κρύβεται αεροστεγώς η θλιβερή ζωή μας,
περιμένοντας να πάρει ένα μικρό κομμάτι ανάσας.
Μαρμαρωμένες ώρες, θρηνούν για την κατάντια μας.
Οι μαγαζάτορες με τις άσπρες μπλούζες
τρίβουν μ’ αντιβιοτικό τα χέρια τους
ξεπουλώντας το εμπόρευμα τους,
εισπράττοντας το ρημαγμένο σύστημα.
Ένας κύκλος που άνοιξε
και που όλα δείχνουν να χάνουν τα ζωντανά τους κύτταρα.
Ορθάνοιχτα τα μάτια και τεντωμένα τ’ αυτιά
μπροστά στον τηλεοπτικό δέκτη.
Μα δεν ακούμε πια,
τίποτε παραπάνω από την δική μας κραυγή
που πετά αναμμένα σπίρτα στο αρχειοθετημένο παρελθόν μας.
Οι μνήμες ασφυκτιούν, αναπνέουν πια φωναχτά,
και μόνο τα παλιά χαμόγελα φέρνουν λίγο πιο γλυκερά όνειρα.
Αρρωστημένη η Άνοιξη αγωνιά κι αυτή για θεραπεία,
παραληρώντας στο πυρετό της εγκατάλειψης.
Και δεν είναι ένα βρώμικο όνειρο,
ούτε έργο θεατρικό του παραλόγου,
είναι το δικό μας βήμα τούτη τη μαύρη εποχή,
και είναι στα δικά μας χέρια η κιμωλία
που γράφει στον πίνακα τη λέξη ελπίδα,
μπας και ξυπνήσουμε αύριο αλλιώς.
Και να ’χει άλλα γραμμένα αύριο ετούτο το μοιραίο φύλλο πορείας,
που αγκομαχώντας τυπώνει ο παλιός εκτυπωτής.
Καστρινός.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου