Η τσέπη πάντα τσέπη ήτανε, στο μπροστινό το μέρος του παντελονιού, πάντα κάτι είχε μέσα, και σπάνια παραπονιότανε καμιά φορά. Μέχρι που ήρθε το μνημόνιο κι έγινε κωλοτσέπη. Του κώλου δηλαδή και μη χειρότερα. Και τώρα συνέχεια παραπονιέται.
Πού είναι εκείνες οι χρυσές οι εποχές που ήμουνα γεμάτη και πήγαινα στο σουπερμάρκετ και κοίταζα τη διατροφική αξία των τροφίμων. Και πρόσεχα μην έχει λιπαρά κι έπαιρνα πάντοτε το light, Και τώρα πάω στο σουπερμάρκετ και κοιτάω το ταμπελάκι με τη τιμή, και δε θα μου φτάνουνε να πάρω ούτε τα’ απαραίτητα. Και ποιος τα χέζει τώρα πια τα λιπαρά και τις θερμίδες που να τους πιάσει «θέρμη» κακιά να τους ταράξει.
Πού είναι εκείνες οι χρυσές οι εποχές που έπαιρνα σβάρνα τις βιτρίνες κι έκανα "έρευνα αγοράς" και τώρα άμα δω βιτρίνα παθαίνω κατάθλιψη και παραδέρνω από κινέζικο σε παζάρι. Με παίρνανε τηλέφωνο οι φίλοι να βγούμε το βράδυ, κι έσπαγα το κεφάλι με πια γραβάτα που θα φορεθώ αν θα ταιριάζω, και τώρα σπάει το κεφάλι μου, τρόπο να βρω πως ν’ αποφύγω. « Δεν έρχεστε από δω να δούμε και κάνα έργο που έχει ωραία απόψε η τηλεόραση.»
Κι έκανα σχέδια ωραία. Το Σάββατο θα πάμε εκεί, το καλοκαίρι εκεί, και το Πάσχα στο χωριό να βάψουμε και το σπίτι. Και τώρα έμεινα μονάχα σε σχεδιασμούς: να βγάλω τόσα για δω, και τόσα για εκεί, και τόσα για το χαράτσι, και τι θα μένει μετά. Να κόψω το σβέρκο μου; Αν βρω κανένα να μου δανείσει πριόνι.
Κι έχω κι εκείνον το φουκαρά τον άστεγο στη γωνία πρέπει να δώσω και σ΄εκείνον κάτι. Κι έτσι άδεια, κι αλλιώς άδεια είμαι, και που ξέρεις άμα αύριο δεν κάθομαι δίπλα του κι εγώ;
Άι ντε Χριστιανέ μου χέρια έχεις . Δε ξεπάγιασαν ακόμα. Βάλτα μέσα να ξανανιώσω λίγο γεμάτη κι εγώ....
Καστρινός.
Πού είναι εκείνες οι χρυσές οι εποχές που ήμουνα γεμάτη και πήγαινα στο σουπερμάρκετ και κοίταζα τη διατροφική αξία των τροφίμων. Και πρόσεχα μην έχει λιπαρά κι έπαιρνα πάντοτε το light, Και τώρα πάω στο σουπερμάρκετ και κοιτάω το ταμπελάκι με τη τιμή, και δε θα μου φτάνουνε να πάρω ούτε τα’ απαραίτητα. Και ποιος τα χέζει τώρα πια τα λιπαρά και τις θερμίδες που να τους πιάσει «θέρμη» κακιά να τους ταράξει.
Πού είναι εκείνες οι χρυσές οι εποχές που έπαιρνα σβάρνα τις βιτρίνες κι έκανα "έρευνα αγοράς" και τώρα άμα δω βιτρίνα παθαίνω κατάθλιψη και παραδέρνω από κινέζικο σε παζάρι. Με παίρνανε τηλέφωνο οι φίλοι να βγούμε το βράδυ, κι έσπαγα το κεφάλι με πια γραβάτα που θα φορεθώ αν θα ταιριάζω, και τώρα σπάει το κεφάλι μου, τρόπο να βρω πως ν’ αποφύγω. « Δεν έρχεστε από δω να δούμε και κάνα έργο που έχει ωραία απόψε η τηλεόραση.»
Κι έκανα σχέδια ωραία. Το Σάββατο θα πάμε εκεί, το καλοκαίρι εκεί, και το Πάσχα στο χωριό να βάψουμε και το σπίτι. Και τώρα έμεινα μονάχα σε σχεδιασμούς: να βγάλω τόσα για δω, και τόσα για εκεί, και τόσα για το χαράτσι, και τι θα μένει μετά. Να κόψω το σβέρκο μου; Αν βρω κανένα να μου δανείσει πριόνι.
Κι έχω κι εκείνον το φουκαρά τον άστεγο στη γωνία πρέπει να δώσω και σ΄εκείνον κάτι. Κι έτσι άδεια, κι αλλιώς άδεια είμαι, και που ξέρεις άμα αύριο δεν κάθομαι δίπλα του κι εγώ;
Άι ντε Χριστιανέ μου χέρια έχεις . Δε ξεπάγιασαν ακόμα. Βάλτα μέσα να ξανανιώσω λίγο γεμάτη κι εγώ....
Καστρινός.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου