ΠΟΛΥΤΙΜΑ ΚΑΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ.

Πολύτιμα και καθημερινά. Έτσι μου ’ρχονται στο μυαλό και λέω εκείνα τα τιποτένια, ταπεινά αλλά τόσο απαραίτητα πράγματα, εκείνα τα σκεύη και εργαλεία που χρησιμοποιήθηκαν σε παλιότερες εποχές και εξυπηρέτησαν τα νοικοκυριά και γενικά τις αγροτικές εργασίες, και που σιγά-σιγά έφυγαν απ’ τη ζωή μας, ξεχασμένα σε κάποιο κατώι, στη πιο απόκρυφη γωνιά κάποιας αποθήκης, η τα ’φαγε το χώμα σε μια χωματερή.

Και είναι αρκετά αυτά τα εργαλεία και τα σκευή τα πολύτιμα, που μού ’ρχονται ένα- ένα στο μυαλό και που θα κατάπιαστώ μ’ αυτά σε συνέχειες, ένα-ένα όπως θα τα θυμάμαι, έτσι για να χαστουκίζω τις άδειες ώρες του συνταξιούχου τις ατέλειωτες, να τα ξαναθυμηθούν οι παλιότεροι, και  να τα μάθουνε και οι νέοι, που δεν τα γνώρισαν ποτέ. Και Θα τα περιγράψω όσο γίνεται καλύτερα και με όσες λεπτομέρειες θυμάμαι, κι αν σας φανούν κάποια στιγμή ετούτα όλα βαρετά, δεν τρέχει τίποτα,  τραβάτε σ’ άλλο μαγαζί να σας κεράσει μίζερη καθημερινότητα. Όσοι όμως θέλουν ακόμα να θυμούνται, κι’ όσοι είναι λιγάκι περίεργοι. Περάστε, ορίστε.

Και  θα ξεκινήσω κάνοντας την αρχή με το πρώτο και καλύτερο που αντικρίζαμε ξυπνώντας κάθε πρωί κι έρχεται πάντα στο μυαλό μου, εκείνο το τενεκεδένιο ωραίο δοχείο, που το έφτιαχναν οι ντόπιοι «φαναράδες», το νιπτήρα. Μαστορεμένο κατασκεύασμα, με καπάκι από πάνω, κολλημένο με καλάλι έτσι που να ανοιγοκλείνει με ασφάλεια, για να μην μπορεί να μπει η σκόνη και τα διάφορα «μαμούνια». Σε σχήμα κορμού δέντρου σχισμένου στη μέση σε όρθια στάση, με το πίσω μέρος ίσιο για να κρεμιέται στον τοίχο και το μπροστινό μέρος του καμπυλωτό. Σ’ αυτό το καμπυλωτό τμήμα του είχε κολλημένη την μπρούντζινη βρυσούλα. Αυτός ήταν ένας συνηθισμένος νιπτήρας. Ο μπαρπανίκος όμως ο Λούκας, (χρόνια στο Αγγελόκαστρο «φαναράς»)που ήταν μερακλής στη δουλειά του, και τέλειος τεχνίτης, στο κάτω μέρος και στη δεξιά πλευρά του νιπτήρα, κολλούσε και μια όμορφη σαπουνοθήκη, φτιαγμένη από την ίδια λαμαρίνα, με μια τρυπούλα στον πάτο  για να φεύγει το νερό και να μη λειώνει το πράσινο τότε σ’ όλα τα σπίτια σαπούνι. Αυτός λοιπόν ο «τσίγκινος» νιπτήρας, ήταν μονίμως κρεμασμένος στην κουζίνα πάνω από τον νεροχύτη, που απ’ ότι θυμάμαι, ήταν συνήθως τσιμεντένιος.  Δίπλα συνήθως στο νιπτήρα, κρεμασμένος από ένα μικρό καρφί, ήτανε πάντα ένας μικρός καθρέφτης,  για το ξύρισμα των μεγάλων, και για να «γυαλιζόμαστε» εμείς οι μικρότεροι, και να «φτιάχνουμε το καρέ».

Ο απαραίτητος αυτός νιπτήρας, που εξυπηρετούσε όλο το σπίτι, όσο ήτανε καινούργιος όλα ήταν μια χαρά. Έλα όμως, που απ’ τη πολυκαιρία και τη σκουριά, η από κάποιες τούμπες κατά το γέμισμα τρύπαγε, και έπρεπε να κάνει μια βόλτα στο «φαναρά» για κόλλημα, γιατί οι αλχημείες που κάνανε οι νοικοκυρές με ζυμάρια, ξυλαράκια και άλλα τέτοια τερτίπια σπάνια πιάνανε.

Ο νιπτήρας φιλοξενήθηκε στα περισσότερα σπίτια του χωριού, για πάρα πολλά χρόνια, μέχρι που μπήκανε οι βρύσες στα σπίτια στο χωριό, αρχές δεκαετίας του 70, οπότε βγήκε κι αυτός εν αχρηστία. Κρεμάστηκε όμως για τα καλά απ’ το καρφί της μνήμης μου, και μένει εκεί για πάντα.

Μπούτιβας Κώστας - Καστρινός.