Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011

ΩΡΑΙΕΣ ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΕΣ ΠΡΩΙΝΕΣ ΚΑΤΑΓΡΑΦΕΣ.


Είναι υπέροχο ο οργανισμός ν’ αποφασίζει μόνος του το πότε θα εγερθεί χωρίς το πρωινό χαστούκι απ’ το ξυπνητήρι – εφιάλτη. Το ρολόι να δείχνει αισίως εννιά και δέκα και με αργές νωχελικές κινήσεις να κατευθύνεσαι προς το δίδυμο της πρωινής απόλαυσης: παράθυρο - και θάλασσα.
Ένας ζεστός πρωινός καφές, με συνοδεία μουσικής είναι ότι πρέπει, μ’ αντίκρυ σου τη θάλασσα, και τα λεπτά περνούν αργά, κι έχει όλο το χρόνο που χρειάζεται το μυαλό να διανύσει τη μακρά διαδρομή ύπνος – ξύπνιος.
Και λιβανίζουν τη σκέψη τα πρώτα πρωινά τσιγάρα και προσπαθείς να ανασύρεις στο προσκήνιο τη μέρα, χωρίς υποχρεώσεις, διαδρομές και σούρτα φέρτα.
Βαθιά ανάσα πεύκου και αρμύρας μετά χασμουρητού ξεπιάσματος και η συνέχεια επί του υπολογιστού για τα γραφόμενα.
Αφήνεις το μάτι σου ελεύθερο να περιπλανηθεί σε ότι του τραβάει το ενδιαφέρον κι αυτό που σ’ εντυπωσιάζει είναι πως όλα γύρω σου κινούνται σε slow motion.
Βυθίζεις το βλέμμα στο γαλάζιο, ρουφώντας αργά τον καφέ και προσκαλείς τις πιο ευχάριστες συντροφικές αμαρτίες του παρελθόντος για παρέα, παρακολουθώντας την ανοδική πορεία του ήλιου και την καθοδική πορεία της στάθμης του καφέ.
Κι εδώ καταλαβαίνεις πια ότι η καθημερινότητα σε αδειάζει όλο και περισσότερο, και ευτυχώς που έχεις κι αυτό το βύσμα του φορτιστή για να γεμίζεις ξανά τη μπαταρία σου, σκεπτόμενος πλην όμως αποφορτισμένος ότι η αυριανή η μέρα θα είναι σίγουρα πολύ διαφορετική…
Λίμνη Ηραίου στο Λουτράκι. Καστρινός.

2 σχόλια :

Ανώνυμος είπε...

αν πηγαινες στο μοναστητι του Αγιου Παταπιου πιο πανω απο τη λιμνη θα εγραφες διπλασια.

Καστρινός είπε...

Έχω πάει φίλε μου στον άγιο αλλά με τ’ αυτοκίνητο, πού να ανέβεις εκεί πάνω με τα πόδια. Κι όντος η θέα από εκεί είναι όλα τα λευτά.