και κανένας δεν ξέρει που πάει, στο όνομά της τρυπώνουν οι όχλοι.
Αλλοπρόσαλλες σκέψεις μας καίνε, και μας ρίχνουν σε άγνωστο τρόμο,
και γιατροί κι αστυνόμοι μας λένε, για ευθύνη, για ανάγκη, για νόμο.
Οι ατέλειωτες ώρες μας πνίγουν, οι ψυχές σε δυο τοίχους κλεισμένες,
και οθόνες που σπέρνουν τον τρόμο, συναθροίζουν νεκρούς στις αρένες.
Κι όσο η νόσος του φόβου καλπάζει, και μας κάνει μπαρούτι κεφάλι
μια ερώτηση μένει μεγάλη, όπως ήμασταν θα βρεθούμε και πάλι;
Μα αν νόσος του φόβου θερίζει, κι ο ιός που τρυπώνει στο σώμα,
πάντα τούτη η πατρίδα θυμίζει, επιζούμε και υπάρχουμε ακόμα.
Καστρινός.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου