Ένα μαγγανοπήγαδο είναι η ζωή, σε δένει πάνω στο καρούλι της και σ’ αμολάει και σε μαζεύει κατά όπως εκείνη ξέρει να τα κουμαντάρει όλα αυτά. Έτσι με μάζεψε απ’ το καταπράσινο κάμπο τούτη την εποχή στο χωριό, για να με αμολήσει ξανά για λίγο εδώ κοντά στη γαλάζια λίμνη του Ηραίου. Όλα καλοδεχούμενα κι ευλογημένα ειδικά σε τέτοιες ανθρωποφάγες εποχές.
Κι ο Μάης στη λίμνη έχει κάτι μαγικό, από τι μια το τέλειωμα της άνοιξης και από την άλλη, η ελπίδα του ζεστού Καλοκαιριού, για τον επισκέπτη, που λατρεύει το καλοκαίρι, και προσαράζει εδώ με στόχο να σκαλίσει το δικό του ξελαμπικάρισμα του μυαλού.
Η κρίση βέβαια δε στάθηκε μόνο στην Αθήνα, πέρασε θάλασσες, κάμπους και βουνά και κατσικώθηκε γερά σε άπασα την Ελληνική επικράτεια. Και εδώ όπως και στο χωριό, τη βλέπεις γύρω σου παντού, με τους μαγαζάτορες αραχτούς έξω απ’ τα μαγαζιά τους να περιμένουν μήπως το φετινό καλοκαίρι βγεί το μεροκάματο, και μεταμορφωθεί από υποσχέσεις σε ευρώ.
Και η γκρίνια δεν έχει στέκι σταθερό, κυκλοφοράει παντού, και γίνεται υποκατάστατο της καθημερινότητας. Κι όσο και αν προσπαθείς να την αποφύγεις, και όσο δεν θέλεις να μιλάς, τόσο αυτή σε παίρνει από πίσω, σαν κυνηγιάρικο σκυλί που ψάχνει θήραμα.
Η μόνη αλήθεια είναι τώρα, πως κανείς δεν κοροϊδεύει κανέναν πια, μπορεί πρόσκαιρα να τον ξεγελάσει, όμως κι αυτό έχει αρχίσει να δυσκολεύει αρκετά.
Πάντως η λίμνη παραμένει όπως πάντα πανέμορφη, κι αναζητά τους ντόπιους και τους ξένους επισκέπτες, να αναλάβουν να της δώσουν πάλι λίγο ζωή Καλοκαιριού.
Μπούτιβας Κώστας – Καστρινός.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου