Κυριακή 30 Ιουλίου 2017

1944 Καλύβια τέτοιες μέρες: Η ηρωική θυσία του Αγγελοκαστρίτη Βασίλη Τριανταφύλλου.

Είναι κάτι τόποι ορόσημο, που σταματάει επάνω τους με σεβασμό κι ο χρόνος, και η συγκίνηση εκεί σου περπατάει τη ραχοκοκαλιά. Κι είναι και κάτι ημερομηνίες που δεν τις αγγίζει ούτε τις πειράζει κι αυτή ακόμα η αδηφάγος λησμονιά. Κι επειδή κάποτε ποτίστηκαν με αίμα και με θάνατο, εκπέμπουν και θα εκπέμπουν στους αιώνες την μαγική τη λάμψη της λευτεριάς. Τέτοιοι τόποι και τέτοιες σημαδιακές ημέρες σ΄αυτή τη χώρα υπάρχουνε πολλές. Ήταν γραφτό της μοίρας της απ΄ότι φαίνεται, η ιστορία εδώ να σπέρνει τάφους. Εδώ στον τόπο μας, σ’ ένα τέτοιο σημαδιακό χώρο, μια τέτοια σημαδιακή ημερομηνία οι κατακτητές στη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής εκεί κοντά στα σύνορα Αγγελοκάστρου και Καλυβίων, επάνω στη στροφή, δίπλα στου τραίνου τις γραμμές στις 29 Ιουλίου του 1944 εκτέλεσαν 59 παλικάρια ανάμεσά τους και κάποιον έφηβο Αγγελοκαστρίτη. Διαβάστε για πρώτη φορά την άγνωστη ιστορία του μικρού μάρτυρα της Λευτεριάς, του 17χρονου Αγγελοκαστρίτη, Βασίλη Τριανταφύλλου, ο οποίος συνελήφθη εκείνες τις μαύρες μέρες του 1944, όπως την γράφει ο Καλυβιώτης συντοπίτης μας Γιώργος Πανταζόπουλος απ’ την αφήγηση και τα ενθυμήματα της μικρότερης αδερφή του Ζωή Καραλή- Τριανταφύλλου.
Κώστας Μπούτιβας.
Βασίλης Τριανταφύλλου (1927-1944)
Ο Βασίλης Τριανταφύλλου γεννήθηκε το 1927 στο Αγγελόκαστρο, παιδί του Κωνσταντίνου και της Σταματίας και μέλος πολυμελούς οικογένειας με ακόμη πέντε αδέρφια τον Δημήτρη, τον Γιάννη, τη Σοφία, την Ζωή και την Ολυμπία.Ήταν ένα όμορφο παλληκάρι με ξανθά μαλλιά, καλοσυνάτο, εργατικό και αγαπητό στους συγχωριανούς του.
Το πρωινό της 24ης Ιουλίου 1944 είχε πάει μαζί με την αδερφή του Σοφία, στο βάλτο του Αγγελοκάστρου, περιοχή ανάμεσα στη λίμνη Λυσιμαχία και τον Σταθμό Αγγελοκάστρου, για να κάνει αγροτικές εργασίες μαζί με τα δύο άλογα Τσίλια και Μούρτζο… Κατά το μεσημέρι έφυγαν από το χωράφι και κατευθύνθηκαν προς τον Σταθμό Αγγελοκάστρου. Εκεί υπήρχε βαγόνι με φυλακισμένους Έλληνες που είχαν συλληφθεί σε χωριά και την ύπαιθρο, χωρίς συγκεκριμένες κατηγορίες, μόνο και μόνο για να τρομοκρατηθούν οι κάτοικοι της περιοχής. Να πούμε ότι, οι Γερμανικές δυνάμεις κατοχής σε όλη τη διάρκεια του 1944 δέχονταν αλλεπάλληλα κτυπήματα από αντάρτικες ομάδες του ΕΛΑΣ στην περιοχή μας, όπως στο Αγγελόκαστρο, στη Σταμνά, στο Αιτωλικό και σε άλλες περιοχές.
Ο Σταθμός Αγγελοκάστρου ήταν λόγω της σιδηροδρομικής γραμμής το επίκεντρο της εμπορικής και επιβατικής κίνησης της περιοχής και από εκεί διακινούνταν καθημερινά όλα τα αγροτικά προϊόντα, ενώ το καφενείο του Σερμιτζέλη ήταν το σημείο συνάντησης για τους κατοίκους και τους ταξιδευτές. Ο Βασίλης είπε στην αδερφή του: Σοφία πάρε τα άλογα και πήγαινε στο χωριό. Η Σοφία αρνήθηκε και ήθελε να πάνε μαζί. Εγώ θα καθίσω στο Σταθμό να πάρω ένα τσιγάρο και να δω τι γίνεται με τον φίλο μου Σπύρο (Σταυρόπουλος) και γιατί τον έχουν συλλάβει οι Γερμανοί… Ο Σπύρος Σταυρόπουλος ήταν από το Αγρίνιο όμως δούλευε με τον πατέρα του στο μύλο που είχαν στην είσοδο του Αγγελοκάστρου. Το βαγόνι το φύλαγαν δυο Γερμανοί σκοποί που περιπολούσαν στο σημείο. Ανήκαν στην ομάδα Γερμανών στρατιωτών, από τη διμοιρία που είχαν εγκαταστήσει οι Γερμανοί στη γέφυρα Αγγελοκάστρου για τον έλεγχο της γραμμής και της γέφυρας του Δίμικου. Η Σοφία τελικά πείσθηκε από τον αδερφό της και έφυγε για το χωριό μαζί με τα άλογα. Ο Σπύρος πλησίαζε κοντά στο καφενείο του Σερμιτζέλη, όμως οι Γερμανοί στρατιώτες, πιθανά επειδή τον θεώρησαν ύποπτο, πλησίασαν το νεαρό και χωρίς πολλές εξηγήσεις τον συνέλαβαν και τον έσπρωξαν μέσα στο βαγόνι μαζί με τους άλλους.
Μετά από λίγη ώρα το νέο κυκλοφόρησε στο χωριό, δηλ. ότι συνελήφθη ο Βασίλης, δημιουργώντας μια σχετική αναστάτωση ενώ η οικογένειά του ήταν ανήσυχη… Ο πατέρας του Κωνσταντίνος μαζί με άλλους χωριανούς και τον Πρόεδρο της Κοινότητας Χαράλαμπο Π. Κασιδιάρη, κινητοποιήθηκαν και αποφάσισαν να πάνε στο Σταθμό για να μάθουν τι συμβαίνει αλλά και να μπορέσουν να διαπραγματευθούν την ελευθέρωση του Βασίλη. Ο παππούς Θεόδωρος Καραλής, πήρε καινούργια αλλαξιά ρούχα για να τα δώσει στον εγγονό του, μιας και ήταν ακόμη με τα ρούχα της δουλειάς. Οι αγγελοκαστρίτες μίλησαν με τους Γερμανούς και μάλλον τους ανέφεραν ότι μέχρι το βράδυ εκείνης της ημέρας θα τον απελευθέρωναν. Όμως όπως θυμάται η Ζωή Καραλή-Τριανταφύλλου, ένας καταδότης που ήταν από άλλο χωριό, είπε με έντονο ύφος στους αγγελοκαστρίτες την ώρα που γίνονταν οι συζητήσεις με τους Γερμανούς ότι, δεν θα βγάλουμε έξω τον κομμουνιστή.
Έτσι ο πατέρας του Βασίλη και οι υπόλοιποι χωριανοί, έφυγαν ανήσυχοι και προβληματισμένοι από το σημείο, χωρίς να ξέρουν αν το παιδί θα ελευθερώνονταν ή θα πήγαινε στις φυλακές. Τις επόμενες ημέρες ο πατέρας του Βασίλη πήγε πολλές φορές, πότε με τον πρόεδρο της Κοινότητας Λ. Κασιδιάρη και τον κουμπάρο του Πάνο Παρρά, πότε με άλλους συγγενείς, προκειμένου να μιλήσει και να πείσει τους Γερμανούς να αφήσουν το παιδί του, μιας και δεν έφταιγε σε κάτι ούτε είχε ανάμιξη σε αντιστασιακές ομάδες ανταρτών. Όμως οι μέρες περνούσαν και δεν υπήρχε κανένα αποτέλεσμα για την απελευθέρωση του Βασίλη. Τελικά όπως έμαθαν δυο μέρες μετά, το τραίνο αναχώρησε για το Αγρίνιο, σέρνοντας μαζί και το βαγόνι με τους Έλληνες κρατούμενους οι οποίοι κλείστηκαν στις φυλακές Παναγόπουλου και της Αγίας Τριάδας.
Και τότε στις 30 Ιουλίου του 1944, έγινε το σαμποτάζ των ανταρτών σε γερμανικό όχημα που επόπτευε το τηλεγραφικό δίκτυο δίπλα στη σιδηροδρομική γραμμή και κοντά στα Καλύβια, όπου σκοτώθηκαν έξι Γερμανοί στρατιώτες. Για αντίποινα οι Γερμανοί και οι ντόπιοι συνεργάτες τους του Τάγματος Ασφαλείας Αγρινίου, αποφάσισαν να εκτελέσουν άμεσα την επόμενη μέρα στο συγκεκριμένο σημείο 60 Έλληνες πατριώτες, μεταξύ αυτών και τον Βασίλη Τριανταφύλλου. Εκεί δίπλα λοιπόν στις γραμμές του τραίνου στη θέση "Φυλάκιο", ακριβώς στο τόπο που κατέληξε το γερμανικό όχημα, εκτελέστηκαν από το γερμανικό εκτελεστικό απόσπασμα, κατά ομάδες των δέκα, των οκτώ ή των πέντε, όπως τους κατέβαζαν από τα 3-4 φορτηγά-καμιόνια, που τους είχαν φορτώσει, πενήντα πέντε (55) πατριώτες, ενώ κρεμάστηκαν σε τηλεγραφόξυλα, τέσσερις λεβέντες πατριώτες. Σε λίγα δευτερόλεπτα οι κροταλισμοί των μυδραλίων, που σύμφωνα με μαρτυρίες ακούγονταν μέχρι τα υψώματα του Αγγελοκάστρου, ξερνούσαν μάλλον εμπρηστικά βλήματα έφεραν θανατερή σιωπή. Οι ηλιαχτίδες του ήλιου έκαναν φανερό από μακριά το αποτρόπαιο έγκλημα των ναζιστικών δυνάμεων κατοχής. Η εκτέλεση και ο απαγχονισμός των πατριωτών έγιναν το πρωί ώρα 7 π.μ. της Δευτέρας 31ης Ιουλίου 1944.
Στο Αγγελόκαστρο, η οικογένεια και οι χωριανοί του έμαθαν τα θλιβερά μαντάτα της εκτέλεσης και είχαν την κρυφή ελπίδα μήπως ζει ο Βασίλης… Ο Κωνσταντίνος Τριανταφύλλου πήρε μια παράτολμη απόφαση εκείνο το πρωινό… Θα πήγαινε κρυφά στο σημείο της εκτέλεσης για να δει τι απέγινε το παιδί του. Μέσα από το βάλτο και τα χωράφια, κρυμμένος από τη βλάστηση και τα βάτα που σκέπαζαν τα χωμάτινα αυλάκια έφτασε μετά από ώρα κοντά στον τόπο του μαρτυρίου. Μια γερμανική μηχανή με δυο στρατιώτες, περιπολούσε γύρω από το σημείο και δεν άφηνε κανένα να πλησιάσει τους νεκρούς πατριώτες. Δίχως να τον αντιληφθούν, ο Κωνσταντίνος Τριανταφύλλου, κρυμμένος καλά μέσα στα καλάμια και τα βάτα, είδε με τα μάτια του το παιδί του το Βασίλη να είναι πεσμένο στο έδαφος και ακριβώς δίπλα του ο Σπύρος, σχεδόν αγκαλιασμένοι να κείτονται τα άψυχα κορμιά τους και με τα πόδια τους να βρίσκονται μέσα στο αυλάκι με το λιγοστό νερό… Βούρκωσε και από μέσα του έκλαψε γοερά… Πήρε το δρόμο της επιστροφής και φθάνοντας στο χωριό εξιστόρησε στους δικούς του το τραγικό νέο και το σκηνικό θανάτου που αντίκρισε… Την επομένη πήρε το κάρο του Αλεξάκη και πήγαν να πάρουν το σώμα του Βασίλη, έχοντας μαζί τους ένα κομμάτι χοντρό ύφασμα από αντίσκηνο για να τυλίξουν το σώμα του παιδιού του και να το μεταφέρουν πίσω. Ο πατέρας με δύναμη ψυχής σήκωσε στα χέρια το παιδί του και το εναπόθεσε στο κάρο και κατευθύνθηκε προς το νεκροταφείο του Αγγελοκάστρου, όπου περίμεναν οι υπόλοιποι συγγενείς και χωριανοί.
Φθάνοντας εκεί, στο μικρό ύψωμα όπου βρίσκεται το νεκροταφείο, είχε ανοιχθεί ένας τάφος για να εναποθέσουν τον νεκρό… Όμως τα βάσανα δεν είχαν τελειωμό… Οι Γερμανοί από την περιοχή του Σταθμού είδαν στο διάσελο τους ανθρώπους που ήταν συναθροισμένοι και τότε με το οπλοπολυβόλο άνοιξαν πυρ εναντίον τους. Οι συγγενείς έτρεξαν πανικόβλητοι να προφυλαχθούν και να γλιτώσουν από τις σφαίρες των σκοπευτών και με κίνδυνο της ζωής τους μετέφεραν με κόπο το σώμα του Βασίλη λίγο πιο κάτω στην πλαγιά, όπου άνοιξαν έναν πρόχειρο τάφο για να τον σκεπάσουν με το χώμα της πατρώας γης. Η ταφή ήταν λιτή και σύντομη μιας και δεν είχαν προλάβει να ειδοποιήσουν το παπά του χωριού και όσοι ήταν εκεί έκλαψαν και θρήνησαν για τον άδικο χαμό του 17χρονου παλικαριού.
Η Ζωή θυμάται μια χαρακτηριστική σκηνή με τον αδερφό της Βασίλη όταν ήταν μικρή κατά τα δύσκολα χρόνια της κατοχής, όταν τα μαλλιά στο κεφάλι της είχαν γεμίσει ψείρες και τις δημιουργούσαν φαγούρα και πληγές… Τότε ο Βασίλης την πήρε στα γόνατά του και με ένα ψαλίδι έκοψε τα όμορφα μαλλιά για να καθαρίσει το κεφάλι της όμως αυτή έκλαιγε απαρηγόρητη γιατί τις έκοψε τις μπούκλες της. Όπως θυμάται η Ζωή, τα επόμενα χρόνια όλα τα παιδιά της οικογένειας μαζί με τους γονείς τους ανέβαιναν πολύ συχνά στο νεκροταφείο για να ανάψουν το καντήλι του αδερφού τους Βασίλη και να κάνουν κάθε χρόνο τρισάγιο για την ανάπαυση της ψυχής του! Αθάνατος!!!
Προσωπική μαρτυρία της Ζωής Καραλή-Τριανταφύλλου, κάτοικος Αγγελοκάστρου. Κείμενο – Έρευνα: Γιώργος Αν. Πανταζόπουλος (kalyvia.gr)

Σάββατο 29 Ιουλίου 2017

ΨΑΡΕΜΑΤΑ.

Το χρονογράφημα του Σαββάτου.
Μπήκε χαράματα ο Γιάννης στη ανοιχτόκαρδη «Μαρουλία» - το όνομα της κόρης του έδωσε και στη βάρκα του - και ξεκίνησε με την ανατολή του ήλιου για συρτή. Περίμενε τούτη τη πρώτη γερή λαδιά μετά τα τριήμερα αερικά, για να ξαμοληθεί με τις σαλαγγιές του και να γεμίσει τον κουβά του. Τέτοια ψαρέματα πιο πολύ αξίζουν για την απόλαυση του πρωινού καφέ στο μικρό ταξίδι, παρά για τα κυνήγια και τα αποτελέσματα τους.
Η ώρα περνούσε και τα ψεύτικα ψαράκια - δολώματα χοροπηδούσαν φωσφορίζοντας μέσα στη θάλασσα, όμως δεν πολύσυγκινούσαν τα θηράματα. Και τότε, πάνω στην αλμυρή αναμονή, γίνονται οι καλύτερες σκέψεις από τους ψαράδες. Και να που δεν άργησε, ένιωσε το πρώτο τσίμπημα στα χέρια του! Τράβηξε πάνω τη πετονιά, και το τονούδι έκανε τα κόλπα πριν πέσει μέσα στην απόχη. Εκείνος χαμογέλασε, που άρχισαν τα πράματα να μπαίνουν στη σωστή σειρά. Σε λίγο έτσι μπήκε μέσα στη βάρκα και το δεύτερο.
Δεν άργησε, ο καιρός γλήγορα το γύρισε σε μια ελαφριά Τραμουντάνα, τόσο όσο να φέρνει τον αφρό απ’ τη θάλασσα πάνω στα ρούχα και να νοτίζει τo τελευταίο στραπατσαρισμένο τσιγάρο του. Ο ήλιος μέσασε για τα καλά στον Κορινθιακό, και τράβαγε βίαια απ’ το χέρι τον επερχόμενο Αύγουστο. Στην επιστροφή σκέπτονταν πως θα μου το φέρει για να γράψω κάτι για το σημερινό κατόρθωμά του. Τον πρόλαβα!
-Φίλε του είπα σαν έδεσε στο μόλο και μου 'δειχνε σαν τρόπαια τα ψάρια, μ’ ένα απ’ αυτά, θα γράψω διθυράμβους.
Μου το έδωσε από καρδιάς, και του αφιερώνω ετούτα εδώ τα παρακάτω: Μέσα σε μια βαρκούλα σα τη «Μαρουλία», δεν έχει σημασία αν πιάσεις πολλά ή λίγα ψάρια. Σημασία έχει να συνεχίζεις να πλέεις ευθεία μπροστά, και ν’ αφήνεις πάντα φανερά τα ίχνη σου μέσα στο χρόνο, ενώ θα χαράζεις πάνω στη θάλασσα, όλες τις μικρές ή τις μεγάλες ωραίες στιγμές, από το όμορφο παρόν της ζωής σου. (Τα βράδυ θα ρίξει και παραγάδι, με τέτοια λόγια δεν φτάνει ούτε ένας κουβάς!)
Μπούτιβας Κώστας – Καστρινός.

Σάββατο 22 Ιουλίου 2017

ΟΙ ΤΣΟΥΧΤΡΕΣ.

Το χρονογράφημα του Σαββάτου.
-Ε ορέ καπτάν Νικολό! Φώναξε ο Θάνος ο ιδιοκτήτης της ταβέρνας της γωνίας, έλα ορέ κάτσε μαζί μας να σε κεράσουμε ένα μισόκιλο, και να μας πεις για τούτη δω τη γάγγραινα τις τσούχτρες γιατί εμείς φέτος χάσαμε το μπούσουλα και δεν γνωρίζουμε τι μας γίνεται. Άλλαξε η φύση, άλλαξαν τα σύμπαντα, πάει στο διάολο φέτος πια καταστραφήκαμε. Ούτε που ξέρουμε τι θ’ απογίνουμε, δε ζυγώνει άνθρωπος πια σε παραλία φέτος.
Ζύγωσε ο θαλασσοδαρμένος καπετάνιος, έκατσε σταυροπόδι στη καρέκλα, και χάιδεψε τ’ άσπρο μουστάκι του.
-Ακούστε με λεβέντες, Τίποτα δεν άλλαξε στις θάλασσες και τα ζωντανά της εδώ και χιλιάδες χρόνια. Τίποτα απολύτως! Μονάχα εμείς αλλάξαμε. Εμείς μωρέ με τα θανατικά και τα μοντέρνα τάχα εργαλεία. Εμείς φέραμε την καταστροφή και τον όλεθρο σε όλους τους γιαλούς. Εμείς που αν μπορούσαμε να πάρουμε ούλα τα ψάρια με μια ψαριά, θα το κάναμε χωρίς κανένα δισταγμό. Και μην πει κανένας κουβέντα όλοι γνωρίζουμε τα επακόλουθα. Κι άμα τα βάλεις με τη φύση, σίγουρα τότε αυτή θα γίνει σκληρή και αδυσώπητη.
-Δεν ξέρω εγώ τι λέει αυτός. Πετάχτηκε ένα τσογλανέλι, θαρρώ ο ανιψιός του Θάνου του ταβερνιάρη. Εγώ θα δολώσω δυό χοντρά το βράδυ, και θα πάω να τα ξεπατώσω. Άμα δεν πιάσω τώρα ψάρι, πότε θα πιάσω; Ρε δε πα να πνιγεί όλη η ανθρωπότητα, όχι τσούχτρες να γεμίσει η θάλασσα, φίδια να βγούνε και μονομερίδες.
-Σκάσε ρε βλάκα, έχει δίκιο, καλά τα λέει ο καπιτάνιος.
-Ποιόν είπες βλάκα ρε κόπανε. Άντε πάγαινε μη φάει η μούρη σου νερό κι αλάτι.
Μ’ αυτά κι αυτά έγινε η ταβέρνα μπάχαλο, ώσπου ξεκάμπισε απ’ τη γωνία και να τος. Χωρίς να δώσει τράτο στον καυγά, άραξε στο διπλανό τραπέζι, έβγαλε ένα μεγάλο κινητό τηλέφωνο, παντόφλα ολόκληρη, παράγγειλε ένα καραφάκι τσίπουρο, και άρχισε να γαργαλάει με τα δάχτυλα το κινητό.
-Τι έχουν αυτοί και διαλοστέλνονται; Ρώτησε το γκαρσόνι.
-Για τις τσούχτρες που φέτος μας πνίξανε, του απάντησε ο μικρός.
Μόλις τελείωσε το τρίτο καραφάκι, σηκώθηκε, πήγε στο διπλανό τραπέζι που δεν είχε καταλαγιάσει ακόμα ο καυγάς, και με πλήρη σοβαρότητα τους είπε:
-Ακούστε κύριοι, πρώτον αυτές δεν είναι τσούχτρες, είναι μέδουσες, και κατά γενικήν ομολογία μάλλον ακίνδυνες, και δεύτερον τσούχτρες «καθ’ άπασαν την επικράτειαν» είναι μόνο οι γυναίκες, και μάλιστα δηλητηριώδεις επικίνδυνες και θανατερές. Αυτά τίποτε άλλο.
Όχι μόνο έληξε ο καυγάς, αλλά ξεσηκώθηκε ολόκληρη η ταβέρνα από τα γέλια και τα χαχανητά.
Μπούτιβας Κώστας – Καστρινός.

Παρασκευή 21 Ιουλίου 2017

Η ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ.

http://aggelokastro.blogspot.gr/2015/08/blog-post.html
Κυκλοφόρησε το νέο Καλοκαιρινό φύλλο της εφημερίδας «το ΑΓΓΕΛΟΚΑΣΤΡΟ» με πολλά νέα του χωριού και τις δραστηριότητες του συλλόγου Αγγελοκαστριτών Αθήνας του τελευταίου τριμήνου.  
Διαβάστε ολόκληρη την Εφημερίδα αναλυτικά, πατώντας πάνω στην εφημερίδα.

Δευτέρα 10 Ιουλίου 2017

ΑΧΕΛΩΟΣ Αγγελοκάστρου: ΣΤΟ ΧΕΙΛΟΣ ΤΟΥ ΑΦΑΝΙΣΜΟΥ.

Μαύρα μαντάτα απ’ το Αγγελόκαστρο αναφορικά με την ιστορική ομάδα του χωριού, τον ΑΧΕΛΩΟ Αγγελοκάστρου.
Όπως μας κοινοποίησε ο πρόεδρος της ομάδας Δήμος Μπέτσικας, μετά τη σύσσωμη παραίτηση του περσινού διοικητικού συμβουλίου, και στη δεύτερη γενική συνέλευση που συνεκάλεσε ο απερχόμενος πρόεδρος, δεν παρουσιάστηκε κανένας, με αποτέλεσμα όχι συνέλευση να μη πραγματοποιηθεί, ούτε παρέα να μαζευτεί να πιούνε τσίπουρο. Έτσι το μόνο που απομένει στον πρόεδρο όπως μας είπε, είναι να παραδώσει το καταστατικό και τα χαρτιά του συλλόγου, στον πρόεδρο της τοπικής ενότητας Αγγελοκάστρου, δια να προβεί στα περαιτέρω. Δηλαδή τη μη κάθοδο στο πρώτάθλημα της Α’ κατηγορίας Αιτωλ/νίας που ανήκει, και κατ’ ουσία στη διάλυση της ομάδας.
Κι έρχομαι τώρα εγώ και μπαίνω κατ’ ευθείαν στο "δια ταύτα". Καλά τα μεγάλα λόγια στα Καφενεία, και η δημαγωγία. Το θέμα, όμως, είναι πως μπαίνεις απ’ τη θεωρία στην πράξη. Η ομάδα χρειάζεται άμεσα πρόεδρο και συμβούλιο με ρεαλιστικό πλάνο επιβίωσης. Όποιος πραγματικά ενδιαφέρεται, δεν έχει παρά να μπει μπροστά. Ο δρόμος είναι ορθάνοιχτος και τα σκυλιά δεμένα. Εδώ που φτάσαμε δεν πρόκειται να αποκλεισθεί καμία σοβαρή πρόταση.
Ο ΑΧΕΛΩΟΣ τώρα «καίγετε» να βρεθεί κάποιος να ηγηθεί της προσπάθειας διάσωσης, με υπόσταση και οντότητα. Όταν "έχεις πρόσωπο" και αγαπάς την ομάδα" βγαίνεις μπροστά", καταθέτεις έντιμα τις προτάσεις σου, παίρνεις τον ΑΧΕΛΩΟ και τον οδηγείς εκεί που του αξίζει, γράφοντας το όνομά σου με χρυσά γράμματα στην ιστορία του συλλόγου. Αν είσαι υπαρκτό πρόσωπο και έχεις όραμα για την ομάδα, δεν υπάρχει κανένα κόλλημα στις διαδικασίες. Αρκεί μονάχα να μην πουλήσεις «φύκια για μεταξωτές κορδέλες».
Εγώ σαν τελευταία απέλπιδα προσπάθεια, προτείνω να σταλούν και προσωπικές προσκλήσεις σε ανθρώπους που κατά καιρούς στάθηκαν κοντά στην ομάδα τουλάχιστον να παρουσιαστούν και να καταθέσουν τη γνώμη τους. Ιδού λοιπόν η Ρόδος, ιδού και το πήδημα… Ας γίνει μία τελευταία προσπάθεια. Υπάρχει, ακόμα χρόνος για να μη σβήσει ο ΑΧΕΛΩΟΣ τελείως απ’ το χάρτη.
Κώστας Μπούτιβας.

Τρίτη 4 Ιουλίου 2017

ΟΙ ΚΑΔΟΙ.

Ετούτα τα μεγάλα κακομούτσουνα και αχόρταγα κουτιά, που σχεδιάστηκαν με έναν μοναδικό προορισμό: να βολέψουν τα σκουπίδια μας, από τη κατρακύλα της πατρίδας και μετά άλλαξαν ρόλους. Έγιναν θλιβερό σημείο συνάντησης και αναζήτησης της τελευταίας ελπίδας!
Τώρα ακόμα και παιδιά, έκαναν σπίτι τα πλαστικά ή μεταλλικά κουτιά, ψάχνοντας οτιδήποτε θα μπορούσαν να ανταλλάξουν για λίγα πάντα ευρωπαϊκά νομίσματα. Κι έτσι οι κάδοι έγιναν τα κρυφά αποκούμπια των παιδιών, που στην κανονικότητα τούτη την ώρα έπρεπε να παίζουν.
Αθήνα 2017 μχ. Που πάει να πει πρόστυχα, μαύρα και κακομεταχειρισμένα χρόνια.
Κώστας Καστρινός.

Κυριακή 2 Ιουλίου 2017

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΚΑΛΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ.

Υπάρχουν ακόμα και κάποιες καλές ειδήσεις απ’ τον τόπο μας, να σαν ετούτη που μας κοινοποίησε ο διευθυντής του δημοτικού σχολείου Αγγελοκάστρου κ. Γιώργος Βουγιουκλίδης και αφορά μια ακόμη ιδιωτική δωρεά προς τα παιδιά του δημοτικού σχολείου του χωριού μας. Διαβάστε, και πάρτε μια μικρή ανάσα ελπίδας, σε μαύρες ώρες για την παιδεία και τον τόπο μας, όπου το κράτος και η πολιτεία αδυνατεί να παρέχει ακόμα και τα βασικά για την εκπαίδευση.
Οι εκπαιδευτικοί και ο Σύλλογος Γονέων & Κηδεμόνων του Δημοτικού Σχολείου Αγγελοκάστρου ευχαριστούμε θερμά την κ. Βασιλική Μήλα, καθώς και τα παιδιά της Ιωάννη, Θεόδωρο και Χαρίλαο για τη δωρεά ενός υπολογιστή προς το σχολείο μας, στη μνήμη του εκλιπόντος συζύγου και πατέρα τους Ευσταθίου Μήλα.
Είναι πάνω απ’ όλα μια κίνηση που δηλώνει τη μεγάλη αγάπη για τον τόπο τους, ενώ πρόκειται για εξοπλισμό απαραίτητο πλέον στην καθημερινή εκπαιδευτική διαδικασία, τον οποίο έχει ανάγκη το σχολείο μας. Εκ μέρους του διδακτικού προσωπικού διαβεβαιώνουμε ότι θα αξιοποιηθεί με τον καλύτερο τρόπο στην εκπαίδευση των παιδιών του Δημοτικού Σχολείου Αγγελοκάστρου.
Μαζί με τα θερμά συλλυπητήριά μας για την απώλεια του αγαπημένου τους προσώπου, τους ευχόμαστε να ζήσουν με τους αγαπημένους τους έχοντας τις καλύτερες αναμνήσεις από τον σύζυγο και πατέρα τους.