ΤΟ ΕΧΩ ΚΑΗΜΟ ΜΕΓΑΛΟ ΤΑ ΚΑΛΑΝΤΑ ΝΑ ΨΑΛΩ.

Καλήν ημέραν άρχοντες και κορονοπληγμένοι

που μες τη καραντίνα σας η αρχοντιά σας μένει,

εν μέσω περιορισμών εγώ το σκάω πάλι

για να σας πώ τα κάλαντα που δεν σας είπαν άλλοι.

Κι αν μου ‘φραξε ο Χαρδαλιάς μ’ εγκύκλιο το στόμα

τα κάλαντα θα σας τα πω και μ’ απειλές ακόμα.

 

Χριστός γεννάται σήμερον τη Βηθλεέμ τη πόλη

και στην Αθήνα ψάχνουμε που ειν΄ το πορτοφόλι.

Οι ουρανοί αγάλλονται μέσα στην πανδημία

που δεν υπάρχει τώρα πια εντατική καμία.

Και τρίβουνε τα χέρια τους αγγέλοι και διαβόλοι

εδώ θα ‘ρθείτε μάγκες μου, προαναγγέλλουν όλοι.

 

Πλήθος αγγέλων ψάλλουσα το «Δόξα εν υψίστοι»

κι εμείς αν  τα εμβόλια έχουνε κάποια πίστη,

μα παίρνω σαν παράδειγμα την πίστη των ποιμένων

το πιάσιμο απ το μαλλί των πανταχού πνιγμένων.

Θα κάνω το εμβόλιο κι ότι ήθελε προκύψει

Έτσι κι αλιοώς θα ανέβουμε των ουρανών τα ύψη.

 

Χριστός γεννάτε σήμερον κι η κτήσης όλη χαίρει

αλλά είναι σε όλους άγνωστο το μέλλων τι θα φέρει.

Θα φύγει ο κορονοϊός; θα έρθει η ομοψυχία;

η θα κυριαρχήσει το  μίσος και η  αναρχία;

Θα  ζήσουμε σαν άνθρωποι σ’ αυτή εδώ τη χώρα

η θα κυριαρχήσουνε τα ένστικτα τα μοβόρα;

 

Χριστός γεννάται σήμερον αγαπητοί μου φίλοι

στο θειο βρέφος άναψε απόψε ένα καντήλι.

Γιατί έγινε η ζωή μας σκληρή και θηριώδης,

που ίσος θα μας λυπόνταν ακόμα κι ο Ηρώδης.  

 Χρόνια πολλά.                                Καστρινός.

ΑΛΛΑΖΕΙ ΤΑ ΔΡΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΣΤΙΚΟΥ Ο ΙΟΣ.

Όπως ανακοινώνει το Αστικό ΚΤΕΛ Αγρινίου, λόγω αναστολής λειτουργίας πολλών καταστημάτων, περιορισμών στην λειτουργία δημόσιων & ιδιωτικών υπηρεσιών, περιορισμών στις μετακινήσεις συμπολιτών μας στο ελάχιστο λόγω της πανδημίας κορωνοϊού, τα δρομολόγια από σήμερα Δευτέρα 9/11 και μέχρι νεωτέρας ανακοίνωσης, αναπροσαρμόζονται. Για τη γραμμή που αφορά το χωριό μας,(Αγρίνιο-Πλάτανος-Καλύβια-Αγ. Γεώργιος-Αγγελόκαστρο) τα δρομολόγια θα διεξάγονται ως εξής:

Αγρίνιο - Αγγελόκαστρο:

Αναχώρηση από Αγρίνιο: 07.00,  10.30,  14.15

Επιστροφή από Αγγελόκαστρο: 07.30,  11.00,  14.45

Σαββατοκύριακο δεν θα γίνονται δρομολόγια.

ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ Η ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΚΑΙ Η ΚΥΡΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.

Μέρα μεγάλη ετούτη η σημερινή. Μεγάλη η γιορτή της ΠΑΝΑΓΙΑΣ. Αυτής, που όλοι μας, άπιστοι και πιστοί, κάποια στιγμή, φωνάξαμε το όνομά της. Έτσι σαν το παιδί που φωνάζει ασυναίσθητα "μανά", κάθε φορά που νιώθει μόνο και απροστάτευτο. Αυτής, που όλους μας χωράει στην αγκαλιά της, και που είναι πάντα έτοιμη να συγχωρέσει να παρηγορήσει, να δώσει ελπίδα και χαμόγελο.
Γονατιστοί και πονεμένοι άνθρωποι θα’ρθουνε σήμερα μπροστά απ’ την εικόνα της, να την παρακαλέσουν, να της τάξουν, να περιμένουν απ’ αυτή τη λύτρωσή τους... Από αυτή που κοιμήθηκε, αλλά έμεινε για πάντα εδώ, η μάνα για όλες τις ψυχές, γι’ αυτές που είναι εδώ και κείνες που είναι κάπου αλλού, η γέφυρα ανάμεσα σε άνθρωπο και θεό....
Κάπου θα βρώ σήμερα μια εικόνα της, να της ανάψω ένα κερί, να της πω τα δικά μου, τ’ ανθρώπινα, τα καθημερινά... Να ζητήσω την παρηγοριά της, και να την ευχαριστήσω για όλα αυτά που μου παρέχει. Να την παρακαλέσω να απλώνει το χέρι της πάνω από τούτη τη ταλαίπωρη τη χώρα, και πάντα να την προστατεύει...
Κι ίσως να μ’ ακούσει, και να μου χαμογελάσει κι όλας, μέσα από εκείνη την σεπτή εικόνα της. Γιατί το έχω ανάγκη, το έχει ανάγκη η ζωή, ετούτο το αιώνιο χαμόγελο της μάνας Παναγίας.
Χρόνια πολλά σε όλους πατριώτες.
Μπούτιβας Κώστας. - Καστρινός

ΕΝΑ ΚΕΡΙ ΣΤΟΝ ΑΦΕΝΤΗ ΤΟΝ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΑ.

Ένα κερί στον Αφέντη τον Παντοκράτορα, μεγάλη η χάρη του. Κάπως έτσι εκφράζει ο Αγγελοκαστρίτης την πίστη του, κι έχει πάντα μια περίεργη σιγουριά για τα αόρατα χέρια, που στέκουν πιο δίπλα και τον βαστάνε όρθιο. Σε χαρές και σε πανηγύρια, και σ' ανείπωτες στιγμές θλίψης, σε καθημερινές αγωνίες και σε ντουζίνες από μιζέριες και προβλήματα. Όλα φτιαγμένα για να γεννούν ρυτίδες και να ρουφούν τη σάρκα του.

Όμως πάντα υπάρχουν εκείνα τα ακατάλυτα, που δεν λιώνουν, ότι κι αν ακουμπάει και τρίβεται στις σάρκες μας και τις ψυχές μας. Κάποια αγγονάρια που δεν έχουν να κάνουν με τις πέτρες, τα τσιμέντα και τα τούβλα που είναι φτιαγμένα, παρά με τις ψυχές και τα συναισθήματα, και που παραδόξως παραμένουν όλα αναλλοίωτα και ταιριαστά μέσα στο χρόνο. Κάτι τέτοιο είναι το μοναστήρι του Παντοκράτορα που κοιτάει όλο το Αγγελόκαστρο κατάματα από τον αντικρινό λόφο.

Μέσα και έξω στο προαύλιο ένα είναι σίγουρο, όλοι οι Αγγελοκαστρίτες έχουν τη προσωπική τους θέση, τη γωνιά τους, για να εκφράσουμε την πίστη τους στον Αφέντη του χωριού. Κι είτε πρόκειται για λεπτό κερί ή μια λαμπάδα ίσα με το μπόϊ τους - άλλωστε δεν υπάρχει μέτρο σε τούτη την υπόθεση - αρκεί το φιλί και μονο στην θαυματουργή εικόνα του στην εμπασιά του ναού, να είναι γνήσιο απο ψυχής. Κι όλες οι ελπίδες των χωριανών κάνουν μια στάση εδώ, περνούν και ξαποσταίνουν στην αυλή του, τρυπώνουν στο ναό για μια προσευχή, κι επικαλούνται την απλόχερη Θεϊκή δύναμη, τη σιγουριά, τη βεβαιότητα που φέρνει μόνο με τη σκέψη ετουτη δω η εικόνα.

Εδώ λοιπόν στην Αυγουστιάτικη κάψα τέτοιες μέρες στη χάρη του, ένα κοίταγμα στις παλιές πλάκες της αυλής του μοναστηριού, αρκεί για να φέρει θύμησες και μνήμες που για τον κάθε έναν είναι διαφορετικές, και που όμως για όλους τους Αγγελοκαστριτες είναι τόσο κοινή τούτη η ρίζα. Αλήθεια ποιός ξεχνάει το σιδέρωμα της τελευταίας στιγμής, πάνω στην καμπάνα του εσπερινού, για τη βόλτα στη δημοσιά, και τη γλυκιά μυρωδιά του ανταμώματος.

Σύμβολο πίστης και κοινό αρχείο μνήμης, ο Παντοκράτορας του χωριού, έχει ξανά τη τιμητική του, κι έτσι γίνεται μικρή αφορμή έστω κι από μακριά τούτη τη φορά, για ένα κοίταγμα προς τα πίσω, για ένα γλυκό σκοπό κλαρίνου απ' τον Σαλέα και τον Γιάννη τον Βασιλόπουλο, για έναν αμανέ το τρίτο βράδυ τα χαράματα, απο τη Θεϊκή φωνή του μακαρίτη του Τάκη Καρναβά.

Καλό παγκύρ. Σ' όλους χρόνια πολλά συγχωριανοί.

Κώστας Μπούτιβας.

Οι πρώτοι Αγγελοκαστρίτες μετανάστες.

Γράφει ο Ευθ. Πριόβολος.

Ψάχνοντας τα αρχεία μου στάθηκα σε ένα έγγραφο του 1971 που αναφέρει τους Αγγελοκαστρίτες μετανάστες του εξωτερικού. Το δημοσιεύω και θα δείτε τα ονόματα και τις χώρες που μετανάστευσαν. Στους μεγαλύτερους είναι γνωστοί. Οι παλιότεροι από αυτούς μετανάστευσαν μετά το 1950-55.

Ωστόσο αν θέλουμε να είμαστε πιο κοντά στην ιστορία της μετανάστευσης του χωριού μας, πρέπει να δούμε ποιοι είναι οι πρώτοι Αγγελοκαστρίτες που έφυγαν στο εξωτερικό. Ανασκαλεύοντας λοιπόν τα χαρτιά μου θα σας πω τι βρήκα και τι ισχύει - ως τώρα βέβαια - γιατί ίσως και κάποιο άλλο στοιχείο να βρεθεί.

Ο πρώτος γηγενής Αγγελοκαστρίτης μετανάστης είναι ο ηγούμενος Δαμιανός Πριόβολος, ο οποίος γεννήθηκε το 1884 στο Αγγελόκαστρο και έφυγε περίπου το 1920 για την Αμερική απ όπου επέστρεψε το 1925.

Όμως πριν από αυτόν ένας από τους νεοαφιχθέντες στις αρχές του 20ου αιώνα από τα μέρη της Αράχωβας στο Αγγελόκαστρο, ο Μήτρος Καραλής του Νικολάου, έφυγε απ΄ το χωριό μας το 1912 σε νεαρή ηλικία και με έναν ξάδερφο από την Αράχωβα, τον Αθανάσιο Κριτσόβα, πήγαν στην Αμερική. [Σημειωτέον ότι το όνομα «Καραλής» αναφέρεται για πρώτη φορά στα Μητρώα του Αγγελοκάστρου το 1904].

Ο Δαμιανός Πριόβολος αναγκάστηκε να φύγει για την Αμερική εξ αιτίας ενός άτυχου περιστατικού, όταν ήταν ηγούμενος στο μοναστήρι του Παντοκράτορα. Στην προσπάθειά του να σώσει τα κειμήλια του μοναστηριού από δύο ληστές, τραυμάτισε θανάσιμα τον ένα με το όπλο του, μάλωσε μετά με τον δεσπότη και έφυγε. Δραστηριοποιήθηκε στην Νέα Υόρκη και με επιστολή μου στην Αρχιεπισκοπή Αμερικής περιμένω, αν βρεθούν, στοιχεία για την εκεί ζωή του. Επέστρεψε το 1925 φέρνοντας αρκετά χρήματα, τα οποία έδωσε στ αδέρφια του. Ο Δαμιανός Πριόβολος είναι αυτός που μετά την επιστροφή του απ την Αμερική, έφερε - παραγγελία από τη Γερμανία - την πρώτη θεριζοαλωνιστική μηχανή στο Αγγελόκαστρο. Στη συνέχεια έκανε ηγούμενος σε διάφορα μοναστήρια της περιοχής και πέθανε το 1960 στο Λιγοβίτσι σε ηλικία 76 ετών.

Ο Μήτρος Καραλής και ο ξάδερφος του έφτασαν κι αυτοί στη Νέα Υόρκη. Όμως το υγρό κλίμα και οι χαμηλοί μισθοί δεν τους κράτησαν εκεί. Πήγαν και δούλεψαν στα ορυχεία μετάλλου στα Βραχώδη όρη, στη δυτική Βόρεια Αμερική. Εκεί ο Μήτρος εργάστηκε σκληρά περίπου οχτώ χρόνια. Επέστρεψε το 1920 για να καταταγεί τον επόμενο χρόνο στο μέτωπο, κατά στην προέλαση του ελληνικού στρατού στην Μ. Ασία. Απ΄την Αμερική είχε φέρει σημαντικό χρηματικό ποσό κι έτσι τα αδέλφια του αγόρασαν χωράφια και λιοστάσια. Ένα μέρος το έδωσαν για να παντρέψουν τις αδερφές τους (τη Ζωή, συζ. Κ. Τσικρίκα, την Ασήμω, συζ. Αθανασίου Ράπτη, γι αυτό και οι Ραπταίοι οι καταγόμενοι από Αράχωβα λέγονται «Ασημαίοι», και τη Χρύσω, συζ. Ιωάννη Παππά). Έχασε και ένα μέρος των χρημάτων του στο οικονομικό κραχ του 1929. Ο ξάδερφος του ο Κριτσόβας ξεκίνησε να έρθει στην Ελλάδα νωρίτερα, το 1917. Αλλά το καράβι που επιβιβάστηκε, βομβαρδίστηκε ανοιχτά της Κέρκυρας απ΄ τους Γερμανούς και πνίγηκαν όλοι οι επιβάτες οι περισσότεροι των οποίων ήταν μετανάστες που επέστρεφαν.

Ας μάθουμε και τούτο. Ο γιος του Μήτρου Καραλή, ο Νίκος, πήρε το παραγκώμι «Ντάλας», και μ αυτό ήταν γνωστός σε όλους, ακριβώς γιατί ο πατέρας του ο Μήτρος είχε κάνει στην Αμερική και ίσως κάποιο διάστημα της εκεί παραμονής του να έμεινε και στο Ντάλας!

Καλά να περνάτε!

ΧΩΡΙΣ ΝΕΡΟ ΤΟ ΑΓΓΕΛΟΚΑΣΤΡΟ.

Σωρηδόν καταφτάνουν οι καταγγελίες για έλλειψη νερού εδώ και μέρες σε όλο το χωριό. Πάντα τέτοια εποχή υπήρχε πρόβλημα με το νερό στο χωριό, αλλά στις ψηλότερες γειτονιές που το νερό δεν έφτανε. Φώναζε θυμάμαι παλιότερα ο Σταύρος απ’ τα μεγάφωνα της κοινότητας, «ελαττώστε το πότισμα των κήπων γιατί δεν φτάνει το νερό». Σε όλο το χωριό όμως μετά από τόσα χρόνια και να μην υπάρχει νερό;

Τι λέει η Δ.Ε.Υ.Α ; Τι λες πρόεδρε Πάνο Κοτούμπα; Τι έγιναν οι εξαγγελίες ότι δεν θα μείνει ποτέ πια από νερό το Αγγελόκαστρο;

Διερευνούμε το θέμα και θα σας ενημερώνουμε.

Κώστας.

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΑΓΓΕΛΟΚΑΣΤΡΙΤΩΝ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ.

Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος, ο Σύλλογός μας, θα τιμήσει τους Πολιούχους του χωριού μας 12 Αποστόλους. Στις 29 Ιουνίου ημέρα Δευτέρα και ώρα 19:00 θα τελεστεί Θεία Λειτουργία μετ’ αρτοκλασίας στον Ιερό Ναό Ευαγγελίστριας στο Περιστέρι (έξοδος Μετρό Περιστέρι, Δημαρχείο Περιστερίου).

Το ΔΣ του Συλλόγου.

ΠΑΝΕ ΝΑ ΘΑΨΟΥΝ ΤΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΤΟΥ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΚΑΣΤΡΟΥ.

Μ’ ένα απαράδεκτο βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών που έχει προκαλέσει την οργή των νομικών που έχουν ασχοληθεί με το θέμα, θάψανε την υπόθεση υπεξαίρεσης - μαμούθ άνω του ενός εκατομμυρίου ευρώ της Μητρόπολης, πολλά και από την Ιερά Μονή του χωριού μας. Πρόκειται για υπόθεση που εμπεριστατωμένα είχαμε ασχοληθεί απ’ την αρχή του σκανδάλου εμείς σαν AGGELOKASTRO NEWS και είχε απασχολήσει και αρκετά ΜΜΕ στο παρελθόν, και στην οποία τότε ήταν κατηγορούμενοι σε βαθμό κακουργήματος ο Μητροπολίτης Αιτω/λνιας, καθώς και ακόμα επτά άτομα.

Στις 21 Ιανουαρίου 2020 λοιπόν, το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών εξέδωσε για την υπόθεση βούλευμα σύμφωνα με το οποίο τόσο ο Μητροπολίτης όσο και οι υπόλοιποι κατηγορούμενοι απαλλάσσονται από τις κατηγορίες όχι γιατί δεν διέπραξαν κάποιο αδίκημα, αλλά γιατί το αδίκημα που φέρεται να διέπραξαν έγινε μετά από επτά έτη πλημμέλημα και ως εκ τούτου πρέπει βάσει νόμου να παύσει η ποινική δίωξη σε βάρος τους.

Ε! αυτό το βούλευμα λοιπόν προκάλεσε την άμεση αντίδραση του δικαστικού κόσμου, καθώς κάνουν λόγο για λανθασμένη αξιολόγηση της υπόθεσης από τους δικαστές και για απόφαση που ουσιαστικά παραδέχεται πως διαπράχθηκαν αδικήματα χωρίς να «δείχνει» αυτούς που τα διέπραξαν. Και όπως σημειώνουν, ενώ η εισαγγελέας που χειρίστηκε την υπόθεση με πολυσέλιδη εμπεριστατωμένη πρόταση ζήτησε την παραπομπή των παραπάνω, το Συμβούλιο αντιπαρήλθε τόσο την πρόταση της εισαγγελέως, όσο και την πολυσέλιδη οικονομική έκθεση ελέγχου από ελεγκτές του Υπουργείου Οικονομικών και μετέτρεψε το κακούργημα σε πλημμέλημα.

Μάλιστα απ’ ότι μαθαίνουμε από Ρεπορτάζ του δημοσιογράφου Παναγιώτη Βλαχουτσάκου της Zouglas.gr κατατέθηκε και σχετική αίτηση τόσο στον εισαγγελέα Εφετών του Εφετείου Δυτικής Ελλάδος, όσο και στον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, με την οποία ζητείται να επαναξιολογηθεί η υπόθεση και να αναδειχθεί ο ρόλος των κατηγορουμένων.

Κώστας Μπούτιβας.

ΠΑΙΔΙΑ-ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑ ΤΟΥ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ ΤΟΥ1825.

Μια άγνωστη πτυχή της ιστορίας του τόπου μας, είναι η προσφορά των παιδιών στην πολιορκία του Μεσολογγίου στον απελευθερωτικό αγώνα κατά των Τούρκων. Αυτή την άγνωστη σε πολλούς σελίδα της τοπικής μας ιστορίας, έρχεται να ανασύρει, και να μας αποκαλύψει, το ιστορικό άρθρο του συγχωριανού μας Γιάννη Μένκ που ασχολήθηκε διεξοδικά με το θέμα. Διαβάστετο.

Το Μεσολόγγι κήρυξε την επανάσταση την 20η Μάιου το 1821 με τον οπλαρχηγό του ζυγού Δημήτριο Μακρή. Το 1822 μετά τη ατυχή μάχη του Πέτα τα τουρκικά στρατεύματα υπό την ηγεσία των Ομέρ Βρυώνη και του Ρεσίτ πασά, ο οποίος λέγονταν  και Κιουταχής, επειδή καταγόταν από την Κιουτάχεια της Μικράς Ασίας, κατέρχονταν προς το Μεσολόγγι. Με την άφιξή τους άρχισαν την πολιορκία την οποία έλυσαν ύστερα από δύο μήνες λόγω της σθεναρής αντίστασης των πολιορκημένων.  Στα μέσα τού 1823 οι Τουρκικές δυνάμεις σχεδίασαν νέα πολιορκία και κατάληψη τού Μεσολογγίου υπό την ηγεσία τού Μουσταφά πασά η οποία και αυτή έληξε άδοξα, αφού δεν μπόρεσαν να κυριεύσουν το Αιτωλικό πού ήταν ο αρχικός τους στόχος.

Μετά από τις δύο αυτές αποτυχίες, ο Σουλτάνος επέλεξε τον Ρεσίτ πασά λέγοντάς του, το Μεσολόγγι ή το κεφάλι σου, ενώ παράλληλα τον διόρισε Αρχιστράτηγο (σερασκέρη) και στρατιωτικό διοικητή ολόκληρης της στερεάς [Ρούμελη Βαλεσή]. Ο Ρεσίτ πασάς το Μάρτιο τού 1825 στρατοπέδευσε έξω από τα Γιάννενα και άρχισε τη στρατολόγηση των οθωμανικών πληθυσμών, ενώ με τη βοήθεια τού προσκυνημένου οπλαρχηγού του Ξηρόμερου Γεωργίου Βαρνακιώτη, καλούσε τούς Έλληνες να δηλώσουν υποταγή και να προσέλθουν για να λάβουν το βασιλικό ράι (προσκυνοχάρτι). Αφού τελείωσε τη στρατολόγηση ξεκίνησε για το Μεσολόγγι ρημάζοντας και καταστρέφοντας τούς τόπους πού είχαν την ατυχία να ευρίσκονται στο δρόμο του.

Την 15η Απριλίου του 1825 ο Κιουταχής έφθασε στο Μεσολόγγι και στρατοπέδευσε στους πρόποδες του Ζυγού. Αμέσως έστειλε ανθρώπους του με προτάσεις προς τους αρχηγούς της πόλης και της φρουράς για να παραδώσουν το Μεσολόγγι. Όπως ήταν φυσικό οι προτάσεις του απορρίφθηκαν. Έτσι άρχισε ο σφοδρός κανονιοβολισμός του φρουρίου, πού ήταν καθημερινός, οι ακροβολισμοί, τα γιουρούσια, καθώς και η κατασκευή οχυρωματικών έργων πού τα έφτιαχναν Έλληνες αιχμάλωτοι. Οι αγωνιστές πού ευρίσκοντο συνεχώς στις επάλξεις πυροβολούσαν εναντίων τους και αυτοί με κραυγές έλεγαν ότι είναι Έλληνες και να μην τους σκοτώνουν. Οι μάχες ήταν φονικότατες και η κούραση των αγωνιστών μεγάλη, οι ευκαιρίες για ξεκούραση ήταν λιγοστές, μόνο όταν καταλάγιαζε ο αχός του πολέμου πήγαιναν στα σπίτια τους, πού ήταν κοντά στο φρούριο, για να αγκαλιάσουν τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους και να βρουν λίγες στιγμές γαλήνης.

Ενώ ο πόλεμος μαίνονταν και το γιουρούσια ήταν καθημερινά, η ζωή στο Μεσολόγγι συνεχίζονταν κανονικά Οι γυναίκες ασχολούνταν, όπως και στο καιρό της ειρήνης με τις καθημερινές τους εργασίες, (ετοιμασία φαγητού, πλύσιμο ρούχων, αργαλειό) οι κοπέλες κυκλοφορούσαν στολισμένες και τις Κυριακές έβαζαν τις ποιό ωραίες φορεσιές τους για να πάνε στις εκκλησίες, στην Αγία Παρασκευή [ πού ήταν δίπλα στο φρούριο και στην οποία έγινε η σύναξη για να αποφασισθεί η έξοδος], στον Άγιο Παντελεήμονα, στον Άγιο Σπυρίδωνα και τα παιδιά έπαιζαν στους δρόμους της πόλης πόλεμο με ξύλινα σπαθιά. Ένα παιδί από αυτά ο Γιώργος Μπούλαλος (τα ονόματα έχουν διασωθεί από τον Ιωάννη Μαγιερ εκδότη των χρονικών και από άλλους αυτόπτες μάρτυρες) 16 ετών δεν συμμετείχε στα παιχνίδια, παρά περπατούσε συλλογισμένος στους δρόμους της πόλης και θυμωμένος για τις καθημερινές βρισιές των Τούρκων, προσπαθώντας να βρει τρόπο να βοηθήσει τους αγωνιστές στις τάπιες. Ξαφνικά του ήρθε μια ιδέα και κάλεσε όλα τα παιδιά της πόλης στη πλατεία. Εκεί τους είπε ότι πρέπει να πάνε στις επάλξεις και να βοηθήσουν όπως μπορούν τους αγωνιστές. Όλα συμφώνησαν και έτρεξαν στις τάπιες δίπλα στους αγωνιστές συμμετέχοντας με τους εξής τρόπους:

Πρώτα, με τον πετροπόλεμο, γέμιζαν τα σακούλια τους με πέτρες και από τις πολεμίστρες δεν άφηναν Τούρκικο κεφάλι να μην το ανοίξουν. Οι Τουρκαλβανοί σάστιζαν και πολλές φορές σταματούσαν τα γιουρούσια. Δεύτερον το κουβάλημα του νερού: Οι Τούρκοι από την πρώτη μέρα της πολιορκίας κατέλαβαν την πηγή που ευρίσκοντο εκτός της πόλης και έτσι διέκοψαν τη παροχή νερού σε αυτή, Οι κάτοικοι άνοιξαν πρόχειρα πηγάδια, όμως το νερό που έβγαινε ήταν γλυφό, δεν ήταν πόσιμο και οι λαβωμένοι χρειάζονταν καθαρό νερό. Τα παιδιά ανέλαβαν να φέρνουν καθημερινά καθαρό νερό από μια κρυφή πηγή που την ήξεραν μόνο οι κάτοικοι της πόλης. Έτσι κάθε βράδυ γλιστρούσαν σαν σκιές μέσα στο εχθρικό στρατόπεδο χωρίς να γίνονται αντιληπτά από τους σκοπούς και πήγαιναν στην πηγή. Εκεί σxημάτιζαν αλυσίδα με τα κορμάκια τους και κατέβαζαν το ποιο μικρό στο βάθος της πηγής, έπαιρναν το νερό και επέστρεφαν στην πόλη, Άλλος τρόπος με τον οποίο παρείχαν βοήθεια ήταν το μάζεμα των εχθρικών βολιών. Μάζευαν τα εχθρικά βόλια που έπεφταν στην πόλη και τα παρέδιδαν στη διοίκηση, η οποία τα έλιωνε σε μεγάλα τηγάνια και τα μετέτρεπε σε πυρομαχικά για τη φρουρά. Τα μικρότερα παιδιά πολλές φορές έπιαναν τις βόμβες που έπεφταν στην πόλη και δεν έσκαγαν αμέσως και τις πετούσαν πάλι στους εχθρούς ή άλλες φορές έβγαζαν αμέσως το φιτίλι τραβώντας το και έτσι τις αχρήστευαν. Τα μεγαλύτερα παιδιά εξοπλισμένα καλά ήταν δίπλα στους αγωνιστές στις επάλξεις. Τα βράδια όταν έπεφτε βαθύ σκοτάδι γλιστρούσαν με μονόξυλα πάνω στη λιμνοθάλασσα και ρίχνονταν στα μικρά εχθρικά πλεούμενα, τα λεγόμενα "λαντσίνια" και τα κυρίευαν ή τα βύθιζαν. Πολλές φορές ζητούσαν την άδεια του φρουράρχου για να κάνουν νυχτερινό γιουρούσι. Διάλεγαν νύχτα βροχερή ή με αέρα και στα σιωπηλά εισέδυαν στο εχθρικό στρατόπεδο και έσπερναν τον πανικό κόβοντας κεφάλια Τούρκων και Αλβανών και αρπάζοντας τρόφιμα, ρουχισμό, όπλα και επέστρεφαν θριαμβευτές στο φρούριο απoσπόντας το θαυμασμό των αγωνιστών, μόνο που πολλές φορές δεν επέστρεφαν όλα, γιατί το γιουρούσι ήταν πολύ επικίνδυνο.

Tα παιδιά ανέλαβαν και τη μεταφορά των γραμμάτων από τη φρουρά στο στρατόπεδο που ήταν έξω από την πόλη. Διέσχιζαν αθόρυβα το στρατόπεδο του Kιουταχή και πήγαιναν τα γράμματα στον Καραϊσκάκη και στο Μπότσαρη που ήταν ψηλά πάνω στο Ζυγό. Η ομάδα αυτή των παιδιών ονομάστηκε « ΟΙ ΓΕΛΕΚΤΣΗΔΕΣ» διότι δεν φορούσαν κάπα για να μην τους εμποδίζει και φορούσαν μόνο το γιλέκο. Τα ονόματά τους ήταν τα εξής:

Γιωργάκης Χ. Άρτης, Γιωργάκης Κ. Βαλτινός, Τάσος [Νταής] Βορίλας, Πέτρος Γαλιώτος ή Αγγούρας, Τασούλα Γυφτογιάννη, Χρυσάφω Χ. Καραγγελέ, Μανώλης Αντώνης, Μπάκας Γιώργος, Μπούλαλας Σπύρος, Παπαλουκάς γιος του Αντιστρατήγου Αναστασίου Παπαλουκά, Παντολέων Πλατύκας, Ζαφείρης Ν. Ράπεσης - Σφήκας, Μάνθος Τρικούπης.

Η ιστορία συνήθως αναφέρει και διασώζει από τη λήθη τα ονόματα σπουδαίων ανδρών, που τις πράξεις τους επηρεάζουν τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα και διαμορφώνουν το μέλλον. Στη πολιορκία και στην έξοδο του Μεσολογγίου, αυτοί που είχαν ηγετικό ρόλο, όπως, ο Κίτσος Τζαβέλας, ο Ρατζηκότσικας, ο Στουρνάρης, ο Μακρής και τόσοι άλλοι που δεν θα τους αναφέρω εδώ , διότι θα γέμιζαν σελίδες ολόκληρες, έδρεψαν όλες τις τιμές και τον απεριόριστο θαυμασμό των Ελλήνων και των Ευρωπαίων και τα ονόματα τους γράφτηκαν με ανεξίτηλο μελάνι στη χρυσή βίβλο της ιστορίας. Όμως, οι καθημερινές ηρωικές πράξεις αυτών των παιδιών, δεν έγιναν ευρέως γνωστές στο Πανελλήνιο, δεν πήραν τη δημοσιότητα που έπρεπε, τα ονόματα τους ξεχαστήκαν και έγιναν γνωστά μόνο με το μόχθο κάποιων ερευνητών της ιστορίας. Ως φόρο τιμής λοιπόν θα προσπαθήσω και εγώ σε αυτό το ταπεινό κείμενο να κάνω γνωστές τις ηρωικές πράξεις τους, του κάθε ενός ξεχωριστά, για να τους αποσπάσω έστω και λίγα λεπτά από τη λήθη.

Γιωργάκης Αρτης. Ο Γιωργάκης ήταν 12 ετών όταν έσωσε σχεδόν την πόλη για μια στιγμή. Στο Μεσολόγγι υπήρχαν πολλές κρυφές πόρτες στο φρούριο, οι οποίες φυλασσόταν ελλιπώς Μια ημέρα σε ένα γιουρούσι των Τούρκων κάποιος ανακάλυψε μία κρυφή πόρτα και πυροβόλησε το σκοπό, ο ήπιος λαβώθηκε βαρειά. Ο σκοπός ,αν και λαβωμένος ,ανταπέδιδε τα πύρα ενώ συγχρόνως καλούσε σε βοήθεια. Το σπίτι του Γιωργάκη ήταν πολύ κοντά στη πόρτα και έτσι άκουσε τις κραυγές του σκοπού και αφού πηρέ το όπλο του πάτερα του ,ο όποιος ήταν στο σπίτι λαβωμένος και σχεδόν ετοιμοθάνατος, έτρεξε στη πόρτα και είδε το Τούρκο πάνω από το φρουρό με υψωμένο το γιαταγάνι έτοιμο να του πάρει το κεφάλι, Αμέσως σήκωσε το όπλο πυροβόλησε και σκότωσε το Τούρκο. Οι άλλοι Τούρκοι, σαστισμένοι, το έβαλαν στα πόδια και έτσι γλύτωσε η πόλη, Όταν ο Γιωργάκης επέστρεψε σπίτι του όλοι έτρεξαν και τον αγκάλιασαν και τον φιλούσαν ενώ ο ετοιμοθάνατος πατέρας του καμάρωνε το γιο του, Από εκείνη την ημέρα ο Γιωργάκης ζώστηκε τα άρματα του πάτερα του και πηρέ το πόστο του στις επάλξεις.

Γιωργάκης Κ Βαλτινός. Μετά την κατάληψη από τον Κιουταχή και τον Ιμπραήμ, του Βασιλαδιού ,του Ντολμά, και του Ανατολικού (Αιτωλικό), ο αμέσως επόμενος προφανής στόχος  ήταν η Κλείσοβα, που χρειαζόταν άμεσο ανεφοδιασμό με τρόφιμα και πυρομαχικά. Το εγχείρημα του ανεφοδιασμού ήταν πολύ δύσκολο λόγω του Τουρκικού στολίσκου από βάρκες εξοπλισμένες με κανόνια, που είχαν διατάξει να κατασκευάσουν οι δυο στρατάρχες, και ο οποίος περιπολούσε στη λιμνοθάλασσα. Κανείς δεν τολμούσε να πάει στη νησί. Ο Γιωργάκης Βαλτινός τότε με μερικούς τολμηρούς φίλους του μπαίνουν σε μια βάρκα και τη φορτώνουν με τα εφόδια και ξεκινούν για το νησάκι. Οι βόμβες και οι σφαίρες πέφτουν σαν χαλάζι από τους Τούρκους πάνω στη βάρκα και λίγα μέτρα πριν αποβιβαστούν ένα βόλι χτύπησε το Γιωργάκη και τον σκότωσε. Αυτό ήταν το ηρωικό τέλος του.

Νταής Βορίλας. Οι Τούρκοι αρχίζουν ένα άγριο και σφοδρό βομβαρδισμό της Κλείσοβας, ενώ ο αρχηγός της φρουράς της, Κίτσος Τζαβέλας βρίσκονταν στο Μεσολόγγι, Ήταν άμεση η ανάγκη να μεταβεί στο νησί. Οι Μεσολογγίτες ήταν μαζεμένοι στα Καραγγελέϊκα σπίτια, που ήταν στον Ανεμόμυλο, (είναι η περιοχή δίπλα από την εφορία, η οποία στα χρόνια εκείνα ήταν νησί,) και παρακολουθούσαν τα γεγονότα. Όταν ο Κίτσος Τζαβέλας ζήτησε από τους βαρκάρηδες να τον πάνε στη Κλείσοβα εκείνοι αρνήθηκαν. Έβλεπαν με τρόμο το νησί που βαλλόταν αδιάκοπα και με σφοδρότητα και κανείς δεν φάνηκε πρόθυμος να πάει τον αρχηγό στο νησί. Τη κρίσιμη αυτή στιγμή εμφανίστηκε ο Νταής με τη βάρκα του και πηρέ τον αρχηγό με επτά στρατιώτες και ξεκίνησε για τη Κλείσοβα. Οι σφαίρες, σφύριζαν πάνω από τα κεφαλιά τους αλλά ο Νταής προχωρά ατάραχος και με το βλέμμα προσηλωμένο στο νησάκι, ενώ οι Τούρκοι, κυνηγούν τη βάρκα πυροβολώντας και τη ζυγώνουν. Οι Έλληνες ανταποδίδουν τα πυρά, αλλά ενώ ένα βόλι σκοτώνει τον Σπύρο Παπανδρέου, γραμματέα του Τζαβέλα, και τραυματίζει ένα στρατιώτη, ο Νταής δεν χάνει τη ψυχραιμία του και οδηγεί τη βάρκα στο νησί οπού αποβιβάζονται ο Τζαβέλας και οι στρατιώτες, Οι άλλοι βαρκάρηδες βλέποντας το Νταή να σπάει το μπλόκο πήραν θάρρος και μπήκαν στις βάρκες και τράβηξαν για τη Κλείσοβα μεταφέροντας εφόδια και στρατιώτες, Ο Νταής είχε σώσει τη Κλείσοβα.

Πέτρος Γαλιώτας η Αγγούρας. Σκοτώθηκε προσπαθώντας να φτάσει στη Κλείσοβα.

Μανώλης. Ένας σωματώδης Αιγύπτιος από το στρατόπεδο του Ιμπραήμ ,κάθε πρωί με την ανατολή του ηλίου, έπαιρνε τη σημαία τους και τη κάρφωνε σε ένα κοντάρι ,ενώ ταυτόχρονα ύψωνε το γιαταγάνι του και έβριζε και φοβέριζε τους Μεσολογγίτες. Οι άνδρες της φρουράς δεν μπορούσαν πλέον να κρατήσουν τη ψυχραιμία τους καθώς προσβαλλόταν η τιμή τους. Ένα βράδυ ο Μανώλης μπήκε κρυφά στο στρατόπεδο και έρποντας έφτασε κοντά στο κοντάρι. Εκεί καλύφθηκε πίσω από κάτι δένδρα και αφανής πλέον περίμενε το χάραμα, Όταν ξημέρωσε και ήλθε ο Αιγύπτιος πήδησε πάνω του και με το γιαταγάνι τού πήρε το κεφάλι, εκμεταλλευόμενος δε τη σαστιμάρα των Αιγυπτίων, έτρεξε προς το Μεσολόγγι όπου μπήκε σώος.

Αντώνης Μπάκας. Ο Αντώνης γύριζε όλη την ημέρα στις επάλξεις και είχε γίνει φίλος με όλους τους αγωνιστές που τον ήξεραν πλέον με το μικρό του όνομα, Ιδιαίτερα είχε γίνει πολύ φίλος με τους λαγουμιτζήδες, Τη 19η Ιουλίου η φρουρά έκανε έφοδο στην οποία έλαβε μέρος και ο Αντώνης , ο οποίος αρίστευσε αρπάζοντας δυο όπλα από τα χέρια των εχθρών. Στη δεύτερη έφοδο όμως λαβώθηκε στο στήθος και τον μετέφεραν στο σπίτι του όπου ξεψύχησε. Η Μεσολογγίτικη γη αγκάλιασε το σώμα του.

Σπύρος Παπαλουκάς. Ήταν γιος του Αντιστρατήγου Αναστασίου Παπαλουκά αρχηγού της φρουράς του Βασιλαδίου. Ο Σπύρος πολεμούσε μαζί με τη φρουρά στο νησί και ας ήταν δέκα[10] ετών. Πάνω στη έξαψη της μάχης κατά λάθος πήρε ένα αναμμένα δαδί, το όποιο του έπεσε πάνω στα βαρέλια με το μπαρούτι και ανατινάχθηκε όλο το οχυρό. Ο Σπύρος επεβίωσε από την έκρηξη και πέθανε στο Μεσολόγγι το 1900.

Παντολέων Πλατύκας. Την 16η Αυγούστου 1825 ένα μάχιμο παιδί, νεαρός πυροβολητής, στη τάπια Κουτσιούκος, πέφτει πολεμώντας για τη πατρίδα του. Είναι ο Παντολέων Πλατύκας. Στη κηδεία του χοροστάτησε ο Ιωσήφ Ρωγών ο οποίος εξήρε τον ηρωισμό του νεαρού και παρακίνησε τους συνομήλικους του να επιδείξουν το ίδιο θάρρος. Τον Πανταλέωντα τον έκλαψε όλη η πόλη και η φρουρά.

Ζαφείρης Ράπεσης. Ο Ζαφείρης δέκα έξι[16] ετών κατάφερε να εφοδιάσει τη Κλείσοβα με τροφές και πολεμοφόδια και όλοι εξήραν το κατόρθωμα του. Ο Κίτσος Τζαβέλας αρχηγός της φρουράς της Κλείσοβας επήγε και τον φίλησε , θαυμάζοντας τον ηρωισμό του, ενώ και στο Μεσολόγγι έγινε δεκτός με τιμές ήρωα.

Σφήκας. Οι υπερασπιστές της Κλείσοβας καταγόταν σχεδόν όλοι από την ορεινή Ναυπακτία και αποτελούσαν το στρατιωτικό σώμα του Κίτσου Τζαβελλα. Ανάμεσα τους ευρίσκετε και ένα παιδί δέκα πέντε [15] ετών που ονομαζόταν "ΣΦΗΚΑΣ" εξ αιτίας της εξυπνάδας του. Ανέβηκε στο πατάρι της εκκλησίας της Αγίας Τριάδος και άνοιξε πολεμίστρα. Από εκεί έσπερνε το θάνατο στους Αιγυπτίους του Ιμπραήμ στις εφόδους που έκαναν προσπαθώντας να κυριεύσουν το νησί. Ήταν ψυχογιός του Αξιωματικού Αποστόλη Νιχωρίτη Καρατζογιάννη και ανήκε στο σώμα του Χριστοδούλου Χατζηπέτρου. λέγονταν και κατά πάσα πιθανότητα ήταν αλήθεια, ότι αυτός σκότωσε τον Χουσεΐν Πασά, γαμβρό του Ιμπραήμ Πασά.

Μάνθος Τρικούπης. Ο Μάνθος Τρικούπης ήταν δέκα οκτώ[ 18] ετών και αδελφός του Σπυρίδωνα Τρικούπη ιστορικού και πρωθυπουργού της Ελλάδος. Όρθιος στο πριάρι (είδος βάρκας), όταν η περίσταση το απαιτούσε, ήταν γεμάτος θάρρος και σεμνότητα. Έδρασε κυρίως στη λιμνοθάλασσα σαν ηγέτης πλεούμενου και με συντρόφους τον αδελφό του Θεμιστοκλή και άλλους συνομήλικους του. Σε μια μάχη με τον εχθρικό στολίσκο στις 25 Ιουλίου και αφού πρώτα κυρίευσε πέντε πάσαρες, έπεσε νεκρός από τα εχθρικός πυρά.

Στην έξοδο κατά τον Αινιάν από το σύνολο των εννέα χιλιάδων(9000) γυναικοπαίδων μόνο διακόσια (200)  εσώθησαν.

ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥΣ Η ΜΝΗΜH.

ΓΙΑΝΝΗΣ Μ. ΜΕΝK

ΟΛΙΚΗ ΑΣΦΑΛΤΟΣΤΡΩΣΗ ΣΤΟΝ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΚΑΣΤΡΟΥ.

Στη τελική φάση βρίσκεται το έργο της ασφαλτόστρωσης στον κεντρικό δρόμο του Αγγελοκάστρου, που θα αναβαθμίσει την καθημερινότητα των κατοίκων του χωριού.

Αν και αρχικά προβλέπονταν εργασίες μόνο σε κάποια τμήματα του οδοστρώματος η τοπική κοινοτική αρχή, με συντονισμένες ενέργειες, πέτυχε την ολική ασφαλτόστρωση σε όλο το μήκος του κεντρικού δρόμου του Αγγελοκάστρου.

«Χωρίς μεγάλα λόγια, αλλά με συστηματική δουλειά, προχωράμε σε καιρούς δύσκολους την ποιοτική αναβάθμιση του χωριού, και με την ίδια αποφασιστικότητα, θα συνεχίσουμε τις παρεμβάσεις σε όλους τους τομείς, προκειμένου να βελτιώσουμε την ποιότητα ζωής των Αγγελοκαστριτών» μας είπε ο πρόεδρος της τοπικής κοινότητας Πάνος Κοτούμπας.

Κώστας Μπούτιβας.

 

Ο ΑΪΓΙΩΡΓΗΣ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ, ΜΕΓΑΛΗ Η ΧΑΡΗ ΤΟΥ.

Υπάρχουν κάποια κτίσματα που δεν έχουν να κάνουν με τα υλικά που είναι φτιαγμένα, τις πέτρες, τα τούβλα και τα «ντουβάρια». Έχουν να κάνουν με τις ψυχές και τα συναισθήματα και με το πόσο αναλλοίωτα και ταιριαστά παραμένουν αυτά μέσα στο χρόνο.

Έτσι είναι και το εκκλησάκι του Αϊ Γιώργη που αγναντεύει και φυλάει το Αγγελόκαστρο χρόνια και ζαμάνια πάνω απ’ το ύψωμά του, δίπλα απ’ τ’ αγκωνάρι του χιλιόχρονου κάστρου. Κι ο κάθε Αγγελοκαστρίτης απ’ όπου κι αν πρωτοκοιτάξει πάντα τον ΑϊΓιώργη βλέπει μπροστά του! Ο ναός είναι ανακαινισμένος στα 1914, στο ίδιο σημείο που ήταν ομώνυμος Βυζαντινός σταυροειδής ναός με τρούλο του 13ου η 14ου αιώνα.

Σαν σήμερα ανήμερα της γιορτής του που χρόνια και ζαμάνια όλο το χωριό ανηφορίζει κατά κει μέσα ή γύρω απ’ τον ΑϊΓιώργη, ένα είναι σίγουρο. Όλοι οι Αγγελοκαστρίτες έχουν τη κρυφή προσωπική θέση, τη γωνιά τους, αφού πρώτα ανάψουν ένα λεπτό κερί ή μια λαμπάδα ίσα με το μπόϊ τους, και ασπαστούν του Άγιου Στρατηλάτη την εικόνα στην εμπασιά του ναού.

Εκεί λοιπόν, πάνω στο πρωινό αεράκι και στην κουβέντα για τα βάσανα των καιρών, αγναντεύοντας τον φρεσκοοργωμένο κάμπο, ένα κοίταγμα στ’ αγκωνάρια του ναού, αρκεί να φέρει θύμησες παλιές και μνήμες που για τον κάθε έναν είναι διαφορετικές, και που όμως για όλους είναι τόσο κοινή η ρίζα τους. Θύμησες παλιές, εκεί μέσ΄την μικρή εκκλησιά, που ο παπα-Βασίλης ο Πριόβολος σοβαρός πάντα κι αυστηρός, να προβάλει από το ιερό, και να κοιτά μεσ΄το μάτι, εκείνους που σιγοκουβεντιάζαν.

Σύμβολο πίστης και αρχείο κοινής μνήμης ετούτο το ξωκλήσι του ΑϊΓιωργιού που σήμερα έχει ξανά τη τιμητική του, γίνεται μικρή αφορμή για ένα κοίταγμα προς τα πίσω. Και ίσως μπορεί καμιά φορά να γίνονται κουραστικές τέτοιες αναφορές. Όμως και τι απομένει αν πετάξουμε στο γκρεμό και το παρελθόν μας;

Άντε και του χρόνου να είμαστε καλά όλοι χωριανοί απ’ τον ΑϊΓιώργη μας.

Μπούτιβας Κώστας - Καστρινός.



ΤΕΛΟΣ ΑΚΡΟΑΣΗ ΘΕΟΥ.

Σταυρωμένη Παρασκευή Σήμερα. Η μέρα των νεκρών και των ψυχών. Ο ΠαπαΛάμπρος έπιασε τη σιδερένια κλειδωμένη πόρτα του νεκροταφείου, και την ταρακούνησε με οργή και αγανάκτηση. Έβαλε το χέρι στη βαθιά τσέπη του ράσου και τον έπιασε πανικός. Κεσάτια, πέντε έξη κέρματα κι ετούτα ψιλολόϊα. Δεν άντεξε, έπεσε στα γόνατα.

- Πανάγαθε, Παντοδύναμε, Πολυεύσπλαχνε, γιατί;

- Άσε το γλείψιμο Παπά και μπες στο θέμα. Ακούστηκε η απόκοσμη φωνή πίσω απ’ το γερασμένο κυπαρίσσι.

- Το ξέρεις Μεγαλοδύναμε, δεν το ξέρεις;

- Λέγε τι θέλεις, κι άσε τι ξέρω και δεν ξέρω.

- Νααα ξέρεις… ένα σωρό αθώοι άνθρωποι πεθαίνουν …

- Αθώοι άνθρωποι; Δε ντρέπεσαι Παπά; Δεν μου λες; Πόσους θανάτους θα προκαλέσει αυτός ο ιός;

- Πάνω από ένα εκατομμύριο Πάνσοφε, λένε οι επιστήμονες.

- Κι είναι πολλοί Παπά; Πόσους θανάτους προκαλούνε οι πόλεμοι και ο αλληλοσπαραγμό σας; Πόσα ζώα, πόσα πουλιά δηλητηριάζεται; Πόσα δάση καίτε, πόσες θάλασσες, λίμνες και ποτά μολύνεται; Όπου πατάει πόδι ανθρώπου χορτάρι δεν φυτρώνει!

- Εγώ δεν έκανα τίποτα απ’ όλα αυτά φιλεύσπλαχνε.

- Σιωπή, ένας απ’ αυτούς είσαι κι εσύ. Τι έκανες εσύ όλα αυτά να τ’ αποτρέψεις; Είδα πως έψαχνες την τσέπη σου προηγουμένως.

- Τα παραλές Πανάγιε, δείξε λίγο έλεος μιας και καταδέχτηκες να με ακούσεις.

- Τώρα μιλάω εγώ Παπά! Δείξατε έλεος εσείς όταν σαν σήμερα σταυρώνατε τον γιό μου; Έχετε καταπατήσει τη Γη, έχετε εκτοπίσει τα πάντα, κι αυξάνεστε πέρα από κάθε όριο. Είστε το μόνο είδος που αγνοεί τις επιταγές της φύσης. Δεν σας φτάνει ότι έχετε, και πολεμάτε να το επεκτείνετε. Να κλέψετε να ρημάξετε λες και θα είστε αιώνιοι σ’ αυτόν τον κόσμο. Εμ όχι δεν είστε. Και τώρα το καταλαβαίνετε. Ένα φτάρνισμα, ένας βήχας και παν περίπατο τα όνειρα. Όχι Παπά δεν θα παραβιάσω τους νόμους μου για να σας βοηθήσω. Έχετε λογική και δεν τη χρησιμοποιήσατε ποτέ. Εσείς είστε ο πιο φοβερός ιός στη φύση και από σας θα έρθει το δικό σας τέλος. ΤΕΛΟΣ ΠΑΠΑ ΕΛΗΞΕ Η ΑΚΡΟΑΣΗ.

Μπούτιβας Κώστας - Καστρινός.

ΠΙΚΡΗ ΑΝΟΙΞΗ.

Εδώ τέτοια εποχή μεγαλοβδόμαδο στο Αγγελόκαστρο,
όταν για τα καλά ανθίζει η άνοιξη,
και δίνει «μαρς» το χαμομήλι,
στου κάμπου το πικρό χαμόγελο,
και αναβοσβήνει εκεί ολημερίς
κόκκινος φάρος ανθισμένης παπαρούνας.
Εδώ στον πρωινό τον ήλιο που τυλίγει τα σπαρτά,
όπως τυλίγει η άνοιξη τη γύμνια από το χώμα,
με πράσινες τεράστιες βραγιές,
που ναυαγούν σ’ αυτές οι μαργαρίτες και οι βουστίνες.
Εδώ τέτοια εποχή, έχει αρχή και νόμο η φύση και η ζωή.

Κι εσύ απλά δεν έχεις τι να πεις
σωπαίνεις και συνθλίβεσαι εντός σου,
στης μεγαλούπολης κλεισμένος τα ντουβάρια,
δεμένος στα δεσμά της πανδημίας.

Ευχαριστώ το φίλο Χρήστο Ν. Καραλή που μου έστειλε ετούτες τις πανέμορφες σημερινές εικόνες του χωριού, και μου ανέβασε για λίγο το ηθικό μου.
Κώστας Καστρινός.

(Πατήστε επάνω στις εικόνες για μεγέθυνση.)

 

Η ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑΣ.

-Γράφεις, γράφεις, γράφεις. Τι διάολο γράφεις συνέχεια; Με ρώτησε ο υιός Λεωνίδας μέσω βιντεοκλήσης λόγω εγκλεισμού. Συνέχεια σου κάνω κλήση κι εσύ δεν απαντάς. Κι εγώ έτσι αδίστακτα, δεν ξέρω έτσι μου ήρθε εκείνη τη στιγμή:

-Γιατί με πιάνει απελπισία του απάντησα.

Τέντωσε τα μάτια και με κοίταξε περίεργα. -Πατέρα είσαι καλά; να ’ρθώ από εκεί. Ποιος ξέρει; Πάει σαλτάρισε αυτός θα είπε μέσα του.

Μα τώρα όμως που το καλοσκέπτομαι ίσως αυτή ήταν και η σωστή απάντηση. Πώς αλλιώς θα μπορούσα να χαρακτηρίσω αυτά τα «σκουλήκια» - αυτές τις αφόρητης σκηνές καθημερινότητας που ζούμε σήμερα - που έρχονται κι επιμένουν να μου κατατρώνε το μυαλό.

Προκειμένου λοιπόν ν’ απαλλαγώ απ’ αυτά, βάζω το μυαλό μου να ξετυλίξει μια ιστορία, και να την κάνω μια γραπτή αφήγηση, για να μην κουβαλάω ετούτα τα παμφάγα σκουλήκια μια ζωή στις πλάτες μου. Εκεί μπαίνει και η φαντασία που είναι θες δεν θες ένα αναπόσπαστο κομμάτι της πραγματικότητας. Κι αν δεν υπήρχε η φαντασίωση, το όνειρο, η ψευδαίσθηση, χέρσο χωράφι θα ήταν η ζωή μας. Κι αυτό για μένα σίγουρα θα ήταν ένας εφιάλτης.

Έτσι κι αλλιώς, σαν μια εικονική πραγματικότητα μπήκε στη ζωή μας ετούτο το κακό. Και που αν δεν έχεις τούτο το φονικό ιό, δια μέσου των μέσων ενημέρωσης ο εγκλεισμός της καθημερινότητας σου τον «μπολιάζει». Είναι κανείς μας σήμερα πια Ελεύθερος; Όχι βέβαια! Παρά μόνο σε επίπεδο αυταπάτης. Κι όταν πια αντιληφθείς ότι κάποιοι άνθρωποι , όποιοι κι αν είναι, θα σου δώσουν κάποια στιγμή τη λευτεριά να ξαναζήσεις, Ε! τότε εκεί είναι που σε πιάνει η απελπισία που έλεγα παραπάνω στον Λεωνίδα.

Κι εκεί αρχίζεις να δημιουργείς τις αυταπάτες σου, για να’ χεις κάτι να κονταροχτυπηθεί με τούτη την απελπισία.

Κώστας Καστρινός.

ΜΕΡΑ ΤΟΥ ΑΠΡΙΛΗ 2020.

Σηκώθηκε η γονατισμένη Άνοιξη,
ποτέ ως φαίνεται δεν ήτανε παραιτημένη.
Δειλά-δειλά ξεπρόβαλε ο ήλιος,
του φόβου τις σταγόνες να νικήσει.
Νιώθω ανακούφιση.
Το θόρυβο από την σειρήνα του ασθενοφόρου,
τον σκέπασε το βουητό των μελισσών.
Άλλη μια μέρα στο κατώφλι, άλλη μια μάχη που δεν άφησε πληγές.
Και οι αριθμοί που αραδιάζουν οι οθόνες, δεν μπαίνουν καν σε προσθαφαίρεση,
ποτέ δεν ήμουνα καλός στα μαθηματικά.
Δε θα κηδέψω πια άλλη μια μέρα, να πάει άκλαυτη κι αυτή,
θα μεταφράσω σε τραγούδι τη σιωπή, για να κρατήσω ζωντανή τη άνοιξη.
Και ξάγρυπνος θα μένω πια τα μεσημέρια,
να διώχνω του καιρού μας τα φαντάσματα.
Καστρινός.

Η ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ.

Η αρρώστια του φόβου ξεσπάει, σε φτωχού και σε πλούσιου κατώφλι,
και κανένας δεν ξέρει που πάει, στο όνομά της τρυπώνουν οι όχλοι.

Αλλοπρόσαλλες σκέψεις μας καίνε, και μας ρίχνουν σε άγνωστο τρόμο,
και γιατροί κι αστυνόμοι μας λένε, για ευθύνη, για ανάγκη, για νόμο.

Οι ατέλειωτες ώρες μας πνίγουν, οι ψυχές σε δυο τοίχους κλεισμένες,
και οθόνες που σπέρνουν τον τρόμο, συναθροίζουν νεκρούς στις αρένες.

Κι όσο η νόσος του φόβου καλπάζει, και μας κάνει μπαρούτι κεφάλι
μια ερώτηση μένει μεγάλη, όπως ήμασταν θα βρεθούμε και πάλι;

Μα αν νόσος του φόβου θερίζει, κι ο ιός που τρυπώνει στο σώμα,
πάντα τούτη η πατρίδα θυμίζει, επιζούμε και υπάρχουμε ακόμα.

Καστρινός.

ΑΡΡΩΣΤΗ ΑΝΟΙΞΗ.

Η βρύση του Παντοκράτορα.

Σ΄ ερημωμένες γειτονιές που δεν πετάει κουνούπι
μέσα στους τοίχους κλείστηκα δεν το κουνάω ρούπι,
δρόμε μην στέλνεις πρόσκληση για να σε περπατήσω
χρωστάω ακόμα στη ζωή θέλω να την ξοφλήσω.

Με θέλει ο ήλιος συντροφιά και μου τραβάει το χέρι
και το φεγγάρι συντροφιά, να χει ένα πεφταστέρι.
Έτσι ταμπούρι ερημιάς στήνω σε άδειους τοίχους
και την αρρώστια πολεμάω με σκορπισμένους στίχους.

Στα ταξιδιάρικα πουλιά όπου πετούν αράδα
πές τους πως φέτος Άνοιξη, δεν έχει εδώ λιακάδα.
Είναι κλειστές οι εκκλησιές κλειστά και τα ξωκλήσια
κι οι μέλισσες δεν βγαίνουνε φέτος απ’ τα μελίσσια.

Άνοιξη που αρρώστησες και αρρωστήσαμε όλοι
που περπατάς μονάχη σου κάθε χωριό και πόλη,
νερό στου Παντοκράτορα τράβα να πιείς τη βρύση
κάνε σταυρό και προσευχή να βγούμε από την κρίση.
Καστρινός.

ΜΟΙΡΑΙΟ ΦΥΛΛΟ ΠΟΡΕΙΑΣ.

Μέσα σε κουτιά διαμερίσματα,
κρύβεται αεροστεγώς η θλιβερή ζωή μας,
περιμένοντας να πάρει ένα μικρό κομμάτι ανάσας.
Μαρμαρωμένες ώρες, θρηνούν για την κατάντια μας.
Οι μαγαζάτορες με τις άσπρες μπλούζες
τρίβουν μ’ αντιβιοτικό τα χέρια τους
ξεπουλώντας το εμπόρευμα τους,
εισπράττοντας το ρημαγμένο σύστημα.
Ένας κύκλος που άνοιξε
και που όλα δείχνουν να χάνουν τα ζωντανά τους κύτταρα.
Ορθάνοιχτα τα μάτια και τεντωμένα τ’ αυτιά
μπροστά στον τηλεοπτικό δέκτη.
Μα δεν ακούμε πια,
τίποτε παραπάνω από την δική μας κραυγή
που πετά αναμμένα σπίρτα στο αρχειοθετημένο παρελθόν μας.
Οι μνήμες ασφυκτιούν, αναπνέουν πια φωναχτά,
και μόνο τα παλιά χαμόγελα φέρνουν λίγο πιο γλυκερά όνειρα.
Αρρωστημένη η Άνοιξη αγωνιά κι αυτή για θεραπεία,
παραληρώντας στο πυρετό της εγκατάλειψης.
Και δεν είναι ένα βρώμικο όνειρο,
ούτε έργο θεατρικό του παραλόγου,
είναι το δικό μας βήμα τούτη τη μαύρη εποχή,
και είναι στα δικά μας χέρια η κιμωλία
που γράφει στον πίνακα τη λέξη ελπίδα,
μπας και ξυπνήσουμε αύριο αλλιώς.
Και να ’χει άλλα γραμμένα αύριο ετούτο το μοιραίο φύλλο πορείας,
που αγκομαχώντας τυπώνει ο παλιός εκτυπωτής.
Καστρινός.

ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΙΟΣΠΑΡΑΓΜΟΣ.

Η παντόφλα σφύριξε σαν πύραυλος πάνω από το κεφάλι μου κι ίσα που πρόλαβα κι έσκυψα να οχυρωθώ πίσω απ’ τη πλάτη του καναπέ προσπαθώντας να ηρεμίσω τον εξαγριωμένο εχθρό. Ο πόλεμος είχε ανάψει για τα καλά. Προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός πρόλαβα να ψελλίσω.

- Δεν σου είπα να μην ξαναβάλεις ειδήσεις! 

- Να ενημερωθούμε ρε Δώρα, να ξέρουμε τι μας γίνεται. 

- Και να μου μαυρίσει εμένα πάλι η καρδιά μου. Να μπεις στο Ιντερνέτ σου να ενημερωθείς, αλλά εκεί άλλα κοιτάς. 

-Δε μπορώ. Εκεί λέει ο ένας το κοντό του και το μακρύ του και μου ανεβαίνει η πίεση. 

- Να πας δίπλα να κλειστείς στο άλλο το δωμάτιο. 

- Να πάθω τίποτα να πάω σα το σκυλί στ’ αμπέλι. Ξέρω αυτό θέλεις. Πέρασα στην αντεπίθεση. 

- Και είπες να ξεκάνεις εμένα ύπουλο φίδι. 

- Να ξέρουμε τι έρχεται και τι μας περιμένει ρε άνθρωπε. 

- Τόσο καιρό δεν βλέπεις τι έρχεται; Μα που να ιδείς, σ’ αφήνει το τσίπουρο; 

- Τα πράγματα γυναίκα αλλάζουν κάθε μέρα. Το είπε πάλι χθες ο λοιμωξιολόγος. 

- Προς το χειρότερο βλάκα ε! βλάκα . Θεέ μου παντρεύτηκα ένα πανηλίθιο. Χαράμισα τα νιάτα μου δίπλα σ έναν χαζό. Το έλεγε η μάννα μου να μη σε πάρω. 

-Αϊ στο διάολο κι εσύ και η μάνα σου η Συριζαία. 

Στα πολεμοφόδια τώρα προστέθηκαν και μπρίκια, κατσαρόλια και έτερα κουζινικά. Προ του επερχόμενου κινδύνου έλαβα μέτρα δραστικά. Πήρα τηλέφωνο το Μανώλη και το Γιάννη που ήταν για ψάρεμα στο Λουτράκι, και τους είπα αδέρφια έρχομαι. Κι εκεί που το βραδάκι μετά το ψάρεμα τα κουτσοπίναμε, έκανα το μεγάλο αμάρτημα. 

 -Ν ανοίξουμε ρε παιδιά τη τηλεόραση, να δούμε τι θα πει ο Τσιόδρας; 

- Παράτα μας ρε Καστρινέ μη μας μαυρίζεις την καρδιά. 

- Να μην γνωρίζουμε το αύριο ρε αδέρφια; 

- Να σου το πούμε εμείς το αύριο: 

- Ν’ ακούσω. 

- Τα ίδια με σήμερα. Έχουν βαλθεί να μας ξεκάνουν για να γλυτώσουνε τη σύνταξη, και χρησιμοποιούνε και την τηλεόραση τώρα. 

- Τι λέτε ρε παιδιά; Κι εσείς τα ίδια. 

- Το μεσημέρι πριν έρθεις, ήρθε στο Λόλο και πήρε συνταξιούχο που έβλεπε ειδήσεις το ΕΚΑΒ . 

– Και να μη μάθουμε τι μέτρα πήρε σήμερα η κυβέρνηση, Τι θα πούνε για την οικονομία οι υπουργοί; 

 - Ά εσύ είσαι απ’ άλλο ιό άρρωστος. 

- Να ξέρω θέλω ρε παιδιά τι γίνεται σ’ αυτή τη χώρα. 

- Που ήσουνα εσύ αγόρι μου; Ποια χώρα ρε χαμένε, η χαμένη; Δεν είδες στη παραλία στο Λουτράκι όταν ερχόσουνα που ήτανε όλοι αραδιασμένοι και λιαζόντανε; 

«Μειοψηφία όμως είναι » ήταν αυτό που ήθελα να πω. Δεν πρόλαβα όμως, ξεκίνησε κι εδώ ο «εμφύλιος Ιοσπαραγμός» και δέχτηκα μια πλαστική λεκάνη από παραγάδι στο κεφάλι. 

Μπούτιβας Κώστας. (Καστρινός)