ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ ΒΡΑΔΥ.

" Παιδί μου! Ποῦ ἔδυσε η ομορφιά σου ; "Ο σπαρακτικός θρήνος της μάνας Παναγίας… Της κάθε μάνας του κόσμου. Ο σπαραγμός για κάθε παιδί που φεύγει… Στιγμές που Θεός και άνθρωπος χωράνε στα μητρικά σπλάγχνα.

«Ἐπὶ ξύλου βλέπουσα κρεμάμενον, Χριστέ, σὲ τὸν πάντων κτίστην καὶ Θεὸν ἡ σὲ ἀσπόρως τεκοῦσα, ἐβόα πικρῶς. Υἱέ μου, ποῦ τὸ κάλλος ἔδυ τῆς μορφῆς σου; οὐ φέρω καθορᾶν σε ἀδίκως σταυρούμενον. σπεῦσον οὒν ἀναστηθι, ὅπως ἴδω καγῶ, σοὺ τὴν ἐκ νεκρῶν τριήμερον ἐξανάστασιν».

"Ἐπὶ ξύλου βλέπουσα" Ἑρμηνευτική απόδοση του ύμνου, Εὐθύμιος Πριόβολος.

Χριστέ, ἡ μητέρα σου, αὐτὴ πού σὲ γέννησε μὲ τρόπο θαυμαστό, βλέποντας ἐσένα, τὸν δημιουργὸ καὶ Θεὸ τῶν ἁπάντων, νὰ κρέμεσαι ἐπάνω στὸ σταυρό, ἐκραύγαζε πικραμένη: Παιδί μου! Ποῦ ἔδυσε τὸ κάλλος τῆς μορφῆς σου; Δὲν ἀντέχω νὰ σὲ βλέπω νὰ σταυρώνεσαι ἄδικα. Βιάσου, λοιπόν, νὰ ἀναστηθεῖς, γιὰ νὰ δῶ καὶ ἐγὼ τὴν τριήμερη ἀπὸ τοὺς νεκροὺς ἀνάστασή σου.

Ποιητική αλληγορική απόδοση του Κώστα Καστρινού.

Μεγάλη Πέμπτη σ’ ανυπόφορη σιωπή 
κι η πίκρα να σκαλώνει απ' το φεγγίτη, 
κι ο χειμωνιάτικος  Απρίλης τι να πει 
κραυγή έγιναν τα πάθη του πλανήτη. 

Kάτι υπολείμματα ζωής, απατηλά 
που ζούσαν στων ονείρων μας την κοίτη, 
γκρίζα έχουν γίνει μαύρα και θολά 
και ένας Γολγοθάς  το κάθε σπίτι. 

Και περιμένουμε μπας κι έρθει η Ανάσταση 
η αποκαθήλωση από τούτο το μαρτύριο, 
δεν πάει άλλο ετούτη η παράσταση 
ξίδι μας πότισαν,  χολή και δηλητήριο.

Μεγάλη Πέμπτη μ' ανυπόφορη σιωπή 
στο Γολγοθά του ο καθ' ένας ανεβαίνει, 
εδώ « Τετέλεσται» από καιρό έχουμε πει 
σ’ αυτή τη χώρα όχι άλλοι σταυρωμένοι.