όταν για τα καλά ανθίζει η άνοιξη,
και δίνει «μαρς» το χαμομήλι,
στου κάμπου το πικρό χαμόγελο,
και αναβοσβήνει εκεί ολημερίς
κόκκινος φάρος ανθισμένης παπαρούνας.
Εδώ στον πρωινό τον ήλιο που τυλίγει τα σπαρτά,
όπως τυλίγει η άνοιξη τη γύμνια από το χώμα,
με πράσινες τεράστιες βραγιές,
που ναυαγούν σ’ αυτές οι μαργαρίτες και οι βουστίνες.
Εδώ τέτοια εποχή, έχει αρχή και νόμο η φύση και η ζωή.
Κι εσύ απλά δεν έχεις τι να πεις
σωπαίνεις και συνθλίβεσαι εντός σου,
στης μεγαλούπολης κλεισμένος τα ντουβάρια,
δεμένος στα δεσμά της πανδημίας.
Ευχαριστώ το φίλο Χρήστο Ν. Καραλή που μου έστειλε ετούτες τις πανέμορφες σημερινές εικόνες του χωριού, και μου ανέβασε για λίγο το ηθικό μου.
Κώστας Καστρινός.
(Πατήστε επάνω στις εικόνες για μεγέθυνση.)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου