Τέτοιες εποχές, ξεπεσμού και απέραντης παγκόσμιας κατάντιας, όσο περισσότερο αγκαλιάζουμε τους μικρούς μας τόπους, τόσο πιο ενέργεια μαζεύουμε, και παίρνουμε ένα παράξενο θάρρος, που για τον καθένα έχει τη δική του σημασία.
Έτσι έγινε ετούτη τη Κυριακή, και φρόντισε γι’ αυτό ο ανανεωμένος με νέους ανθρώπους φέτος, σύλλογος των εν Αθήναις Αγγελοκαστριτών.
Κι ετούτη η Κυριακή που έφυγε, άφησε σ’ όλους ένα άρωμα που την έκαμε να μυρίζει Αγγελόκαστρο.
Και δεν ήταν ο δροσερός αέρας του πεύκου, εκεί στην ορεινή Κορινθία που μας ταξίδεψε εκδρομή ο σύλλογος, ούτε η τολμηρή και ξεδιάντροπη άνοιξη, που έφερνε μυρωδιές από αγριοτριανταφυλλιές ή σεμνότυφα αγριολούλουδα. Εκείνο που τρυπούσε τις καρδιές και ξεσήκωνε τα μυαλά, ήταν η συναδέλφωση των χωριανών, και η ήρεμη ετούτη τη φορά απροβλημάτιστη συνάντηση.
Αυτό ήταν που έπαιρνε φόρα κι έτρεχε, κι όργωνε ολόκληρα χωράφια μέσα στις φλέβες της ψυχής μας.
Πάντα τέτοια λέω εγώ, τίποτ’ άλλο.
Κώστας Μπούτιβας.
 |
| Πατήστε πάνω στις εικόνες για μεγέθυνση. |
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου