ΙΛΙΓΓΟΣ.

Το χρονογράφημα του Σαββάτου.

Έτσι κι ανεβείς επάνω στο ύψωμα του ΑϊΓιώργη και πας εκεί στην άκρη στη μάντρα που δεν έχει κάγκελα και κοιτάξεις κάτω, σε πιάνει μια τρομάρα. Φαντάζεσαι πως αν πέσεις από εκεί, θα σκάσεις από κάτω σαν καρπούζι, και σε πιάνει ένας Ίλιγγος κι ένας φόβος παράλληλα. Μπρρρ ανατριχιαστικά πράγματα θα πείτε. Κι όμως έτσι ζούμε τώρα τελευταία. Είμαστε στην άκρη του γκρεμού και κοιτάμε κάτω τα βράχια ακίνητοι και παγωμένοι.

Κι έρχεται ένας ξαφνικά απ’ το πουθενά, και μας παροτρύνει να κάνουμε το σάλτο μορτάλε και να πηδήξουμε. «Έχω πρόγραμμα εγώ λέει! Πηδήξτε! Στην αρχή θα πονέσετε λίγο και αν δεν σκοτωθείτε στα βράχια θα σας οδηγήσω σε στέρεο και βατό έδαφος».

Τι κάνεις τώρα εσύ μου λές; Και αυτός που μας πήγε εκεί στην άκρη-άκρη του γκρεμού τα ίδια μας έλεγε: Να τον εμπιστευθούμε να μας πάει στη γή της επαγγελίας. Όμως το μόνο που ήξερε ήταν να μας πάει αριστερά όπου έχασκε το κενό, και στέκομαστε τώρα κοιτώντας το ύψος και το βάραθρο σαν υπνωτισμένοι. Και ξαφνικά άρχισε και το αστραπομπουμπούνημα και να βρέχει φόρους, ΕΝΦΙΑ, ανατιμήσεις , μειώσεις εισοδημάτων, σωστή κόλαση. Κι εμείς εκεί καρφωμένοι να μετράμε τις μέρες της συνειδητά ασυνείδητης ζωής μας.

Γι αυτό αν ακούσετε για κάποιο περήφανο λαό που ζούσε κάποτε εδώ, ψάξτε αλλού τώρα δεν υπάρχει. Εδώ έμεινε ένας λαός σε Ίλιγγο στην άκρη του γκρεμού, που ζει το όραμα της καταστροφής του, μαγκωμένος σε ιδεολογικές συμπληγάδες. Και βέβαια δεν θέλει να σωθεί! Αν πραγματικά ήθελε, όπως είπε προχθές σε μια εκπομπή ένας καθηγητής-συγγραφέας στη τηλεόραση, θα έβγαζε φτερά και θα πετούσε. Όμως συνήθισε στη δυστυχία και στην καταφρόνια που μάλιστα την ονομάζει κι εθνική υπερηφάνεια τρομάρα του.

Σσσσττττ μη θορυβείτε. Θα τρομάξει και μπορεί να βρεθεί στο κενό!

Μπούτιβας Κώστας – Καστρινός.