Πριν ακόμα «ο ήλιος βγάλει κέρατα» όπως έλεγαν οι παλιότεροι Αγγελοκαστρίτες για το καλοκαίρι, έσκασαν οι πρώτες αφίσες σε τζαμαρίες κεντρικών κτηρίων της περιοχής για τα επερχόμενα κι εφέτος πανηγύρια.
Και πανηγύρι για το λαό της Αιτωλοακαρνανίας γενικότερα, σημαίνει σταθμός για όλους τους συντοπίτες. Σ’ αυτό το αντάμωναν άπαντες φοράνε τα «καλά τους» και οι κοπελιές και τα νεαρά αγόρια περιμένουν πως και πως τη νύχτα που θα τους δοθεί η ευκαιρία να δουν, να ρίξουν κλεφτές ματιές ο ένας στον άλλο. Παλιά έθιμα που σε τούτη τη γεωγραφική ενότητα μένουν ακόμα λίγο ζωντανά. Αυτή η συνάντηση στο πανηγύρι που περιορίζεται στο αντίκρισμα και στο θαυμασμό χορευτικών ικανοτήτων έστω κι από απόσταση, είναι ακόμα ένα γραφικό κατάλοιπο μιας άλλης εποχής.
Αλά τι λέω ο βλάκας και τι σκέφτομαι σαν βρίσκομαι εδώ στα πάτρια εδάφη. Το πανηγύρι σήμερα έχει μορφοποιηθεί σε μια κακώς οργανωμένη εμπορική επιχείρηση μαζικής διασκέδασης, με στόχο το όσο μεγαλύτερο κέρδος του οργανωτή.
Επιτρέψτε μου όμως να παραμείνω ένας ακόμα απ’ τους λίγους ρομαντικός εραστής μιας άλλης εποχής, που ακούνε γύφτικο τοπικό κλαρίνο και ανατριχιάζουνε.
Μπούτιβας Κώστας – Καστρινός.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου