή χάνεται από τα μάτια μου, άλλη μια αποτυχημένη προσπάθεια να στείλω κάτι δικό μου εκεί πάνω.. Κάτι που να χει βγει από μέσα μου. Τραβάω άλλη μια τζούρα. Άιντε άλλη μια προσπάθεια ακόμα. Κάποια στιγμή θα φτάσουμε εκεί ψηλά, να κάνουμε το φεγγάρι λιγάκι πιο κίτρινο από τον καπνό μας. Να μην έχει αυτό το άσπρο, τρομακτικό χρώμα πια...
Μισογεμάτο το Αγγελοκαστρίτικο φεγγάρι. Το κουτάκι άδειασε, πάω να φέρω άλλο. Θα το πετάξω τούτο εδώ και ας μην πάει για ανακύκλωση. Έτσι κι αλλιώς σ’ αυτό τον τόπο οι ντενεκέδες διαιωνίζονται.
Καστρινός.