[ Ἡ ἀπεγνωσμένη διὰ τὸν βίον, καὶ ἐπεγνωσμένη διὰ τὸν τρόπον, τὸ μύρον βαστάζουσα, προσῆλθε σοὶ βοώσα. Μὴ μὲ τὴν πόρνην ἀπορρίψης, ὁ τεχθεῖς ἐκ Παρθένου, μὴ μου τὰ δάκρυα παρίδης, ἡ χαρὰ τῶν Ἀγγέλων, ἀλλὰ δέξαι με μετανοοῦσαν, ἢν οὐκ ἀπώσω ἁμαρτάνουσαν Κύριε, διὰ τὸ μέγα σου ἔλεος]
Ἡ ἀπελπισμένη γιὰ τὴ ζωή της καὶ στιγματισμένη γιὰ τὴ διαγωγὴ της ἦρθε κοντά σου, και στα χέρια της κρατώντας τὸ μύρο ἔλεγε σπαραχτικά: Χριστέ μου, μὴ μ΄ ἀποδιώξεις, ἐμένα τὴν πόρνη, ἐσὺ ποὺ γεννήθηκες ἀπὸ παρθένο. Μὴν παραβλέψεις τὰ δάκρυά μου, ἐσὺ ποὺ εἶσαι ἡ χαρὰ τῶν ἀγγέλων. Ἀλλά, δέξαι με μεταμελημένη, δέξαι ἐκείνη ποὺ δὲν τὴν ἐδιωξες καὶ δὲν τὴν περιφρόνησες ὅταν ἁμάρτανε. Δέξαι με, Κύριε, μὲ τὴ μεγάλη σου εὐσπλαχνία.
Ελεύθερη Ποιητική απόδοση του Κώστα Καστρινού.
Ρωμαίοι χιλίαρχοι σε σέρναν σε χορό
μες σε χαρέμια και ανήθικα παλάτια,
τις αμαρτίες σου αναδεύοντας σωρό
έκλεινες στη ζωή τα όμορφά σου μάτια.
Στη Δαμασκό σ΄ένα ανήλιαγο στενό,
στα πόδια ενός τελώνη ξαπλωμένη,
ξεγυμνωμένο είχες το μπούστο ανοικτό
και κοινωνούσες το χασίσι χαυνωμένη.
Σ’ ένα πορνείο στη Χεβρώνα σ’ είχαν δει
μέσα σε έκσταση από όπιο νοθευμένο,
να αγκαλιάζεις ένα αμούστακο παιδί
μαζί με ένα στρατιώτη μεθυσμένο.
Οι αμαρτίες σου τα μόνα σου προικιά
και η σάρκα σου κρεβάτι του ονείρου,
της ιστορίας ήσουν μαύρη χαρακιά
σ΄ένα κατάστιχο ενός παλιού παπύρου.
Το ’θελε η μοίρα να βρεθείς όμως εκεί
να βγεις κάποια βραδιά από την πλάνη,
μπροστά στην άγια του μορφή τη Θεϊκή
με τις κοτσίδες σου και μια απλή λεκάνη.
Με δάκρυ καθώς τού 'πλενες τα πόδια,
τη Θεϊκή του όλοι άκουσαν φωνή,
με τη μετάνοια να γκρεμίζεις τα εμπόδια
να γίνεσαι η Αγία, Μαρία Μαγδαληνή.
Κώστας Καστρινός.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου