ΑΧΕΛΩΟΣ Αγγελοκάστρου. Επίλογος με ανώδυνη ήτα.

Μερικές φορές, δεν αρκεί να γνωρίζεις την πραγματικότητα. Συνήθως, σε ξυπνάει από το λήθαργο ένα αναπάντεχο σοκ. Ένα χαστούκι που πληγώνει την αξιοπρέπειά σου και σε επαναφέρει στην τάξη. Αυτό το ηλεκτροσόκ προσέφερε σ’ όλη την φετινή αγωνιστική χρονιά ο ΑΧΕΛΩΟΣ. Όμως τώρα που όλα τελείωσαν είναι ώρα να καταλάβουμε ότι οι ποδοσφαιριστές δεν είναι «νούμερα» στις φανέλες. Είναι άνθρωποι που έχουν συγκεκριμένες δυνατότητες και βλέπουν κι αυτοί, αυτό που όλοι μας βλέπουμε.

Οι παίκτες δε φταίνε που βρέθηκε σ΄ αυτή την κατάσταση φέτος ο ΑΧΕΛΩΟΣ. Αυτούς τους παίχτες είχε η ομάδα, μ’ αυτούς πάλεψε. Καμία απαξίωση λοιπόν στους ποδοσφαιριστές, την στιγμή μάλιστα που όταν απαιτούνταν αγωνιστική ανάκαμψη την έδειξαν με το καλύτερο τρόπο ώστε να αποφευχθούν τα χειρότερα.

Ο ΑΧΕΛΩΟΣ βρέθηκε φέτος σε αδιέξοδο, γιατί οι συγκυρίες όλες πήγανε κόντρα. Οι οικονομικές δυσκολίες, οι αστάθμητοι παράγοντες όπως η απρόσμενη αναγκαστική αλλαγή του προπονητή με την αρχή της σεζόν, και ο εφησυχασμός απ’ την καλή πορεία της προηγούμενης χρονιάς, ήταν όλα αυτά που συνέβαλαν στη φετινή κακή πορεία της ομάδας. Τώρα που έπιασε τόπο η ελπίδα, επιβάλλεται να αντιληφθούμε ότι το να μην εγκαταλείπεις ποτέ, και να κυνηγάς πάντα το άπιαστο όνειρο είναι αυτοσκοπός στη ζωή. Η ζωή είναι ταξίδι, είναι αγώνας, είναι καθημερινότητα, είναι κόπος, είναι καημός, είναι ενθουσιασμός, είναι και απογοήτευση.

Όλα όμως είναι όμορφα στο τέλος, αρκεί να είναι αληθινά. Ευτυχώς σωθήκαμε…  και τουλάχιστον αυτό δεν είναι ψέμα.

Καστρινός.

«Είναι ευτυχής όποιος γνωρίζει ιστορία»

Άρθρο «γροθιά» του Ευθύμιου Πριόβολου.

Κάποτε ο Λένιν μιλούσε σε ακροατήριο κομματικών του συντρόφων. Όμως ένας από αυτούς αντιλήφθηκε, πως όσα έλεγε δεν συμφωνούσαν με την πραγματικότητα. Τόλμησε και τον ρώτησε: «Μα, σύντροφε Λένιν, αυτά που λέτε είναι αντίθετα προς τα γεγονότα!». Τότε ο Λένιν απάντησε ήρεμα στον αφελή σύντροφό του: «Ε τότε, τόσο το χειρότερο για τα γεγονότα!». Βέβαια η απάντηση που έδωσε ο Λένιν δεν ήταν δική του, ήταν του μεγάλου γερμανού φιλόσοφου Έγελου. Αυτό δεν έχει σημασία γι’ αυτά που θέλω να πω.

Σημασία έχει ότι αυτήν, δυστυχώς, την αρχή ακολουθούν πιστά και κάποιοι δικοί μας αριστεροειδείς καλαμαράδες, οι οποίοι κάθε 25η Μαρτίου αρχίζουν το τροπάριο της αμφισβήτησης για το ποιοι έκαναν την επανάσταση, για την προδοτική στάση της Εκκλησίας και του ορθόδοξου κλήρου κλπ, με ένα λόγο, για το κόψιμο και το ράψιμο της ιστορικής αλήθειας και των γεγονότων στα μέτρα τους. Όχι πως δεν υπήρξαν προσωπικοί υπολογισμοί στον ξεσηκωμό του Γένους, όχι πως δεν υπήρξαν προδότες, όχι πως δεν υπήρξαν καιροσκόποι και όλα αυτά τα συμπτώματα που πάντα χαρακτηρίζουν τους ανθρώπους, τις ανθρώπινες κοινωνίες, τα μεγάλα γεγονότα, την ιστορία. Αλλά από αυτή την επισήμανση μέχρι να κάνουμε το δάσκαλο και τον ιστορικό και να πουλάμε γνώση και τάχατες έρευνα και επιστήμη αμφισβητώντας εσκεμμένα ιστορικές αλήθειες, γεγονότα, προσωπικές θυσίες, και να προσπαθούμε να αποδομήσουμε την επανάσταση του 1821 με σκοπό να τη φέρουμε στα μέτρα των θεωρητικών μας πολιτικών δασκάλων, πάει πολύ. Όλα αυτά που λέει η κ. Ρεπούση, ο κ. Δήμου, ο κ. Λιάκος, ο κ. Τατσόπουλος και άλλοι σύγχρονοι φωτιστάδες, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά μια αντιγραφή από τις διαφορετικές και αλληλοσυγκρουόμενες απόψεις των Μάρξ και Ένγκελς (αλληλοσυγκρουόμενες λόγω της περίφημης Άνοιξης των Λαών ,1848) για τον ξεσηκωμό των Ελλήνων για την ελευθερία και την εθνική ανεξαρτησία.

Προς Θεού, μη θεωρήσει κανένας πως τάχα πολιτικολογώ και βρει μια ωραία αφορμή για να πει τα δικά του! Όχι ! Δάσκαλος είμαι, όχι πολιτικός, δάσκαλος που έμαθα να διαβάζω και δε θέλω να με κοροϊδεύουν σε αυτά που έχω διαβάσει και γνωρίζω. Αν θέλουν κάποιοι να είναι ιστορικοί, να είναι ερευνητές, να είναι αντικειμενικοί και προ πάντων τίμιοι προς αυτούς που απευθύνονται - και βέβαια δημοκρατικοί , όπως επαίρονται - θα πρέπει να παραθέτουν και κείμενα σαν τα παρακάτω (και οπωσδήποτε το πέλαγος των πηγών και της ιστορικής βιβλιογραφίας που αναιρούν την απολυτότητα και την μονολιθικότητα της σκέψη τους). Παραθέτω μερικά μόνο. Διαβάστε τα. Σημειωτέον ότι αναφέρονται στον αγώνα των ελλήνων για την ανεξαρτησία. Είναι αποσπασματικές απόψεις των Μάρξ και Ένγκελς ( αφού από εκεί αντλούν η κ. Ρεπούση και οι λοιποί) για τον ελληνικό λαό, το ρόλο της ορθόδοξης εκκλησίας στην επανάσταση, για το λάθος της Τουρκίας να διατηρήσει τη χριστιανική πίστη, για τη ναυμαχία του Ναυαρίνου. Κι αν με ρωτήσετε που τα βρήκα, σας απαντώ, εκεί που βρήκαν και οι παραπάνω «ιστορικοί» τις δικές τους, γνωστές, θέσεις.

1. «.. Αυτά τα άθλια συντρίμμια πρώην εθνών, Σέρβοι, Βούλγαροι, Έλληνες και ο υπόλοιπος λαοσυρφετός, …κάθε μια από αυτές τις νανοφυλές …» ( Ένγκελς).

2. « …οι Έλληνες της Τουρκίας είναι σλαβικής καταγωγής, οι οποίοι [απλά] υιοθέτησαν την σύγχρονη ελληνική γλώσσα…» (Ένγκελς).

3. «..Εκατοντάδες Ρώσσοι πράχτορες περιέρχονταν την Τουρκία, παρουσιάζοντας στους Ελληνορθόδοξους τον ορθόδοξο αυτοκράτορα ως την κεφαλή, τον φυσικό προστάτη και τον τελικό ελευθερωτή της καταπιεσμένης Ανατολικής Εκκλησίας. Ο κλήρος της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας πολύ γρήγορα οργανώθηκε σε μια μεγάλη συνομωσία με σκοπό την διάδοση των ιδεών αυτών…» (Ένγκελς).

4. «…Η βασική μομφή μου εναντίον των Τούρκων είναι ότι διατήρησαν τον χριστιανισμό…» (Μάρξ)

5. « …η καταστροφή του τουρκικού στόλου στο Ναβαρίνο ήταν μια «δόλια» ενέργεια αφού στράφηκε προς μια Δύναμη με την οποία η Αγγλία δεν βρισκόταν σε «εμπόλεμη κατάσταση…» (Μάρξ).

Αυτά.

Ευθύμιος  Ανδρ.  Πριόβολος.

Γυμνασιάρχης- Συγγραφέας.

ΓΡΑΦΟΝΤΑΣ.

-Πες και τίποτα ρε άνθρωπε μουγκάθηκες. Περισσότερο άκουγα τη φωνή σου στη δουλειά παρά τώρα. Χώθηκες μες τον υπολογιστή, πληκτρολόγιο θα γίνεις.

-Αει παράτα μας μορέ πρωί - πρωί! Τι να πω; Τα λέει ο Λυριτζής κι ο Παπαδάκης για μένα. Μετά βλέπεις ότι γράφω. Έτσι μιλάω εγώ χρόνια και ζαμάνια. Τώρα σε πείραξε;

Κι όντος έτσι είναι φίλε μου. Πιστεύω ότι τα καταφέρνω καλύτερα γράφοντας, παρά μιλώντας. Κι όλο περισσότερο τώρα τελευταία που οι πάντες και παντού «μπουρδολογούν» μιλάω με τα δάχτυλα αντί με το στόμα, και τα καταφέρνω νομίζω καλύτερα. Γιατί κυρίως όταν γράφω νιώθω περισσότερο ασφαλής παρά όταν μιλάω. Όταν μιλάω, κάποιος πάντα θα είναι απέναντί μου και πάντα θα σκέφτομαι, μήπως λέω πολλά, μήπως βαριέται ν’ ακούει, μήπως λέω «παπαριές» μήπως τον ζάλισα. Ενώ όταν γράφω απ’ αυτή την άποψη είμαι πάντα ήρεμος. Εσείς μπορείτε να βαρεθείτε όσο θέλετε, να τα ξύνεται χωρίς να σας βλέπω, να με βρίζετε άνετα, ή να πάτε facebook... Εμένα πάλι δε θα με νοιάζει, γιατί δεν θα το ξέρω. Εγώ θα τα χω πει, θα ’χω κάνει την κουβέντα μου με το άγνωστο, και το άγνωστο έχει πάντα μεγάλα αυτιά και υπομονή μεγάλη...

Κι επειδή αυτά που σκέφτομαι καμιά φορά είναι πάρα πολλά, νομίζω ποτέ δεν θα κατάφερνα να τα πω όπως τα γράφω. Αυτά μονάχα να τα γράψω μπορώ, γιατί αν η φωνή μου τα πει δυνατά, μου φαίνεται ότι όλα ετούτα ξαφνικά θα πάρουν ζωή. Αυτές οι μικρές σκιές εκεί στο πίσω μέρος του μυαλού μου θα πάρουν μορφή μέσα απ’ το μπλά-μπλα και θα περιφέρονται ελεύθερα στο κενό, κι ύστερα, αφού περιπλανηθούν για λίγο θα χαθούν σ’ αυτό το κενό,. Κι επειδή όλα αυτά είναι ένα κομμάτι από μένα δε θέλω με τίποτα να χαθούν. Αυτά μόνο σε γράμματα και σε λέξεις μπορούν να φυλακιστούν, για να ’ναι ασφαλή, και να νοιώθω κι εγώ σιγουριά ότι δεν χάθηκαν, κι ότι μπορεί να έφτασαν και σε σένα.

Εσύ! Είσαι ακόμα εδώ η πήγες Twitter;

Κώστας Μπούτβας - Καστρινός.

ΝΟΣΤΑΛΓΙΕΣ.

1969. Μπροστά απ’ το μνημείο τότε των πεσόντων με το δάσκαλο το Σπυρόπουλο.

Κι εκεί που καθόμουν - πατροπαράδοτα και πάγια τα τελευταία χρόνια σε κάθε εθνική γιορτή μετά την παρέλαση - στο καφενείο με το Θύμιο το Πριόβολο και πίναμε το ούζο μας, και περνάγανε τα ελικόπτερα της Πρωτευουσιάνικης παρέλασης πάνω απ’ τα κεφάλια μας, οι αναμνήσεις των παιδικών χρόνων στο χωριό τέτοια μέρα, πάλι μας συνεπήραν και μας γυρίσανε σε άλλες εποχές.

Ντυνόμασταν Θυμηθήκαμε Τσολιάδες και πηγαίναμε απ’ το σχολείο στην Εκκλησία. Εκείνο το σήκωμα της σημαίας ψηλά σε όλη τη διάρκεια της δοξολογίας, μου είχε γίνει τότε εφιάλτης. Και ποτέ μου δεν κατάφερνα να την κρατήσω συνέχεια ίσια. Όλο μου έγερνε κι έλεγα ωχ! τώρα θα μου πέσει. Και μετά ξανά πίσω επάνω στο σχολείο, που ήτανε τότε το μνημείο των πεσόντων για τη κατάθεση στεφάνων. Μας μάθαιναν για το Κρυφό Σχολειό, και λέγαμε ποιήματα στο σχολείο το απόγευμα σε μια γιορτή που μαζευόνταν όλο το χωριό. Και παίζαμε σκετσάκια με τους Σουλιώτες και τις Σουλιώτισσες που πηδούσανε στο Ζάλλογγο, και δώστου μια μια, πήδαγαν κάτω απ’ το ξύλινο πατάρι τα κορίτσια. Και άλλες ιστορίες με τον Αθανάσιο Διάκο που τον σούβλισανε, και τον Κολοκοτρώνη που τον εκλείσαν φυλακή.

Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε και πολλά πράγματα άλλαξαν...Θα μου πεις εδώ αλλάξανε την ίδια την ιστορία, τι μας λες τώρα ρε Καστρινέ. Εμείς όμως που μεγαλώσαμε με το "Όλη η δόξα όλη η χάρη, άγια μέρα ξημερώνει", και τη στολή της φουστανέλας κάθε 25 Μαρτίου - που όλο με στένευε εκείνο το μάλλινο πλεγμένο καλτσόν στο καβάλο- εξακολουθούμε να νοσταλγούμε εκείνη την εποχή.... Σχωρέστε μας Πατριώτες...

Κώστας Μπούτιβας - Καστρινός.

ΣΤΕΡΝΟ ΑΝΤΙΟ Σ’ ΕΝΑΝ ΚΑΛΟ ΣΥΓΧΩΡΙΑΝΟ

Ο συγχωριανός μας, ένας έντιμος Αγγελοκαστρίτης ο Τάκος ο Παρράς έφυγε από κοντά μας για το ταξίδι που δεν έχει γυρισμό σε καλή ηλικία άνω των 80 ετών. Η είδηση του θανάτου του σκόρπισε λύπη στο χωριό, και σ’ όλους όσους τον γνώριζαν.

Εμπνευστής και Ιδρυτής του Συλλόγου απανταχού Αγγελοκαστριτών υπήρξε ο πρώτος του Πρόεδρος.

Αν οι ψυχές παραμένουν και τριγυρνούν κατά όπως λένε σε τούτον το δικό μας πρόστυχο κόσμο, είναι σίγουρο ότι ο μπαρμπα Τάκος θα μας παρατηρεί, θα στοχάζεται τις αναποδιές μας και δεν θα σταματά να λογαριάζει, μήπως και μπορέσει να διορθώσει κάτι στραβό.

Το όνομά του ήταν Κώστας, όμως η ξεκάθαρη η ντόμπρα στάση του στις ανθρώπινες σχέσεις, του έδωσαν ένα άλλο όνομα, ένα οικείο χαϊδευτικό, για όλους ήταν ο Τάκος. Και ήταν τόσο καθοριστικό, που με αυτό μεγάλωσε και πορεύτηκε όλα τα χρόνια του.

Κι ο λόγος του ήταν πάντα βαρύ συμβόλαιο. Δεν είχε ανάγκη από σφραγίδες, χαρτιά και υπογραφές, φτάνει να σου ’δινε το χέρι, δεν υπήρχε κάτι στον κόσμο που μπορούσε να αλλάξει τον λόγο του.

Έτσι θα θυμάμαι τον Τάκο που είχα την ευτυχία να συνεργαστώ μαζί του στην ίδρυση και καθιέρωση του συλλόγου Αγγελοκαστριτών.

Κι ας ήμασταν διαφορετικές γενιές – είχε την ίδια ηλικία με το μακαρίτη τον πατέρα μου – ήταν σωσίβιο πάντα για μας, που πνιγόμασταν με το πραμικρό σε μια κουταλιά νερό.

Καλό ταξίδι μπάρμπα Τάκο…μας δίδαξες το τρόπο να ανοίγουμε δρόμους στα κατσάβραχα και αυτό δεν γίνεται, και δεν μπορεί να ξεχαστεί. Καλό Παράδεισο να έχεις.

Κώστας Μπούτιβας.

Η κηδεία του σήμερα το απόγευμα Δευτέρα 24 Μαρτίου 2014, στην εκκλησία του Χωριού.

ΓΑΪΔΟΥΡΙΑ ΚΑΙ ΣΑΜΑΡΙΑ.

Το χρονογράφημα του Σαββάτου.

Εκείνα τα χρόνια τα παλιά που πηγαίναμε γυμνάσιο στο Αγρίνιο, απ’ την πλατεία Χατζοπούλου που έκανε τέρμα το αστικό μέχρι το πάρκο που ήταν το γυμνάσιο, σ’ όλη αυτή τη διαδρομή θυμάμαι ήτανε τρία τότε σαμαράδικα. Τα δύο μάλιστα έφεραν και επιγραφή στην καθαρεύουσα «Σαγματοποιείο».

Σήμερα, που έχω να δω γάϊδαρο κάτι χρόνια στο χωριό, έμεινε μόνο το όνομα «Σαμαράς», μάλλον σαν παραλειπόμενο από κάποιο πρόγονο που έκανε αυτό το επάγγελμα. Προς Θεού δεν θέλω να υποθέσω τίποτα για το σημερινό Πρωθυπουργό. Μια χαρά ήτανε και το επάγγελμα – και μάλιστα εκείνη την εποχή προσοδοφόρο - και οι άνθρωποι που το εξασκούσανε. Και ίσα-ίσα όπως θα αποδείξω εμπεριστατωμένα παρακάτω οι σαμαράδες είχανε και κάποια σχέση με τη πολιτική.

Όπως είναι γνωστό στους παλιότερους, αλλά και να μαθαίνουνε και οι νέοι, το σαμάρι χρησίμευε να μπαίνουν τα φορτία στην ράχη του ζώου χωρίς να το πληγώνει το βάρος τους. Κι ήθελε μαστοριά μεγάλη το καλό σαμάρι όπως και τέχνη μεγάλη το φόρτωμα του σαμαριού. Αν φορτώνονταν μονόπαντα, έφευγε το σαμάρι προς την κοιλιά του ζώου και κάποια στιγμή σαμάρι και φορτίο τα έτρωγε το χώμα. Το κυριότερο όμως ήταν η καθοδήγηση του ζώου, γιατί κυρίως ο γάϊδαρος ήταν πολύ ιδιότροπο ζώο. Αν στύλωνε τα ποδάρια του, δεν τον κουνούσες με τίποτε. Και τότε οι χορικοί έσπαζαν βέργες στη ράχη αυτών των ζώων χωρίς τα ζωντανά τα άτιμα να κάνουν ρούπι. Οι έμπειροι όμως που ήξεραν προτιμούσαν να χτυπάνε το σαμάρι. Ο γάιδαρος ένιωθε ότι ερχόταν και η σειρά του και τότε ξεκινούσε. Ακόμα και τα γαϊδούρια βλέπεις θέλουνε τον τρόπο τους.

Τώρα θα μας πείτε τι σχέση έχει σήμερα η πολιτική με τα σαμάρια.

Μην βιάζεστε!

Παλιότερα το κράτος φορτώνανε βάρη και φόρους στον λαό και τα εισέπραττε με το φόβο του χωροφύλακα - δηλαδή φορτώνανε τα ζώα χωρίς σαμάρια - Αυτό όμως έφερνε δυσφορία στο λαό, και γι’ αυτό και η εξουσία προόδευσε και έμαθε πώς να φορτώνει περισσότερα βάρη με λιγότερες συνέπειες. Έφτιαξε δηλαδή ένα σαμάρι και το ονόμασε υπουργείο οικονομικών. Μέσω αυτού λοιπόν γίνεται το φόρτωμα και ο καταμερισμός πια των βαρών. Έλα όμως που όπως είπαμε παραπάνω αυτό θέλει μαστοριά και τέχνη, και τούτοι εδώ οι σημερινοί είναι οι πιο ατζαμήδες που πέρασαν ποτέ. Κανένας τους δεν βλέπει ότι φορτώνεται μονόπαντα το σαμάρι και κινδυνεύει το ζώο να ανατραπεί; Γκαβάδια είναι; Τα μπροστινά πόδια του ζωντανού που λύγισαν δεν τα βλέπουν; Ρεεεε στρώθηκε το ζώο καταγής κι εσείς ακόμα βάζετε στο σαμάρι του!

Ξεχνάνε όμως και κάτι. Όσο μεγαλύτερη υπομονή κάνει ο γάιδαρος, τόσο πιο βίαια είναι τα ξεσπάσματά του. Άμα αρχίσει τις κλωτσιές αλίμονο σ αυτούς που θα βρεθούν τότε κοντά του. Εγώ «Αγγελοκαστρίτικο παραφορτωμένο γαϊδούρι» γκαρίζω απ’ το βράδυ ως το πρωί, κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.

Μπούτιβας Κώστας - Καστρινός.

ΑΝΑΘΕΜΑ......

Φίδια φαρμακερά, ψεύτες προδότες και εκμεταλλευτές. Αυτοί είστε!

Και αναφέρομαι στους οίκους τους εκδοτικούς, τώρα που τέλειωσα μαζί τους τις επαγγελματικές παρτίδες, σήμερα 21 Μαρτίου που είναι της ποίησης η μέρα.

Και τους ρωτάω: Εσείς τι γιορτάζετε αυτή τη μέρα;

Και μη μου πείτε την Παγκόσμια κινητο/ποίηση για τη ποίηση.

Γιατί όταν ήρθα στους οίκους ανοχής σας, με Ποίηση στα χέρια, καθαρή και φρεσκοφτιαγμένη με τα πιο αγνά απ’ τη ψυχή μου υλικά, μου είπατε: «δεν είναι καιροί τώρα για Ποίηση», το παραμύθι το παιδικό τώρα πουλάει.

Στο διάολο τη ψυχή σας πουλάτε για το χρήμα, σας λέω εγώ ο τυπογράφος που επί σειρά ετών σας έφαγα στη μούρη. Τσάμπα το παίζεται ευαίσθητοι με τους Ποιητές, σε μια Ελλάδα που την κάνατε τόσο πεζή και αδρανο/ποιημένη.

Τώρα όμως ευτυχώς που ο χρόνος με ξέκοψε από σας, τώρα νοιώθω πως είμαι πάλι ζωντανός, και τώρα γράφω Ποιήματα για σας. Για τη νεκρή συνείδησή σας, τα λερωμένα σας κοστούμια από πρόστυχο μελάνι και τα εμπριμέ ταγιέρ φτιαγμένα από χαρτονομίσματα. Και για τα κροκοδείλια δάκρυα συγκίνησης από αχρείων Ποιητών τις λέξεις, που εσείς κάνατε Star και βγάζετε μπόλικο χρήμα πουλώντας την Εμπορευματο/Ποίηση.

Ποτέ δεν είχατε το Θεό σας, είχατε όμως τον δικό σας Ποιητή. Αυτόν που εγώ ποτέ δεν είχα σε υπόληψη, και του ταιριάζει τέλεια το παρακάτω ποίημα μου.

Τσανακογλείφτες πλούσιων, τσιράκια αφεντάδων

από γενιά τρισάθλια και φύτρα κερατάδων,

ταμπουρωθήκατε γερά στης προστυχιάς τις πένες

και γράφεται για έρωτες κι αγάπες τελειωμένες.

Αυτοί αρπάζουν το ψωμί, ληστεύουν συνανθρώπους

εσείς για άλλα γράφεται και ζείτε σ' άλλους τόπους,

αντί να γίνει η πένα σας, φωτιά να σπείρει λύσσα

κόλους φυλάτε αφεντικών και ξεφυτρώνει αφίσα.

Ρουφιάνοι ανυπόληπτοι, βρόμικοι καμπινέδες

της εξουσίας υμνητές είστε παλιομπινέδες,

κι ενώ στη γή κυριαρχεί η πείνα κι αγωνία

ύμνους εκπέμπεται εσείς στη σάπια κοινωνία,

τάχα μ΄ ωραία ποίηση τον κόσμο αφιονίζεται

της καλοπέρασης ποτό αλήτες τον ποτίζεται.

Πώς γίνεται να γράφεται γι' αστέρια και λουλούδια

κι αντί για μοιρολόγια να φτιάχνεται τραγούδια;

Πάτε να ρίξτε το λαό στους αποβλακωμένους

να ζείτε εσείς αρχοντικά και με τους βολεμένους,

και μεταξύ σας έπειτα βραβεία να μοιράζεστε

στα πρόστυχα σαλόνια σας να αλληλοθαυμάζεστε.

Τα λόγια σας έχει ο λαός στα τέτοια του γραμμένα

θα σας πατήσει στο λαιμό φίδια καταραμένα.

Καστρινός.

ΑΧΕΛΩΟΣ Αγγελοκάστρου. ΑΛΟ ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠ’ ΤΑ ΜΠΑΡΑΖ.

Όταν προσπαθείς να κερδίσεις ένα πόλεμο, κάθε μάχη είναι σημαντική. Ορισμένες μονομαχίες όμως, έχουν «μεγάλο βάρος» καθώς το αποτέλεσμά τους έχει πολλαπλάσια επίδραση στην ομάδα. Η «μάχη» που θα πιστοποιήσει την αξία του ΑΧΕΛΩΟΥ να είναι στη μεγάλη κατηγορία κερδίζοντας και τη σωτηρία, είναι εκείνη απέναντι στον ΑΠΟΛΩΝΑ Δοκιμίου (εκτός έδρας) που και αυτός κυνηγάει την απευθείας σωτηρία. Καλώς ή κακώς, το θέμα επιβίωσης η όχι του ΑΧΕΛΩΟΥ περνάει την προτελευταία αγωνιστική μέσα απ’ το Δοκίμι. Αυτά ακριβώς έγραφα σε παλιότερο σχόλιο, κι αποδείχτηκε περίτρανα πόσο δίκιο είχα. Η μητέρα των μαχών λοιπόν το κυριακάτικο παιχνίδι μέσα στο Δοκίμι. Ενδεχόμενη νίκη θα εκτοξεύσει το ηθικό των ποδοσφαιριστών και θα σαλπίσει το άγγελμα της απευθείας σωτηρίας.

Αντίθετα, σε περίπτωση ήττας ο ΑΧΕΛΩΟΣ θα παραμείνει (ανεξαρτήτως άλλων αποτελεσμάτων) στη ζώνη του υποβιβασμού και τα μπαράζ το είπα και θα το ξαναπώ έχουν το χαρακτήρα ρωσικής ρουλέτας. Θα προκληθεί εκ νέου πανικός και θα αυξηθεί κατακόρυφα η πίεση προς τους ποδοσφαιριστές. Το κλίμα στα αποδυτήρια θα βαρύνει και οι γκρίνιες πάλι θα πληθύνουν. Με άλλα λόγια, θα ξεχαστεί η τελευταία ξέφρενη νικηφόρα πορεία της ομάδας και η κατάσταση θα γίνει ανεξέλεγκτη από ένα ατύχημα.

Και η ισοπαλία είναι ένα καλό σενάριο, το οποίο προσωπικά θα επέλεγα αν είχα τη δυνατότητα να μοιράσω τους βαθμούς. Θεωρώ, μάλιστα, πως αυτή θα πρέπει να είναι η πρωταρχική επιδίωξη του Τσιλίκα ώστε να αποφευχθούν τα χειρότερα και να διασφαλιστεί τουλάχιστον το μίνιμουμ. Η βελτιωμένη εικόνα των τελευταίων αγωνιστικών παραπέμπει σε αμυντικογενές οπισθοχωρημένο σχήμα, με έμφαση στις αντεπιθέσεις από τις πτέρυγες και την εκμετάλλευση των στημένων φάσεων. Είναι μία λύση δοκιμασμένη για επαγγελματικές νίκες και υπερπολύτιμες ισοπαλίες.

Όμως εγώ δεν είμαι προπονητής, σχόλιο γράφω, και λέω ότι η ομάδα οφείλει να αποδείξει πως οι τελευταίες νικηφόρες σερί εμφανίσεις δεν ήταν πυροτέχνημα. Για την ακρίβεια, είναι υποχρεωμένη να κρατήσει με νύχια και με δόντια το κέρδος των προηγούμενων αγωνιστικώΝ ώστε να «κρατηθεί ζωντανή» στη μάχη της σωτηρίας. Είναι επομένως απαραίτητο, να ζωστούν οι ποδοσφαιριστές με «ατσάλινες ασπίδες» και να αποτρέψουν την ήττα μέσα στο δοκίμι με κάθε τρόπο.

Καστρινός.

ΓΕΡΑΣΜΕΝΑ ΠΑΙΔΙΑ.

Το χρονογράφημα του Σαββάτου.

Είναι η γενιά μου μια περίεργη γενιά…. Μιλάω για εκείνη τη γενιά που γεννήθηκε στη πιο δημιουργική για την Ελλάδα εποχή, και έφηβη βίωσε τη δικτατορία και την αλλαγή μετέπειτα, στην μεταεφηβική της ηλικία. Εκείνη τη γενιά που γεννήθηκε πάνω τη σεξουαλική επανάσταση και βίωσε την εφηβεία της πριν να εμφανιστεί το Ειτζ. Μια γενιά που έψαχνε το δρόμο της μέσα σε μια νεόπλουτη κοινωνία που ήθελε να δοκιμάσει τα πάντα. Ετούτης της ασπρόμαυρης γενιάς ένα κομμάτι της είμαι κι εγώ.

Κι ήμασταν εκείνα τα παιδιά που ζούσαμε μονάχα για το σήμερα. Εκείνα τα παιδιά που ονειρευόμασταν το μέλλον, κι ας βλέπαμε αμυδρά ότι κάποιοι άλλοι είχανε ήδη προαποφασίσει και γι’ αυτό. Εκείνα τα παιδιά που αγκαλιαζόντουσαν στο δρόμο μετά το γυμνάσιο, και κάνανε έρωτα στο πάρκο και σε νεόδμητες οικοδομές, μιας πόλης που μεταλλάσσοταν σε τέρας, αλλά ακόμα δεν το είχαμε καταλάβει εμείς. Βλέπαμε μόνο τις ματιές που συναντιόντουσαν, κι ίσως να σήμαινε αυτό την αρχή ενός μεγάλου έρωτα, ίσως και μονάχα μια γλυκιά απάτη στο πίσω μέρος του μυαλού μας. Ήμασταν εκείνα τα παιδιά που γυρνάγαμε παρέες νύχτα δίπλα απ’ το ρέμα τραγουδώντας, σε ένα τόπο που έτρεχε να προλάβει του κόσμου τις εκπτώσεις, που η μπάλα είχε ριζώσει στο μυαλό μας, και ξεπλέναμε την πίκρα απ’ το καπνό στο στόμα μας, μόνο με ούζο και στα πάρτι με βερμούτ ακούγοντας το The Wall απ’ τους Pink Floyd. Ήτανε όμως μια γενιά που έμαθε να μιλάει στα ίσα, που σπάνια είχε και κορίτσια στις παρέες, είχε όμως μαχητές, σε μια μάχη που όλο και πιο πολύ έμπαινε στα μακρυμάλλικα κεφάλια μας πως ήταν θέμα χρόνου να δοθεί.

Δε ξέρω πόσοι μείναμε από εκείνο το ασπρόμαυρο κομμάτι... Πόσοι τα καταφέρανε, και πόσοι χάθηκαν στα σκοτεινά δωμάτια του μυαλού τους και δε ξαναβγήκανε ποτέ. Ξέρω πάντως πως κάποιοι έμαθαν πως να το παίζουν το παιχνίδι. Μάθανε να χαμογελάνε εκεί που θέλαμε να φτύσουμε, και να ευχαριστούν εκεί που θέλαμε να ρίξουμε κλωτσιά... Και πως κάποιοι μεγάλωσαν, και κάποιοι μείνανε για πάντα παιδιά. Γερασμένα παιδιά, χαμένα στους δρόμους μιας άγνωστης γι’ αυτά μπασταρδεμένης, και μεταλλαγμένης κοινωνίας.

Μπούτιβας Κώστας - Καστρινός.

ΤΟ Φ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΟΠΩΣ ΛΕΜΕ ΦΤΩΧΙΑ.

Προς το τέλος της αλφαβήτας βρίσκονταν πάντοτε το γράμμα Φ, μα ήρθε κι έγινε πρώτο στην καθημερινότητα του Έλληνα. Γιατί απ’ αυτό αρχίζει η λέξη Φτώχια που κυριαρχεί τώρα στη ζωή του. Φτώχια κανονική, με σάρκα και οστά, που μας κοιτάζει απορημένη, που την αφήσαμε να εισχωρήσει στις ζωές μας, χωρίς να εκμεταλλευτούμε καν το χρόνο που μας δόθηκε για να την αποφύγουμε.

Φτωχοί που ζουν σε σπίτια σκοτεινά, σε σπίτια χωρίς θέρμανση και σε παγκάκια σπίτια. Φτωχοί όπου βάζουν το ευρώ στον καθρέφτη, για να το κάνουν δύο! Φτωχοί σε μία σάπια κοινωνία που παίζει μακριά γαϊδούρα με σκάνδαλα εκατομμυρίων ευρώ. Και δύο εκατομμύρια ανθρώπων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχιας.

Όμως αυτό το κεφαλαίο το Φ της Φτώχειας, ίσως ξυπνήσει το κοιμισμένο για χρόνια με χάπια ψευτοσοσιαλισμού, ένστικτο της επιβίωσης. Ίσως να σώσει πολλούς από εμάς που παλεύουμε για τα προς το ζην.

Κι εδώ στη χώνεται ο Καστρινός για να σου πει: Άσε την επανάπαυση και την αποσιώπηση του Κράτους, και κοίτα τι θα κάνεις!

Φτωχοί είμαστε, μα πλούσιοι συνάμα. Με έναν εσωτερικό πλούτο, ανώτερο κι απ’ το χρυσό του Θησαυροφυλακίου της Ελβετίας. Και άσε τα πολιτικά καθάρματα, να φτιάχνουν τις περιουσίες τους, πατώντας σε σωρούς πτωμάτων. Όλοι αυτοί οι μελλοντικά νεκροί, «εν μια νυχτί» θα γίνουν ζόμπι, και θα ζητάν να τους χαρίσεις πλούσια συγχώρεση. Κράτα το κεφαλαίο Φ να τους το βάλεις τότε εκεί που πρέπει, πριν να τους πεις το μεγάλο όχι κι εκείνο το εμείς: «Δυστυχώς Φτωχεύσαμεν».

Καστρινός.

ΚΟΛΟΚΥΘΙΑ ΡΙΓΑΝΑΤΑ.

Καστρινός - Χρονογράφημα.

Μια απορία εδώ και μέρες μου τριβελίζει το μυαλό. Αφού δεν πρόκειται ποτέ να τα πάρουν πίσω όλα τα δανεικά, γιατί θέλουνε πάλι να μας ξαναδανείσουνε; Και λένε εκεί στα παραθύρια τα τηλεοπτικά, ότι πάμε ολοταχώς πάλι σε νέο μνημόνιο. Και άλλος λέει το κοντό και το μακρύ του, με αναλύσεις περισπούδαστες, με θεωρίες συνομωσίας, μ’ ανούσιες κραυγές κι αναθεματισμούς.

Για να ξεκαθαρίσω στο μυαλό μου τη κατάσταση πήγα και βρήκα στο Καφενείο το μπάρμπα Πέτρο τον κοσμογυρισμένο, που μια ζωή αναντάμ παπαντάμ ανήκε στην αντιπολίτευση όπως λένε, και φέρνει λίγο προς το αναρχικό, ετών 79 παρακαλώ.

- Μπάρμπα Πετράν θα κάτσετε να σας κεράσω; Θα ήθελα να σας ρωτήσω κάτι! Τι λέτε  εσείς για όλα αυτά περί καινούργιου μνημονίου; Μπήκα αμέσως στο ψητό.

- Ποιοι εμείς;

- Εσείς!

- Είσαι γκαβούλιακας ή άρχισες κι εσύ λόγω αποτυχιών του «γαύρου» τελευταία να χαζοφέρνεις;

- Πληθυντικός ευγένειας μπάρμπα Πετράν. Μην τα ισοπεδώνουμε όλα.

- Γιατί θέλεις δανεικά τίποτα;

-Όχι βέβαια!

-Ε τότε άστον το πληθυντικό.

-Καλά - καλά τον κόβω, τι λες λοιπόν εσύ για όλα αυτά.

- Κολοκύθια ριγανάτα!

- Δηλαδή τι θες να πεις; Δεν σε καταλαβαίνω!

- Άκου λοιπόν να καταλάβεις. Τα κολοκύθια τα νερόβραστα τα ξέρεις. Άχυρα! Άνοστα. Για να φαγωθούν βάζουνε ρίγανη, αλάτια πιπέρια και τέτοια για να ξεγελαστείς και να τα φας. Αλλά στην ουσία όμως τρως κολοκύθια ανοστίκλες.

- Και τι σημαίνει αυτό;

- Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχουν κορόϊδα να δανείζουν λεφτά σε χαμένα κορμιά. Που για να το κάνουν σημαίνει ότι κάπου αποσκοπούν. Με άλλα λόγια βάζουν εσένα να τρως κολοκύθια για να φάνε αυτοί μετά την αλανιάρα τη τσιπούρα και τον αστακό.

- Ναι αλλά άμα δεν έχουμε να φάμε ούτε κολοκύθια πάει να πει ότι χρεοκοπήσαμε, και στο φινάλε βγαίνουν κι αυτοί ζημιωμένοι.

- Αυτή είναι η ρίγανη κορόϊδο. Και βέβαια χρεοκοπήσαμε αλλά δεν σου το λένε, μέχρι που να σου πάρουν και τα σώβρακα, με νόμους και κανόνες. Τότε θα σου δώσουν τη κλωτσιά πάλι με νόμους και κανόνες.

- Α! Μάλιστα. Τα περιβόητα άρθρα των μνημονίων!

- Πέστο έτσι εσύ. Τα πράγματα εδώ μιλάνε μόνα τους. Θα ξεπουλήσεις τα πάντα σε τιμές που καθορίζουν αυτοί, και μετά θα τα ανεβάσουν για να μη μπορείς να τα ξαναπάρεις με τίποτα! Και θα πάρουν κι αυτά που δεν είμαστε βέβαιοι ότι έχουμε αλλά εκείνοι είναι σίγουροι!

- Λες για τον υπόγειο πλούτο να υποθέσω;

- Εμ! γιατί όλη αυτή η πρεμούρα να σε ξαναδανείσουνε;

- Καλά και οι πολιτικοί μας …οι θεματοφύλακες του Έθνους; Τόσο ξευτίλες;

- Ρε ποιος τους λογαριάζει αυτούς. Την δουλειά άλλοι την κάνουνε!

- Κάτσε ρε μπάρμπα. Καλά λένε ότι είσαι αναρχικός και αρχισυνομωσιωλόγος. Όλοι και όλα είναι ξεπουλημένα; Δεν υπάρχουν πουθενά αξίες;

- Από όταν εφαρμόστηκε αυτή η μορφή κοινοβουλευτοαρπακτικής ψευτοδημοκρατίας ναι.

- Α! εσύ είσαι κι επικίνδυνος.

- Άκου κύριε Δημοκράτη ιδεολόγε. Απ’ την Αιτωλοακαρνανία δεν είσαι νομίζω; Κάπου εκεί πάνω στο βουνό στη Κυραβγαίνα - έκανα μικρός εκεί στ΄Αντάρτικο - φυτρώνει η καλύτερη ρίγανη στην Ελλάδα.

- Και τι μου το λες εμένα; Τι με νοιάζει .

- Άμα κατέβεις προς τα εκεί κάτω να πας να μαζέψεις. Θα σου χρειαστεί. Γιατί από δω και πέρα βάλτο στο μυαλό σου, συνέχεια κολοκύθια ριγανάτα θα τρως!

Μπούτιβας Κώστας - Καστρινός.

ΘΕΜΑ ΣΥΝΗΘΕΙΑΣ.

-Άντε ρε γαμώτο να σταματήσω να δουλεύω και ν’ αράξω.

Χρόνια και χρόνια αυτή η προσμονή. Και ξαφνικά ανακαλύπτεις ότι είσαι άεργος. Όχι άνεργος, άεργος χωρίς έργο δηλαδή με άδεια χέρια. Και με άδεια χέρια δεν έχεις τίποτα για να φτιάξεις για το παραπέρα. Κι όταν δε μπορείς να κάνεις τίποτα για το παραπέρα, βλέπεις αναγκαστικά το σήμερα, και μόνο αυτό.

Κι έτσι βρίσκεσαι αντιμέτωπος με το χρόνο. Όχι αυτόν που περνάει, ούτε αυτόν που μια ζωή μας κυνηγάει, αλλά τον άλλο, τον άδειο, τον ελεύθερο χρόνο, που είναι όλος δικός σου. Και δεν ξέρεις τι να τον κάνεις. Γιατί μία ζωή δουλεύοντας είχες ξεχάσει πως να τον χρησιμοποιείς. Γιατί ως τώρα, πάντοτε στη δουλειά τον ξόδευες, κι αυτός που έμενε, σου φαίνονταν πως με τίποτα δεν έφτανε. Και τώρα, είναι όλος δικός σου, και κάπου αυτό αρχίζει και σε ταρακουνάει.

Μαθαίνεις το λοιπόν να ζεις για το σήμερα. Μαθαίνεις πως είναι να γεμίζεις το χρόνο με πράγματα που επιλέγεις εσύ να κάνεις. Εσύ, κι όχι άλλος για σένα. Ανακαλύπτεις εξ αρχής, πως είναι το να απολαμβάνεις την κάθε μέρα, χωρίς να πολυσκέφτεσαι την επόμενη. Ξαναθυμάσαι πράγματα που σου άρεσαν, αυτά που σχεδόν είχες ξεχάσει πως γίνονται, όπως καθημερινός καφές αραχτός στη καρέκλα κι όχι στα όρθια ανεβοκατεβαίνοντας σε μια μηχανή. Κι άλλες απλές και καθημερινές συνήθεις, όπως το άνετο διάβασμα ενός βιβλίου, και το «σερφάρισμα» στο διαδίκτυο χωρίς να κοιτάς συνέχεια το ρολόι... Να κοιμάσαι, να ξυπνάς και να τρως, στους δικούς σου ρυθμούς κι όχι σε κείνους που επιβάλλονταν. Να τελειώνεις άλλη μια μέρα ευχαριστημένος που κατάφερες να την απολαύσεις, και να ξεκινάς κάθε καινούργια, ελπίζοντας πως θα τα καταφέρεις να την ευχαριστηθείς κι αυτή.

Ξαναμαθαίνεις να διαχειρίζεσαι τη ζωή και το χρόνο σου με ένα καινούργιο τρόπο γενικά, για να συμφωνήσεις τελικά πως όλα στη ζωή είναι θέμα συνήθειας.

Καστρινός.

Η ΑΠΕΡΑΝΤΗ ΞΕΥΤΙΛΑ.

Όχι ρε μάγκα δεν «σαλτάρισα» κι ούτε μπέρδεψα τις μέρες. Γιατί χθες ήταν γιορτή λέει, της Γυναίκας. Η απέραντη ξευτίλα δηλαδή. Κι έρχομαι εγώ σήμερα να σου πω γιατί! Και δε θα επαναλάβω αυτά που είπανε τα μέσα ενημέρωσης και το κάθε καρυδιάς καρύδι. Ο Καστρινός λέει ότι σήμερα είναι η ημέρα της γυναίκας. Σήμερα, που θα ξυπνήσει πάλι χάραμα για να ετοιμάσει και σπίτι και παιδιά και σύζυγο, να ετοιμαστεί κι αυτή στο άψε σβήσε, να δουλέψει και σήμερα που είναι αργία τέσσερεις, οχτώ, δέκα ώρες στο πόδι, για το καθημερινό φαγητό, τα ψώνια, τη διαχείριση του σπιτιού, την ανατροφή των παιδιών... Σήμερα, μετά τη γιορτή, που θα προσπαθεί πάλι να’ ναι μάνα, σύντροφος και ερωμένη, να’ ναι γυναίκα κι άντρας μαζί για να τα βγάλει πέρα. Γι αυτό σου λέω η μέρα της γυναίκας είναι σήμερα, και θα’ ναι κι αύριο, και μεθαύριο και κάθε μέρα.... Μα η απέραντη ξευτίλα είναι αλλού.

Αφού θέλουμε λέει ισότητα και  Δημοκρατία, η ημέρα του άντρα πότε είναι μορή ξευτιλισμένη κοινωνία.

Καστρινός.

ΟΙ ΚΑΡΧΑΡΙΕΣ.

Το χρονογράφημα του Σαββάτου.

Συγνώμη ρε Πατριώτη που σε ζαλίζω αλλά να μια ερώτηση θέλω να σου κάνω. Ξέρεις κανέναν εσύ να θέλει να βγάλει τη θηλιά από τον λαιμό του αλλουνού, και να την βάλει στον δικό του. Ο μόνος γνωστός που μάλιστα το επεδίωξε κιόλας, είναι ο σημερινός Πρωθυπουργός. Ενώ η κρίση μας είχε ήδη καταπιεί έκανε τα αδύνατα δυνατά να πάρει την εξουσία. Έχει η «κουφάλα» η καρέκλα αλήθεια τόση δύναμη;

Όλοι λέγανε τότε ότι δεν μπορεί, κάποια καβάτσα, κάποιο σχέδιο θα έχει, κάπου θα ποντάρει. Δεν αναλαμβάνεις να κυβερνήσεις βαπόρι σε φουρτούνα χωρίς να έχεις κάτι στο μυαλό σου. Μόλις οι επιβάτες και το πλήρωμα αντιληφθούν ότι δεν είσαι όχι καπετάνιος αλλά ούτε μούτσος ή θα κάνει ανταρσία ή θα πάρει σωσίβιο και βάρκα να γλιτώσει. Κι όταν πάλι το καράβι μπατάρει κι αρχίζει από παντού να μπάζει νερά - καλή ώρα - ο καλός ο «κάπταιν» δεν υπόσχεσαι στους επιβάτες ότι θα καβαντζάρει το καράβι, και θ΄ αλλάξει ο καιρός, όταν η μαυρίλα πλακώνει από παντού στον ορίζοντα!

Μερικοί της φαλιρισμένης «εταιρείας» τότε έλεγαν ότι του έδωσε η «Γερμανίδα» ένα χάρτη για το πώς θα βγει από το «κάβο μαλλιά» και θα πιάσει το λιμάνι το απάνεμο. Τώρα κι αυτοί κατάλαβαν ότι κρατούσε τον χάρτη ανάποδα και αντί για λιμάνι σε «τσουνάμια» μας έβγαλε. Καμπόσοι ντόπιοι Βέβαια καραβοτσακισμένοι, κούναγαν τα χέρια από τότε και του φώναζαν ότι πήρε λάθος δρόμο, όμως αυτός νόμιζε ότι τον χαιρέταγαν! Μάλιστα όταν έπεφτε σε κάποιο ύφαλο φώναζε στους επιβάτες να επιδείξουν ψυχραιμία και να βάλουνε ένα χεράκι να ξεκολλήσουμε. Μόνο που οι επιβάτες πρόσεξαν, ότι μερικοί-μερικοί όχι μόνο δεν έβαζαν χέρι αλλά κάπνιζαν αρειμανίως τα πούρα τους μες τα σαλόνια, και μόνο οι αδύνατοι και ανήμποροι έβαζαν χέρι. Και το χειρότερο: Ακόμα δεν το παραδέχεται ότι έχασε τον δρόμο του. Του το φωνάζουνε όσοι γνωρίζουν την περιοχή, αλλά αυτός τίποτε. Εμπιστεύεται ακόμα όσους τον πήγαν στο πνιγμό, για να βουλιάξει το βαπόρι, και να εισπράξουνε μετά αυτοί ανενόχλητοι τα περιουσιακά στοιχεία των πνιγμένων.

Τώρα όμως φάνηκε κατακάθαρα. Ότι όχι μόνο λιμάνι δεν υπήρχε, αλλά μονάχα ένας απέραντος μαύρος ωκεανός. Εδώ σε θέλω κάβουρα να περπατάς στα κάρβουνα. Και που να πας; Μπροστά η πίσω. Θα περιμένουμε λέει να φέρουν τις μαούνες να μας «κοτσάρουνε» να πιάσουμε άκρη. Όμως κοστίζουν οι μαούνες και πρέπει γι’ άλλη μια φορά για χρόνια να πληρώνουμε.

Το πράγμα φαίνεται. Κι όσοι μπορούνε να διαβάσουν φάτσες, ο άνθρωπος τώρα φαίνεται όχι απλά απελπισμένος αλλά τρομοκρατημένος. Είναι σαν να φωνάζει:

-Βοήθεια έπιασα έναν καρχαρία!

- Ε άστον μη μας φάει όλους!

- Εγώ τον αφήνω, εκείνος δε μ΄αφήνει !

Δυστυχώς με όλα ετούτα, γίναμε για άλλη μια φορά ακόμα της οικουμένης τα ρεντίκολα. Και η « Όρκα η φάλαινα» η τρόϊκα, πάντα εκεί στα δελτία των ειδήσεων, να μην σ’ αφήνουνε να κλείσεις μάτι. Πάω λίγο να κλείσω λίγο τα μάτια μου, και βλέπω στον ύπνο μου μια βάρκα με την επιγραφή «ΕΛΛΑΣ» να βολοδέρνει μέσα σε τεράστια κύματα και γύρω λυσσασμένοι καρχαρίες να ακονίζουνε τα δόντια τους, κι έναν «χαμένο» γαντζωμένο στο τιμόνι ν’ ανοίγει τέρμα το γκάζι και να φωνάζει! Μη φοβάστε πατριώτες. Θα σας γλιτώσω από τους καρχαρίες !

Κι όμως έχει τόσο δύναμη η «κουφάλα» η καρέκλα, και το θέμα τώρα αδέρφια είναι από αυτόν το "φαντασμένο"  ποιος θα μας γλιτώσει!

Μπούτιβας Κώστας - Καστρινός.

ΠΟΥ ΠΑΜΕ;

Άρθρο του Κ.Καστρινού.

Σκηνή. Απέναντι από τον υπολογιστή. Ημερομηνία. Σήμερα.

Δουλειά δεν είχε ο διάολος… εκείνο το γνωστό, μιας και τα 35 βαρέα ένσημα χρόνια, ελέησαν να μ’ απαλλάξουν απ’ «την εντεταλμένη δουλειά» με το μελάνι, ποτέ όμως θέλω να πιστεύω και με την «χομπίστικη», την εθελοντική.

Δεν θέλω να αφηγηθώ σήμερα μια ακόμη ιστορία. Θέλω απλώς να καταγράψω αυτά που βλέπω τριγυρίζοντας σ’ αυτά τα περιβόητα «Social media».

Παιδιά με χαμηλό επίπεδο γνώσης της γλώσσας, αδυνατούν να σκεφτούν σωστά, να κατανοήσουν «μηνύματα» - όχι τα sms, γι’ αυτά έχουν δικούς τους κώδικες - και να διατυπώσουν κάποιες απορίες και σκέψεις. Σκεφτόμαστε με λέξεις και αν δεν ξέρεις το νόημα των λέξεων τότε τι να σκεφτείς; Και δεν πρόκειται μόνο για παιδιά. Όλοι εκείνοι που διατυπώνουν ηλίθιες, ανούσιες και ρηχές απορίες καθημερινά διαμορφώνουν την ίδια συνομοταξία της βλακείας.

Άνθρωποι που αυτοχαρακτηρίζονται ξύπνιοι και ενημερωμένοι, και γνώστες τάχα της πραγματικότητας σπέρνουν παντού ηλίθια ερωτηματικά και μάλιστα σε «χέρσο» τόπο:

«Και ποια είναι η λύση;»

«Και ποιον να ψηφίσω δηλαδή;»

Άνθρωποι κάθε ηλικίας, που αναζητούν τον «Μεσσία» που θα τους απαλλάξει από την κόπο της αναζήτησης, που θα τους δώσει έτοιμες και εύκολες απαντήσεις για τα πιο απλά ως τα πιο πολύπλοκα ζητήματα. Κι όλο και λιγότεροι μπαίνουν στη διαδικασία του προβληματισμού, στην ανάγκη της αναζήτησης, την ένταση του εντοπισμού της λύσης. Κι ενώ όλοι ξέρουν ότι η εποχή της ευκολίας πέρασε ανεπίστρεπτα.

Έτσι μια νέα κάστα ανθρώπων ετοιμάζεται να εξουσιάσει - ήδη αυτό ξεκίνησε - τους πολλούς. Με τη ποιότητα λέει της σκέψης ως νέο κριτήριο ανάδειξης των ισχυρών. Φτιάχνουν «ποτάμια» για να χτίσουν γέφυρες για να περάσουνε στην εξουσία.

Μας πήρε το ποτάμι, μας πήρε ο πόταμος!

Κι έρχομαι τώρα να σου χώσω τη μπουνιά και να σου πω πως φταίμε όλοι μας. Γονείς που θα πάμε στην κόλαση και εκπαιδευτικοί που θα βράζουν παρέα μας στα καζάνια προετοίμασαν μια μάζα δούλων. Άλλωστε άπαντες ανήκουν στη μάζα αυτή. Οπαδοί της ευκολίας, λάτρεις του λαϊκισμού, θύματα του οχαδερφισμού της άγνοιας και της απάθειας.

Και όλοι τώρα ισχυρίζονται ότι η ανάγκη μας έκανε έτσι, κι έχουμε ανάγκη για κάτι το καινούργιο.

Θα έλεγα τι έχουμε!

Η ανάγκη αποτέλεσε τον κινητήρα του πολιτισμού. Και το έκανε γιατί μετατρεπόταν σε αναζήτηση. Σήμερα η δυνατότητα για προβληματισμό και αναζήτηση πάει πέταξε. Κάνε μια βόλτα στο fecebook και ξαναγύρνα.

Που πάμε;

Έχω κι εγώ δικαίωμα να εκφράσω μια απορία.

Μπούτιβας Κώστας - Καστρινός.

ΑΧΕΛΩΟΣ Αγγελοκάστρου. ΕΠΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΣΩΤΗΡΙΑΣ.

Όταν ένα ταξίδι ζυγώνει στο τέλος, μένουν βαθιά χαραγμένες στη μνήμη διάφορες στιγμές να συντροφεύουν τις ψυχές αυτών που τις έζησαν.

Το Δεκέμβρη κάπου εκεί κοντά στις γιορτές, που η ομάδα δεν μπορούσε να σταυρώσει νίκη στην έδρα της ο ΑΧΕΛΩΟΣ ήταν πεσμένος με το 1,5 πόδι. Ο κόσμος ήταν παγωμένος οι εφιάλτες τραγουδούσαν το χορό του Ζαλόγγου και οι περισσότεροι ετοίμαζαν μνημόσυνα. Εκείνες τις μέρες είχα γράψει αυτολεξεί: «η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, κανένας δε μπορεί να θεωρεί ξεγραμμένο τον AΧΕΛΩΟ». Κόντρα λοιπόν σε όλες τις προβλέψεις, ο ΑΧΕΛΩΟΣ το παλεύει ν’ αποφύγει την καρμανιόλα των μπαράζ, και απ’ ευθείας να σωθεί.

Η σημερινή "επαγγελματική" νίκη απέναντι στη Γαυρολίμνη μοιάζει με φιλί της ζωής σε πνιγμένο. Μοιραία, λοιπόν, προκαλεί συναίσθημα ανακούφισης και δίνει μεγαλύτερο δικαίωμα στην ελπίδα. Θα τολμούσα να πω ότι και η βελτιωμένη αγωνιστική εικόνα δημιουργεί μία επιπρόσθετη αισιοδοξία για τα προσεχή 3 εναπομείναντα παιχνίδια (τα δυο στην Κακαβαριά).

Κι έπρεπε να φτάσει ο ΑΧΕΛΩΟΣ στην άκρη του γκρεμού του υποβιβασμού, για να ξυπνήσει ο ποδοσφαιρικός εγωισμός των παικτών. Έπρεπε να νιώσουν στο πετσί τους τον τρόμο της πτώσης, για να "καθαρίσουν" στην έδρα τους παιχνίδια. Έπρεπε να ενεργοποιηθούν και οι φίλαθλοι και να καταλάβουν ότι ενδεχόμενη αποτυχία είναι το τέλος του ΑΧΕΛΩΟΥ και ότι κάτι τέτοιο δε θα "περάσει στα ψιλά". Κι ευτυχώς που την ύστατη στιγμή, φάνηκε ότι αντιλήφθηκαν όλοι το βάρος της ιστορίας του συλλόγου. Μέχρι εδώ όμως…

Απομένει να αποδείξουν πως και η σημερινή νίκη δεν αποτελεί μεμονωμένο γεγονός, αλλά θα αποτελέσει παρακαταθήκη για τα 3 μελλοντικά τρίποντα που θα "σώσουν την παρτίδα" και το ταξίδι θα ολοκληρωθεί επιτυχώς.                      Καστρινός.

ΜΑΣΚΕΣ.

Το χρονογράφημα του Σαββάτου.

Απόκριες βροχερές κι άρχισαν σκέψεις να γυρνάνε πάλι μέσα στο κεφάλι μου... κι όταν οι σκέψεις κάνουν τσάρκα στο κεφάλι μου, όπως συχνά συμβαίνει καταλήγουν μετά στα δάχτυλα, και από εκεί στο πληκτρολόγιο και την οθόνη... (τις παίρνει σαν να λέμε η κατηφόρα των καιρών).

Ταμπουρωμένοι το λοιπόν πίσω απ’ τις οθόνες μας, πίσω απ’ τα blog τα facebook, και τα twitter, Φοράμε τις μάσκες μας, κι αφήνουμε τον άλλο να δει ότι θέλουμε εμείς να δει, κι όπως θέλουμε εμείς να το δει, κι όλα καλά... Πόσο όμως μπορείς να κρατήσεις τη μάσκα κολλημένη στη μούρη σου; Κάποια στιγμή θα αρχίσεις να σκάς, να μην την αντέχεις, θα χαλαρώσεις και θα τη βγάλεις. Και τότε θά ’ρθει η ανατροπή. Ο σοβαρός θα γίνει χαβαλές, κι ο χαβαλές συμμαζεμένος, κι ο μαχμουρλής και ο μουρτζούφλης, θ’ αρχίσουν να χορεύουν τσιφτετέλια. Όμως δεν έχει καμία σημασία, γιατί έτσι είναι φτιαγμένοι οι άνθρωποι.. Ο καθένας με τη μάσκα του, που ανάλογα με την περίσταση φοράει την κατάλληλη, για να μην είναι απροσάρμοστος κι αντικοινωνικός,

Τούτες τις απόκριες λοιπόν ως είθισται λέω ν’ αλλάξω αρκετές μουτσούνες...Να γίνω Δράκουλας και Σαουδάραβας, γκάνγκστερ και Χρυσαυγίτης φοβερός, κι όλα αυτά τα καρναβάλια που τώρα τελευταία μας περιτριγυρίζουνε. Θα δοκιμάσω όλες μου τις αντοχές στο πόσο μπορώ να κρατήσω πάνω στη μούρη μου μια μάσκα. Γιατί ως έχω δει μάλλον δεν την παλεύω για πολύ... Πάντα μ’ αρέσει να κυκλοφορώ με τη δική μου την ταλαίπωρη μουτσούνα, εκείνη με το μόνιμο χαμόγελο που χρόνια μου πήρε για να το στεριώσω σαν έμαθα ότι αυτόν που χαμογελάει, τον δέχονται παντού, και που τα τελευταία χρόνια όλοι κάνουνε τα πάντα για να μου το βγάλουνε.

Τι σημασία όμως έχουνε οι μάσκες; Σημασία έχουν οι άνθρωποι κάτω απ’ τις μάσκες, αλλά πόσους μπορούμε να βρούμε τελικά; Ποτέ δεν θα το διαπιστώσουμε με σιγουριά αυτό, γιατί λίγες ρε γαμώτο, λίγες φορές πέφτουνε οι μάσκες... Κι ίσως αυτό να φταίει που μερικές φορές νιώθω πως είμαι τόσο μόνος μου σ’ αυτό το κόσμο, πως κανένα δε ξέρω και κανείς δε με ξέρει... Ίσως τελικά αυτό να φταίει που καμιά φορά τσιμπιέμαι στη μούρη να σιγουρευτώ πως είμαι πραγματικά εγώ ο ίδιος, κι όχι καμιά κατάλληλη για την κάθε περίσταση αποκριάτικη μάσκα.

Μπούτιβας Κώστας - Καστρινός.