Όταν ένα ταξίδι ζυγώνει στο τέλος, μένουν βαθιά χαραγμένες στη μνήμη διάφορες στιγμές να συντροφεύουν τις ψυχές αυτών που τις έζησαν.
Το Δεκέμβρη κάπου εκεί κοντά στις γιορτές, που η ομάδα δεν μπορούσε να σταυρώσει νίκη στην έδρα της ο ΑΧΕΛΩΟΣ ήταν πεσμένος με το 1,5 πόδι. Ο κόσμος ήταν παγωμένος οι εφιάλτες τραγουδούσαν το χορό του Ζαλόγγου και οι περισσότεροι ετοίμαζαν μνημόσυνα. Εκείνες τις μέρες είχα γράψει αυτολεξεί: «η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, κανένας δε μπορεί να θεωρεί ξεγραμμένο τον AΧΕΛΩΟ». Κόντρα λοιπόν σε όλες τις προβλέψεις, ο ΑΧΕΛΩΟΣ το παλεύει ν’ αποφύγει την καρμανιόλα των μπαράζ, και απ’ ευθείας να σωθεί.
Η σημερινή "επαγγελματική" νίκη απέναντι στη Γαυρολίμνη μοιάζει με φιλί της ζωής σε πνιγμένο. Μοιραία, λοιπόν, προκαλεί συναίσθημα ανακούφισης και δίνει μεγαλύτερο δικαίωμα στην ελπίδα. Θα τολμούσα να πω ότι και η βελτιωμένη αγωνιστική εικόνα δημιουργεί μία επιπρόσθετη αισιοδοξία για τα προσεχή 3 εναπομείναντα παιχνίδια (τα δυο στην Κακαβαριά).
Κι έπρεπε να φτάσει ο ΑΧΕΛΩΟΣ στην άκρη του γκρεμού του υποβιβασμού, για να ξυπνήσει ο ποδοσφαιρικός εγωισμός των παικτών. Έπρεπε να νιώσουν στο πετσί τους τον τρόμο της πτώσης, για να "καθαρίσουν" στην έδρα τους παιχνίδια. Έπρεπε να ενεργοποιηθούν και οι φίλαθλοι και να καταλάβουν ότι ενδεχόμενη αποτυχία είναι το τέλος του ΑΧΕΛΩΟΥ και ότι κάτι τέτοιο δε θα "περάσει στα ψιλά". Κι ευτυχώς που την ύστατη στιγμή, φάνηκε ότι αντιλήφθηκαν όλοι το βάρος της ιστορίας του συλλόγου. Μέχρι εδώ όμως…
Απομένει να αποδείξουν πως και η σημερινή νίκη δεν αποτελεί μεμονωμένο γεγονός, αλλά θα αποτελέσει παρακαταθήκη για τα 3 μελλοντικά τρίποντα που θα "σώσουν την παρτίδα" και το ταξίδι θα ολοκληρωθεί επιτυχώς. Καστρινός.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου