ΑΠΟ ΜΟΥΣΑΦΙΡΗΣ – ΝΟΙΚΟΚΥΡΗΣ. ( Επετειακό )

Τέσσερα χρόνια μετά απ’ την πρώτη μου εγγραφή σε τούτο δω το μπλόγκ ( 21 Φεβρουαρίου 2008) που ήρθα σαν μουσαφίρης, σαν φιλοξενούμενος κατά κάποιο τρόπο ( βόηθα μου πε ο Ηλίας Κώστα, να κάνουμε κάτι για το χωριό για ν’ ακουστεί και παραπέρα η φωνή του) έγινα τελικά από μουσαφίρης νοικοκύρης. Όποιος πραγματικά όμως νοιάζεται τον τόπο του έχει και τα κλειδιά αυτού του τόπου. Τέλος πάντων τούτο δω το μπλογκ, απόκτησε δικιά του προσωπικότητα, έγινε κάτι πέρα από μένα, κάτι που άνοιξε πιστεύω τα φτερά του Αγγελοκάστρου. Κι ήρθε κι έγινε το άλλο σπίτι μου στο χωριό, μιας κι εκείνο δεν το φτάνω εύκολα προς το παρόν, και ήρθε κι έγινε η Αγγελοκαστρίτικη παρέα μου και με έμπασε σε μια μεγάλη παρέα. Μια μεγάλη παρέα, που όπως όμως στις περισσότερες απομακρυσμένες παρέες συμβαίνει, νόμιζα ότι πάλι μόνος μου είμαι. μονάχος μου μιλάω, μόνος μου κλαίω και γελάω, μόνος καταριέμαι και βρίζω. Κι όμως δεν είναι ακριβώς έτσι. Με κάποιο μαγικό κι ανεξήγητο τρόπο, βρίσκονται Αγγελοκαστρίτες - και όχι μόνο - που σκέπτονται όπως εγώ, κλαίνε και γελάνε μαζί μου, που συμπονάνε το τόπο που τους γέννησε.
Τέσσερα χρόνια μετά, το μόνο σίγουρο είναι πως γλίτωσα πολλά κιλά πεταμένο χαρτί, νιώθω πως έστειλα αρκετά μηνύματα και φτάσανε στα πέρατα του κόσμου. Τέσσερα χρόνια μετά, νιώθω πως τίποτα καινούργιο δεν έχω πει, μονάχα εκείνα τα παλιά, αυτά που λένε οι άνθρωποι αιώνες τώρα, πως είμαστε άνθρωποι και χρειαζόμαστε ανθρώπους, κι ακόμα δε μάθαμε που στο διάολο να τους βρούμε και πως να τους κρατήσουμε...
Κι αν κάτι έμαθα από τούτο δω το μπλογκ, είναι πως τελικά εκεί έξω είναι κι άλλοι σαν κι εμένα. Και χαίρομαι γιατί το μάθανε κι αυτοί, και τώρα ξέρουμε πως δεν είμαστε μοναχοί μας. Τέσσερα χρόνια εδώ μέσα έμαθα κι αλλά, άσχημα πράγματα, μα κεινα τα χα ξαναδεί, γιατί οι άσχημοι άνθρωποι, άσχημοι παντού θα είναι. Και με αυτούς έχω πάψη να ασχολούμαι. Δεν έχω χρόνο γι’ αυτούς πια. Τους ψεκάζω με άζαξ και τους εξαφανίζω. Για όλους τους άλλους όμως, έχω ένα μεγάλο ευχαριστώ. Που μπαίνουν εδώ. Που μοιράζονται τις σκέψεις τους μαζί μου. Που είναι η νέα φλόγα που ζωντανεύει τις στάχτες και που δεν αφήνει ποτέ να σβηστεί αυτή η φωτιά που σιγοκαίει μέσα μας και λέγεται Αγγελόκαστρο.
Πατήστε επάνω στην εικόνα να δείτε πριν τέσσερα ακριβώς χρόνια σαν σήμερα την πρώτη εκείνη δημοσίευση.

Καστρινός.