 |
| Το χρονογράφημα του Σαββάτου. |
- Τι
σου είπα προχθές;
- Τι μου ’πες προχθές;
- Άϊντε – άϊντε. Μια μέρα σου ’λειψε το καφενείο και ξέχασες. Δεν ξέραμε να «μπαστακοθούμε» και Χριστουγεννιάτικα εδώ! Για το πνεύμα δε λέγαμε;
- Ποιο πνεύμα μωρέ! Πες του να φέρει κάνα οινόπνευμα να πάρουμε μπροστά.
- Μωρέ παρήγγειλα εγώ αλλά να το κοιτάξεις αυτό, διότι τα γεράματα έρχονται καλπάζοντας.
- Δε κατάλαβα; Τι υπονοείς;
- Ρε, δεν λέγαμε για το πνεύμα παλιότερα των Χριστουγέννων;
- Ναι, μωρέ, δίκιο έχεις! Λόγω της ημέρας τα ’τσουξα λίγο χτες, σμπάθαμε.
- Πού είναι λοιπόν;
- Ποιο;
- Κοίτα δεν θα με τρελάνεις εσύ χρονιάρες μέρες. Το πνεύμα Αντρέα, των Χριστουγέννων ορέ!
- Καλά, για λέγε, αφαιρέθηκα λιγάκι!
- Αν είναι πες μου να σταματήσω… έτσι δεν γίνεται δουλειά!
- Έλα λέγε, είμαι όλος αυτιά! Ακούω.
- Πνίγηκαν πάλι Χριστουγεννιάτικα καμιά δεκαριά, τα μισά παιδάκια εκεί στα νησιά. Στο έλεος του Θεού ο κοσμάκης. Κι άρχισαν πάλι να μας τα χώνουν εμάς, που δεν μπορούμε να τους φροντίσουμε, αλλά κι ότι αδιαφορούμε κιόλας. Τους θες κυρία μου ή δεν τους θες; Στείλε ένα ραπόρτο εσύ, κοτζάμ Ευρώπη στο Τούρκο, ότι απαγορεύεται η είσοδος από την χώρα σου, διότι αλλιώς θα έχεις να κάνεις μ’ εμένα, διότι δεν μπορείς να παραβιάζεις τα σύνορα της Ευρώπης τρείς και λίγο.
- Ναι – ναι έτσι μπράβο λέγε…
- Ή άμα τους θες, διότι υπάρχει και η ανθρωπιά να πούμε, και κάπου εδώ μπαίνει και το πνεύμα των Χριστουγέννων, οργανώνεις ένα σωστό σύστημα εισόδου και υποδοχής. Τι τα περιμένεις όλα από μια ταλαίπωρη Ελλάδα; Εσύ, κοτζάμ Ευρώπη έχεις και το μαχαίρι έχεις και το πεπόνι. Άει σιχτίρ από εκεί.
- Ω ρε φίλε! Μου ’ρχεται να βαρέσω παλαμάκια έτσι ωραία που τα λες.
- Ναι αλλά εγώ τα λέω, εγώ τ’ ακούω!
- Ωπα ρε μάγκα, τόση ώρα εγώ εδώ τι κάνω; Δε σ’ ακούω; Δεν με παρακολουθείς. Α! Πρόσεξέ το αυτό διότι κάτι έλεγες πριν για το γήρας.
- Αφήνουν ρε φίλε τον κόσμο και πεθαίνει και μετά να ο πόνος να η στενοχώρια και πλημμύρα ένα πράμα το δάκρυ. Όπα ρε σιγά! Θα πνιγούμε! Αποφασίστε ορέ καμιά φορά τι θέλετε! Τους θέλετε; Καλώς! Δεν τους θέλετε; Πάλι καλώς! Αλλά κάντε κάτι. Κάντε αυτό που χρειάζεται είτε έτσι είτε αλλιώς. Ρεμάλια.
- Ωπα ρε Κώστα ηρέμησε θα πάθεις τίποτα. Τι ψάχνεις να βρεις; Εδώ κοιτάνε να μας αγοράσουνε κοτζάμ χώρα για ένα ξεροκόμματο, κόσμος και κοσμάκης υποφέρει, θ’ ασχοληθούν αυτοί με το πνεύμα των Χριστουγέννων. Εσύ ο ίδιος το είπες! Πάει αυτό δεν υπάρχει.
- Το ’πνιξαν οι κουφάλες κι αυτό στο Αιγαίο.
Μπούτιβας Κώστας – Καστρινός.- Τι μου ’πες προχθές;
- Άϊντε – άϊντε. Μια μέρα σου ’λειψε το καφενείο και ξέχασες. Δεν ξέραμε να «μπαστακοθούμε» και Χριστουγεννιάτικα εδώ! Για το πνεύμα δε λέγαμε;
- Ποιο πνεύμα μωρέ! Πες του να φέρει κάνα οινόπνευμα να πάρουμε μπροστά.
- Μωρέ παρήγγειλα εγώ αλλά να το κοιτάξεις αυτό, διότι τα γεράματα έρχονται καλπάζοντας.
- Δε κατάλαβα; Τι υπονοείς;
- Ρε, δεν λέγαμε για το πνεύμα παλιότερα των Χριστουγέννων;
- Ναι, μωρέ, δίκιο έχεις! Λόγω της ημέρας τα ’τσουξα λίγο χτες, σμπάθαμε.
- Πού είναι λοιπόν;
- Ποιο;
- Κοίτα δεν θα με τρελάνεις εσύ χρονιάρες μέρες. Το πνεύμα Αντρέα, των Χριστουγέννων ορέ!
- Καλά, για λέγε, αφαιρέθηκα λιγάκι!
- Αν είναι πες μου να σταματήσω… έτσι δεν γίνεται δουλειά!
- Έλα λέγε, είμαι όλος αυτιά! Ακούω.
- Πνίγηκαν πάλι Χριστουγεννιάτικα καμιά δεκαριά, τα μισά παιδάκια εκεί στα νησιά. Στο έλεος του Θεού ο κοσμάκης. Κι άρχισαν πάλι να μας τα χώνουν εμάς, που δεν μπορούμε να τους φροντίσουμε, αλλά κι ότι αδιαφορούμε κιόλας. Τους θες κυρία μου ή δεν τους θες; Στείλε ένα ραπόρτο εσύ, κοτζάμ Ευρώπη στο Τούρκο, ότι απαγορεύεται η είσοδος από την χώρα σου, διότι αλλιώς θα έχεις να κάνεις μ’ εμένα, διότι δεν μπορείς να παραβιάζεις τα σύνορα της Ευρώπης τρείς και λίγο.
- Ναι – ναι έτσι μπράβο λέγε…
- Ή άμα τους θες, διότι υπάρχει και η ανθρωπιά να πούμε, και κάπου εδώ μπαίνει και το πνεύμα των Χριστουγέννων, οργανώνεις ένα σωστό σύστημα εισόδου και υποδοχής. Τι τα περιμένεις όλα από μια ταλαίπωρη Ελλάδα; Εσύ, κοτζάμ Ευρώπη έχεις και το μαχαίρι έχεις και το πεπόνι. Άει σιχτίρ από εκεί.
- Ω ρε φίλε! Μου ’ρχεται να βαρέσω παλαμάκια έτσι ωραία που τα λες.
- Ναι αλλά εγώ τα λέω, εγώ τ’ ακούω!
- Ωπα ρε μάγκα, τόση ώρα εγώ εδώ τι κάνω; Δε σ’ ακούω; Δεν με παρακολουθείς. Α! Πρόσεξέ το αυτό διότι κάτι έλεγες πριν για το γήρας.
- Αφήνουν ρε φίλε τον κόσμο και πεθαίνει και μετά να ο πόνος να η στενοχώρια και πλημμύρα ένα πράμα το δάκρυ. Όπα ρε σιγά! Θα πνιγούμε! Αποφασίστε ορέ καμιά φορά τι θέλετε! Τους θέλετε; Καλώς! Δεν τους θέλετε; Πάλι καλώς! Αλλά κάντε κάτι. Κάντε αυτό που χρειάζεται είτε έτσι είτε αλλιώς. Ρεμάλια.
- Ωπα ρε Κώστα ηρέμησε θα πάθεις τίποτα. Τι ψάχνεις να βρεις; Εδώ κοιτάνε να μας αγοράσουνε κοτζάμ χώρα για ένα ξεροκόμματο, κόσμος και κοσμάκης υποφέρει, θ’ ασχοληθούν αυτοί με το πνεύμα των Χριστουγέννων. Εσύ ο ίδιος το είπες! Πάει αυτό δεν υπάρχει.
- Το ’πνιξαν οι κουφάλες κι αυτό στο Αιγαίο.
2 σχόλια :
σημερα το πρωι πηγα στο αγγελοκαστρο μετα απο αρκετες ημερες Πηγα στο καφενειο του Ρουσογιαννη λιγα ατομα που πινανε καφε και παιζανε μπιριμπα Ηρθε ο Σωτηρης και καθισε στο τραπεζι μου Τι νεα τουλεω και μου ειπε τα ιδια δουλεια καθολου φτωχεια αστα να πανε μου λεει Ο μπουτιβας δεν κατεβηκε του ειπα δεν βλεπω το αυτοκινητο του Πρωτη φορα μετα απο χρονια δεν ηρθε μου ειπε Τι να εγινε του λεω να εινα αρρωστος Μπα μου λεει δεν συμβαινει κατι τετοιο απλα εχει αφραγγιες μαλλον για αυτο δεν ηρθε Ελα μωρε του λεω δεν ειχε 200 ευρω να ερθει 200 ευρω μου λεει τι να του κανουν τα 200 ευρω του μπουτιβα τοσα θελει για 2 μερες ουζο ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΜΠΟΥΤΒΑ
Λόγω των ημερών ανταπεξέρχομαι τα κακεντρεχή σχόλια.
Δημοσίευση σχολίου