ΓΡΑΦΟΝΤΑΣ.

-Πες και τίποτα ρε άνθρωπε μουγκάθηκες. Περισσότερο άκουγα τη φωνή σου στη δουλειά παρά τώρα. Χώθηκες μες τον υπολογιστή, πληκτρολόγιο θα γίνεις.

-Αει παράτα μας μορέ πρωί - πρωί! Τι να πω; Τα λέει ο Λυριτζής κι ο Παπαδάκης για μένα. Μετά βλέπεις ότι γράφω. Έτσι μιλάω εγώ χρόνια και ζαμάνια. Τώρα σε πείραξε;

Κι όντος έτσι είναι φίλε μου. Πιστεύω ότι τα καταφέρνω καλύτερα γράφοντας, παρά μιλώντας. Κι όλο περισσότερο τώρα τελευταία που οι πάντες και παντού «μπουρδολογούν» μιλάω με τα δάχτυλα αντί με το στόμα, και τα καταφέρνω νομίζω καλύτερα. Γιατί κυρίως όταν γράφω νιώθω περισσότερο ασφαλής παρά όταν μιλάω. Όταν μιλάω, κάποιος πάντα θα είναι απέναντί μου και πάντα θα σκέφτομαι, μήπως λέω πολλά, μήπως βαριέται ν’ ακούει, μήπως λέω «παπαριές» μήπως τον ζάλισα. Ενώ όταν γράφω απ’ αυτή την άποψη είμαι πάντα ήρεμος. Εσείς μπορείτε να βαρεθείτε όσο θέλετε, να τα ξύνεται χωρίς να σας βλέπω, να με βρίζετε άνετα, ή να πάτε facebook... Εμένα πάλι δε θα με νοιάζει, γιατί δεν θα το ξέρω. Εγώ θα τα χω πει, θα ’χω κάνει την κουβέντα μου με το άγνωστο, και το άγνωστο έχει πάντα μεγάλα αυτιά και υπομονή μεγάλη...

Κι επειδή αυτά που σκέφτομαι καμιά φορά είναι πάρα πολλά, νομίζω ποτέ δεν θα κατάφερνα να τα πω όπως τα γράφω. Αυτά μονάχα να τα γράψω μπορώ, γιατί αν η φωνή μου τα πει δυνατά, μου φαίνεται ότι όλα ετούτα ξαφνικά θα πάρουν ζωή. Αυτές οι μικρές σκιές εκεί στο πίσω μέρος του μυαλού μου θα πάρουν μορφή μέσα απ’ το μπλά-μπλα και θα περιφέρονται ελεύθερα στο κενό, κι ύστερα, αφού περιπλανηθούν για λίγο θα χαθούν σ’ αυτό το κενό,. Κι επειδή όλα αυτά είναι ένα κομμάτι από μένα δε θέλω με τίποτα να χαθούν. Αυτά μόνο σε γράμματα και σε λέξεις μπορούν να φυλακιστούν, για να ’ναι ασφαλή, και να νοιώθω κι εγώ σιγουριά ότι δεν χάθηκαν, κι ότι μπορεί να έφτασαν και σε σένα.

Εσύ! Είσαι ακόμα εδώ η πήγες Twitter;

Κώστας Μπούτβας - Καστρινός.