ΘΛΙΨΗ ΚΑΙ ΘΡΗΝΟΣ.

Η διαχρονική αφίσα που του είχα βγάλει αρχές δεκαετίας του 1990.

Θλίψη και θρήνος για τους απανταχού της γης Αγγελοκαστρίτες, θλίψη και θρήνος για τους απανταχού της γης φίλους κι εραστές της δημοτικής μουσικής, θλίψη και θρήνος για ένα λεβεντόπαιδο που άφησε ανεξίτηλο το αποτύπωμά του στην τέχνη της δημοτικής μουσικής και στις ψυχές μας. Έναν λαϊκό δημιουργό που μέσα από το έργο του μας χάρισε συναισθήματα, έμπνευση και στιγμές μαγείας και γλεντιού.

Και ο μαγικός ο ήχος του κλαρίνο του δεν ήταν απλώς ένα επάγγελμα, ήταν η ουσία της ύπαρξής του και της ύπαρξής μας, ο τρόπος που επικοινωνούσε με τον κόσμο, μ’ όλους εμάς. Με κάθε λαλιά, με κάθε νότα, με κάθε σκέρτσο η γυρισματιά, μας χάριζε κομμάτια της ψυχής μας, μας έδειχνε τις καταβολές μας και τον όμορφο κόσμο του Αγγελοκάστρου και του αρχέγονου πασίγνωστου πανηγυριού του.

Τώρα το πατάρι μένει άδειο, στο Αγγελόκαστρο παύει πια να αντιλαλεί στη ρεματιά ο ήχος του γλυκόλαλου κλαρίνου. Όμως, η κληρονομιά σου φίλε Πάνο  παραμένει ζωντανή. Το έργο σου θα συνεχίσει να μιλάει στις καρδιές των ανθρώπων, να εμπνέει και να συγκινεί.

Καλό κατευόδιο καλλιτέχνη και δημιουργέ, Καλό κατευόδιο φίλε. Αλλά δεν λέμε αντίο. Γιατί όσο υπάρχει καταγεγραμμένος ο ήχος του κλαρίνο σου, όσο υπάρχουν άνθρωποι που συγκινούνται με αυτόν, εσύ θα είναι πάντοτε μαζί μας.

Καλό σου ταξίδι φίλε μου.

Κώστας Μπούτιβας.