-Γράφεις, γράφεις, γράφεις. Τι διάολο γράφεις συνέχεια; Με ρώτησε ο υιός Λεωνίδας μέσω βιντεοκλήσης λόγω εγκλεισμού. Συνέχεια σου κάνω κλήση κι εσύ δεν απαντάς. Κι εγώ έτσι αδίστακτα, δεν ξέρω έτσι μου ήρθε εκείνη τη στιγμή:
-Γιατί με πιάνει απελπισία του απάντησα.
Τέντωσε τα μάτια και με κοίταξε περίεργα.
-Πατέρα είσαι καλά; να ’ρθώ από εκεί. Ποιος ξέρει; Πάει σαλτάρισε αυτός θα είπε μέσα του.
Μα τώρα όμως που το καλοσκέπτομαι ίσως αυτή ήταν και η σωστή απάντηση.
Πώς αλλιώς θα μπορούσα να χαρακτηρίσω αυτά τα «σκουλήκια» - αυτές τις αφόρητης σκηνές καθημερινότητας που ζούμε σήμερα - που έρχονται κι επιμένουν να μου κατατρώνε το μυαλό.
Προκειμένου λοιπόν ν’ απαλλαγώ απ’ αυτά, βάζω το μυαλό μου να ξετυλίξει μια ιστορία, και να την κάνω μια γραπτή αφήγηση, για να μην κουβαλάω ετούτα τα παμφάγα σκουλήκια μια ζωή στις πλάτες μου. Εκεί μπαίνει και η φαντασία που είναι θες δεν θες ένα αναπόσπαστο κομμάτι της πραγματικότητας. Κι αν δεν υπήρχε η φαντασίωση, το όνειρο, η ψευδαίσθηση, χέρσο χωράφι θα ήταν η ζωή μας. Κι αυτό για μένα σίγουρα θα ήταν ένας εφιάλτης.
Έτσι κι αλλιώς, σαν μια εικονική πραγματικότητα μπήκε στη ζωή μας ετούτο το κακό. Και που αν δεν έχεις τούτο το φονικό ιό, δια μέσου των μέσων ενημέρωσης ο εγκλεισμός της καθημερινότητας σου τον «μπολιάζει». Είναι κανείς μας σήμερα πια Ελεύθερος; Όχι βέβαια! Παρά μόνο σε επίπεδο αυταπάτης. Κι όταν πια αντιληφθείς ότι κάποιοι άνθρωποι , όποιοι κι αν είναι, θα σου δώσουν κάποια στιγμή τη λευτεριά να ξαναζήσεις, Ε! τότε εκεί είναι που σε πιάνει η απελπισία που έλεγα παραπάνω στον Λεωνίδα.
Κι εκεί αρχίζεις να δημιουργείς τις αυταπάτες σου, για να’ χεις κάτι να κονταροχτυπηθεί με τούτη την απελπισία.
Κώστας Καστρινός.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου