Ένα κερί στον Αφέντη τον Παντοκράτορα, μεγάλη η χάρη του. Κάπως έτσι εκφράζει ο Αγγελοκαστρίτης την πίστη του, κι έχει πάντα μια περίεργη σιγουριά για τα αόρατα χέρια, που στέκουν πιο δίπλα και τον βαστάνε όρθιο. Σε χαρές και σε πανηγύρια, και σ' ανείπωτες στιγμές θλίψης, σε καθημερινές αγωνίες και σε ντουζίνες από μιζέριες και προβλήματα. Όλα φτιαγμένα για να γεννούν ρυτίδες και να ρουφούν τη σάρκα του.
Όμως πάντα υπάρχουν εκείνα τα ακατάλυτα, που δεν λιώνουν, ότι κι αν ακουμπάει και τρίβεται στις σάρκες μας και τις ψυχές μας. Κάποια αγγονάρια που δεν έχουν να κάνουν με τις πέτρες, τα τσιμέντα και τα τούβλα που είναι φτιαγμένα, παρά με τις ψυχές και τα συναισθήματα, και που παραδόξως παραμένουν όλα αναλλοίωτα και ταιριαστά μέσα στο χρόνο. Κάτι τέτοιο είναι το μοναστήρι του Παντοκράτορα που κοιτάει όλο το Αγγελόκαστρο κατάματα από τον αντικρινό λόφο.
Μέσα και έξω στο προαύλιο ένα είναι σίγουρο, όλοι οι Αγγελοκαστρίτες έχουν τη προσωπική τους θέση, τη γωνιά τους, για να εκφράσουμε την πίστη τους στον Αφέντη του χωριού. Κι είτε πρόκειται για λεπτό κερί ή μια λαμπάδα ίσα με το μπόϊ τους - άλλωστε δεν υπάρχει μέτρο σε τούτη την υπόθεση - αρκεί το φιλί και μονο στην θαυματουργή εικόνα του στην εμπασιά του ναού, να είναι γνήσιο απο ψυχής. Κι όλες οι ελπίδες των χωριανών κάνουν μια στάση εδώ, περνούν και ξαποσταίνουν στην αυλή του, τρυπώνουν στο ναό για μια προσευχή, κι επικαλούνται την απλόχερη Θεϊκή δύναμη, τη σιγουριά, τη βεβαιότητα που φέρνει μόνο με τη σκέψη ετουτη δω η εικόνα.
Εδώ λοιπόν στην Αυγουστιάτικη κάψα τέτοιες μέρες στη χάρη του, ένα κοίταγμα στις παλιές πλάκες της αυλής του μοναστηριού, αρκεί για να φέρει θύμησες και μνήμες που για τον κάθε έναν είναι διαφορετικές, και που όμως για όλους τους Αγγελοκαστριτες είναι τόσο κοινή τούτη η ρίζα. Αλήθεια ποιός ξεχνάει το σιδέρωμα της τελευταίας στιγμής, πάνω στην καμπάνα του εσπερινού, για τη βόλτα στη δημοσιά, και τη γλυκιά μυρωδιά του ανταμώματος.
Σύμβολο πίστης και κοινό αρχείο μνήμης, ο Παντοκράτορας του χωριού, έχει ξανά τη τιμητική του, κι έτσι γίνεται μικρή αφορμή έστω κι από μακριά τούτη τη φορά, για ένα κοίταγμα προς τα πίσω, για ένα γλυκό σκοπό κλαρίνου απ' τον Σαλέα και τον Γιάννη τον Βασιλόπουλο, για έναν αμανέ το τρίτο βράδυ τα χαράματα, απο τη Θεϊκή φωνή του μακαρίτη του Τάκη Καρναβά.
Καλό παγκύρ. Σ' όλους χρόνια πολλά συγχωριανοί.
Κώστας Μπούτιβας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου