Πριν λίγο η σκηνή στο προποτζίδικο. Η γιαγιά, εκατόν πενήντα δύο χρονών και βάλε ήθελε λέει να παίξει στοίχημα. Διότι είναι πολλά τα λεφτά Άρη, κι όταν είναι πολλά τα λεφτά, παίζουν παιδιά, νέοι γριές και γεροί, γιατί όλοι έχουνε δικαίωμα στην ελπίδα. Σε αυτήν την ελπίδα, που όσο πάει γίνεται όλο και πιο αχνή στην καθημερινότητά μας.
Όσο κλυδωνίζεται ο Τιτανικός και μας παίρνει γενικώς ο διάολος , τόσο ανεβαίνει και o τζόγος. Κι ο κόσμος συμπληρώνει δελτία, αγοράζει σύννεφα στο όνειρο κι ελπίζει. Δε του μείνε και τίποτα άλλο δηλαδή. Ο πατέρας με τα δυο πιτσιρίκια σήμερα στο ταμείο του σουπερμάρκετ, άνεργος, μια φρυγανιές δύο σοκοφρέτες, δύο γάλατα κι ένα πακέτο ελληνικός καφές, δέκα ευρώ κύριε. Ζήτησε να αφαιρέσουν τον καφέ με ένα ντροπαλό χαμόγελο, να μείνει κι ένα δίευρω να παίξει ένα στοίχημα. Να αγοράσει κι αυτός μια ελπίδα για το αύριο, κι ας μείνει και χωρίς καφέ. Γιατί τίποτα άλλο δεν έμεινε πια στους ανθρώπους παρά μοναχά η ελπίδα. Κι αυτή η πουτάνα, θέλει ένα δίευρω τουλάχιστον...
Κι έρχεσαι εσύ ρε καραγκιόζη τηλεμαλάκα, να καταγγείλεις πως τα παιχνίδια του στοιχήματος είναι στημένα.... Έρχεσαι να ακυρώσεις τις ελπίδες που αγοράζουν αυτοί οι άνθρωποι και λες και ψέματα ότι έχεις και στοιχειά. Όσα στοιχεία και ναχεις, δε μπορείς να ακυρώσεις την ελπίδα του ανθρώπου. Έχεις τουλάχιστον να του προσφέρεις μια καινούργια ελπίδα; ΟΧΙ δεν έχεις.
Ε! Αει στο γεροδιάολο από δω. Άσε τον κόσμο να αγοράζει το μερίδιο του στο όνειρο.
Καστρινός.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου