ΕΝΘΥΜΙΣΕΙΣ ΠΟΥ ΣΕ ΚΑΝΟΥΝ ΑΛΛΟ ΑΝΘΡΩΠΟ.

Σαν σήμερα 12 Μαίου του 1992  έφυγε από τη ζωή ο «Πατριάρχης» του ελληνικού στίχου, ο Νίκος Γκάτσος. Τον γνώρισα κάπου εκεί το 1990 που ήρθε στο τυπογραφείο να δει τα άπαντα των ελληνικών στίχων του, με τον τίτλο «φύσα αεράκι φύσα με» που τυπώναμε τότε για λογαριασμό του εκδοτικού «Ίκαρου». Κάτσε «πατερούλη» του είπα με σεβασμό, σε λίγο ξεκινάμε, και του πρόσφερα την καρέκλα. Πας να με βγάλεις γέροντα ρε «παλιόμουτρο» μου είπε και μου χάιδεψε το κεφάλι. Μου ήρθε ν’ ανοίξει η γή και να με καταπιεί.
Δεν άφησε έπειτα κανέναν να πληρώσει τα ούζα πού έφερε τότε δια τηλεφώνου στο μπακιρένιο δίσκο ο γειτονικός των Καμινίων Πειραιά ο καφετζής. Έβγαλε ένα τσαλακωμένο χιλιάρικο απ’ τη τσέπη του γκρι ατσαλάκωτου με τσάκιση «καρφί» παντελονιού του, και το εναπόθεσε στο δίσκο.

Φύσα αεράκι φύσαμε

μη χαμηλώνεις ίσα με

να δω γαλάζια εκκλησιά

Τσιρίγο και Μονεμβασιά.

Η πρώτη έκδοση εκείνου του βιβλίου.

Μου φάνηκε σαν να είδα ένα δάκρυ να κυλάει στα μάτια του όταν είδε το πρώτο τυπωμένο φύλλο με τα ποιήματά του που έγιναν τραγούδια. (Αυτό ήταν και το θέμα του βιβλίου). Δεν είμαι σίγουρος ίσος και να παράειδα. Μόνο μου είπε πάρε ρε μάστορα να φέρει κανένα ούζο ακόμα.

Έτσι λοιπόν σήμερα σαν μνημόσυνο αφιερώνω τούτο το τραγούδι στη μνήμη του τεράστιου αυτού Έλληνα. ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ.
Κώστας Μπούτβας - Καστρινός.