ΝΟΣΤΑΛΓΙΕΣ.

1969. Μπροστά απ’ το μνημείο τότε των πεσόντων με το δάσκαλο το Σπυρόπουλο.

Κι εκεί που καθόμουν - πατροπαράδοτα και πάγια τα τελευταία χρόνια σε κάθε εθνική γιορτή μετά την παρέλαση - στο καφενείο με το Θύμιο το Πριόβολο και πίναμε το ούζο μας, και περνάγανε τα ελικόπτερα της Πρωτευουσιάνικης παρέλασης πάνω απ’ τα κεφάλια μας, οι αναμνήσεις των παιδικών χρόνων στο χωριό τέτοια μέρα, πάλι μας συνεπήραν και μας γυρίσανε σε άλλες εποχές.

Ντυνόμασταν Θυμηθήκαμε Τσολιάδες και πηγαίναμε απ’ το σχολείο στην Εκκλησία. Εκείνο το σήκωμα της σημαίας ψηλά σε όλη τη διάρκεια της δοξολογίας, μου είχε γίνει τότε εφιάλτης. Και ποτέ μου δεν κατάφερνα να την κρατήσω συνέχεια ίσια. Όλο μου έγερνε κι έλεγα ωχ! τώρα θα μου πέσει. Και μετά ξανά πίσω επάνω στο σχολείο, που ήτανε τότε το μνημείο των πεσόντων για τη κατάθεση στεφάνων. Μας μάθαιναν για το Κρυφό Σχολειό, και λέγαμε ποιήματα στο σχολείο το απόγευμα σε μια γιορτή που μαζευόνταν όλο το χωριό. Και παίζαμε σκετσάκια με τους Σουλιώτες και τις Σουλιώτισσες που πηδούσανε στο Ζάλλογγο, και δώστου μια μια, πήδαγαν κάτω απ’ το ξύλινο πατάρι τα κορίτσια. Και άλλες ιστορίες με τον Αθανάσιο Διάκο που τον σούβλισανε, και τον Κολοκοτρώνη που τον εκλείσαν φυλακή.

Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε και πολλά πράγματα άλλαξαν...Θα μου πεις εδώ αλλάξανε την ίδια την ιστορία, τι μας λες τώρα ρε Καστρινέ. Εμείς όμως που μεγαλώσαμε με το "Όλη η δόξα όλη η χάρη, άγια μέρα ξημερώνει", και τη στολή της φουστανέλας κάθε 25 Μαρτίου - που όλο με στένευε εκείνο το μάλλινο πλεγμένο καλτσόν στο καβάλο- εξακολουθούμε να νοσταλγούμε εκείνη την εποχή.... Σχωρέστε μας Πατριώτες...

Κώστας Μπούτιβας - Καστρινός.