Της κορυφής τα φύλλα σου συλλάβιζαν τον άνεμο, και τα πυκνά κλαδιά σου γραμματική μαθαίναν τη βροχή. Στις καταιγίδες χόρευες ατέλειωτα, με γύφτικο κλαρίνο σε Αγγελοκαστρίτικο σκοπό. Τον έρωτά του ο χρόνος έκρυβε στη φλούδα σου, και σού ’λεγε κρυφά για χρόνια δίσεκτα, που στα φυλλώματα σου θα 'ρθουν να κρυφτούν.
Κι όμως εσύ που πίστευες σ' ατέλειωτα ταξίδια κι απ έξω κι ανακατωτά ήξερες να μετράς των οριζόντων τις γραμμές, που δεν υπήρχε μυστικό να μη στο ψιθυρίσουν τα τζιτζίκια, κι αναφορά σου έδιναν κανονικά μυρμήγκια κι ερπετά, κείτεσαι τώρα ξερός κορμός στην άβυσσο, κορμί που έγειρε ελαφρά στον πρώτο άνεμο και απελπισμένα του ζητάει, τον τελευταίο επίγειο χορό.
Ο «Δέντρος του Λιούλη» στο δρόμο για τη Λυσιμαχεία, τελειοτικά πεσμένος και κουφάρι πια, λίγο πριν να χαθεί σε κάποιο τζάκι οριστικά.)
Κώστας Μπούτιβας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου