ΜΑΡΙΑ ΜΑΓΔΑΛΗΝΗ.

Καστρινός – Ποίηση.

Ρωμαίοι χιλίαρχοι σε σέρναν σε χορό

μες σε χαρέμια και ανήθικα παλάτια,
τις αμαρτίες σου αναδεύοντας σωρό
έκλεινες στη ζωή τα μαύρα σου τα μάτια.

Στη Δαμασκό σ΄ένα ανήλιαγο στενό,
στα πόδια ενός τελώνη ξαπλωμένη,
ξεγυμνωμένο είχες το μπούστο ανοικτό
και κοινωνούσες το χασίσι χαυνωμένη.

Σ’ ένα πορνείο στη Χεβρώνα σ’ είχαν δει
μέσα σε έκστασή από όπιο νοθευμένο,
να αγκαλιάζεις ένα αμούστακο παιδί
μαζί με ένα στρατιώτη μεθυσμένο.

Οι αμαρτίες σου τα μόνα σου προικιά
και η σάρκα σου κρεβάτι του ονείρου,
της ιστορίας ήσουν μαύρη χαρακιά
σ΄ένα κατάστιχο ενός παλιού παπύρου.

Το ’θελε η μοίρα να βρεθείς όμως εκεί
να βγεις κάποια βραδιά από την πλάνη,
μπροστά στην άγια του μορφή τη Θεϊκή
με τις κοτσίδες σου και μια απλή λεκάνη.

Με δάκρυ καθώς τού 'πλενες τα πόδια,
άκουσαν όλοι του Θεάνθρωπου φωνή,
με τη μετάνοια να γκρεμίζεις τα εμπόδια
να χρίζεσαι Αγία, Μαρία Μαγδαληνή.
Κώστας Καστρινός.