ΚΑΤΕΥΟΔΙΟ.

ΣΤΟ ΤΟΛΑΚΙΑ ΤΟ ΦΙΛΟ ΜΟΥ.

• Είχα ένα φίλο στο χωριό
  απ’ τους παλιούς λεβέντες,
  μα τώρα ζει στις θύμησες
  και στις γλυκές κουβέντες.
  
  Με χτενισμένο το μαλί
  και την καρδιά σαν κάμπο,
  μ’ έκανε στο αντάμωμα
  από χαρά να λάμπω.
  
  Άνθιζε η γη χαμόγελο
  κι ο ήλιος ζεσταινόταν,
  καμάρωνε όλο το στενό
  κι οι δρόμοι τον χαιρόταν.
  
  Κέρναγε ο Φάνης το κρασί
  κι απόσκιο τα πλατάνια,
  τραγούδι τ’ Αγγελόκαστρο
  κι ο ήλιος περηφάνια.
  
  Δεχόταν τα πειράγματα
  με ανοχές γαλήνης,
  πριν μοίρας μαύρης κεραυνοί
  τον βρούνε εξαπίνης.
  
  Μοίρα κακιά, φίδι κι οχιά
  με το στρυφνό της μάτι.
  να τον ξεκάνει βάλθηκε
  και το ’βαλε γινάτι.
  
  Και ήρθε η μαύρη η χρονιά
  και η μέρα η αποφράδα,
  που τη καρδιά μου έκλεισε
  σε πέτρα συμπληγάδα.
  
  Το ’χει συνήθειο η μοίρα μου
  στους ώμους μου επάνω,
  χαλί να στρώνει τους καημούς
  τον κόσμο μου να χάνω.
  
  Πάει κι ο Τολάκιας έφυγε!
  κλαίνε τα Καφενεία,
  μια κουκουβάγια τον θρηνεί
  στου Λέτα τη γωνία.
  
  Κώστας Καστρινός.