Τούτος ο φάρος έχει μια ιδιαίτερη γοητεία. Η μοναξιά του προκαλεί τη φαντασία, και αναμοχλεύει θρύλους και ιστορίες απ’ τα παλιά. Κι όταν τον αντικρίζεις μέσα απ’ τη βάρκα απ’ το πέλαγος, καθώς το πλεούμενο σχίζει τα αφρισμένα νερά του Κορινθιακού, είναι αδύνατον το βλέμμα να μην αγκιστρωθεί επάνω του, και να μην αρχίσει το μυαλό να γράφει τα δικά του.
Kι όλοι ετούτοι οι κάβοι της στεριάς είναι σημεία αναφοράς, είναι κορυφές ξηράς στη θάλασσα, και μετατροπή του ανθρώπινου μόχθου και αγώνα, σε φως, για προστασία πάλι του ανθρώπου που θαλασσοταξιδεύει, και τούτο είναι το στοιχείο που κάνει το φάρο σύμβολο. Και κάνει το φάρο να στέκει ως ορόσημο και τιμή για κάθε τόπο που τον έχει.
Kαί το ταξίδι συνεχίζεται, και οι φάροι είναι εκεί από τότε που έγιναν, ακίνητοι και αέναοι στο καθήκον τους. Ακίνητοι και ζωντανοί! Μνήμη και Παρουσία. Οι φάροι που συνδέθηκαν με ζωές ανθρώπων, όπως φτάνουν μέχρι τις μέρες μας. Ένα ταξίδι - μια γνωριμία - για τον καθένα μας ξεχωριστή. Να όπως ετούτος δω του ακρωτήριου «Μαλεβί» ο φάρος, του Ηραίου, που έστησα καραούλι να τον φωτογραφίσω προχθές στο ηλιοβασίλεμα. Κι όσο υπάρχουν τέτοιοι φάροι ορόσημα, το ταξίδι της ζωής πάντα θα συνεχίζεται.
Κώστας Μπούτιβας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου