ΘΕΜΑ ΣΥΝΗΘΕΙΑΣ.

-Άντε ρε γαμώτο να σταματήσω να δουλεύω και ν’ αράξω.

Χρόνια και χρόνια αυτή η προσμονή. Και ξαφνικά ανακαλύπτεις ότι είσαι άεργος. Όχι άνεργος, άεργος χωρίς έργο δηλαδή με άδεια χέρια. Και με άδεια χέρια δεν έχεις τίποτα για να φτιάξεις για το παραπέρα. Κι όταν δε μπορείς να κάνεις τίποτα για το παραπέρα, βλέπεις αναγκαστικά το σήμερα, και μόνο αυτό.

Κι έτσι βρίσκεσαι αντιμέτωπος με το χρόνο. Όχι αυτόν που περνάει, ούτε αυτόν που μια ζωή μας κυνηγάει, αλλά τον άλλο, τον άδειο, τον ελεύθερο χρόνο, που είναι όλος δικός σου. Και δεν ξέρεις τι να τον κάνεις. Γιατί μία ζωή δουλεύοντας είχες ξεχάσει πως να τον χρησιμοποιείς. Γιατί ως τώρα, πάντοτε στη δουλειά τον ξόδευες, κι αυτός που έμενε, σου φαίνονταν πως με τίποτα δεν έφτανε. Και τώρα, είναι όλος δικός σου, και κάπου αυτό αρχίζει και σε ταρακουνάει.

Μαθαίνεις το λοιπόν να ζεις για το σήμερα. Μαθαίνεις πως είναι να γεμίζεις το χρόνο με πράγματα που επιλέγεις εσύ να κάνεις. Εσύ, κι όχι άλλος για σένα. Ανακαλύπτεις εξ αρχής, πως είναι το να απολαμβάνεις την κάθε μέρα, χωρίς να πολυσκέφτεσαι την επόμενη. Ξαναθυμάσαι πράγματα που σου άρεσαν, αυτά που σχεδόν είχες ξεχάσει πως γίνονται, όπως καθημερινός καφές αραχτός στη καρέκλα κι όχι στα όρθια ανεβοκατεβαίνοντας σε μια μηχανή. Κι άλλες απλές και καθημερινές συνήθεις, όπως το άνετο διάβασμα ενός βιβλίου, και το «σερφάρισμα» στο διαδίκτυο χωρίς να κοιτάς συνέχεια το ρολόι... Να κοιμάσαι, να ξυπνάς και να τρως, στους δικούς σου ρυθμούς κι όχι σε κείνους που επιβάλλονταν. Να τελειώνεις άλλη μια μέρα ευχαριστημένος που κατάφερες να την απολαύσεις, και να ξεκινάς κάθε καινούργια, ελπίζοντας πως θα τα καταφέρεις να την ευχαριστηθείς κι αυτή.

Ξαναμαθαίνεις να διαχειρίζεσαι τη ζωή και το χρόνο σου με ένα καινούργιο τρόπο γενικά, για να συμφωνήσεις τελικά πως όλα στη ζωή είναι θέμα συνήθειας.

Καστρινός.