ΟΥΔΕΝ ΚΡΥΠΤΟΝ ΥΠΟ ΤΟΝ ΗΛΙΟΝ.

Το χρονογράφημα του Σαββάτου.

Μπουκάρει κάθε μέρα στο καφενείο, σενιαρισμένος, φρεσκοξυρισμένος να «σβαρνάει» την πλήξη του από καρέκλα εις καρέκλαν. Μαλλί βαμμένο προς το κορακί, λίγο κοιλίτσα νεοπλουτισμού, κι ευχάριστη υποψία χαμόγελου. Eίναι εισοδηματίας λέει και ότι έχει λεφτά για φάγωμα. Διπλοσυνταξιούχος είναι - πρώην «Αριστερός» συνδικαλιστής μεγάλου δημόσιου οργανισμού - μου το είπε ο Μπάμπης ο κουρέας, «γκαραντί». Ο κλασικός μαλάκας δηλαδή. Σέρνει μαζί του κι ένα «κολαούζο» που έχει μούρη ποντικού. Πιάνουν το πρώτο τραπέζι – τζαμαρία, και αμολάν τα δίχτυα τους για πιτσιρίκες τρομάρα τους.

Κάθε φορά που περνάει κάποια παρέα κοριτσόπουλα ρουφούν τις κοιλιές τους και παίρνουν το καλό το ύφος της μαγκιάς. Βέβαια οι μικρούλες τους πήρανε χαμπάρι και τους δουλεύουν ψιλό γαζί. Κάτι ναζάκια κάτι γελάκια και πονηρές ματιές, για να αναστατώνονται τα «σούργελα».

Και περάσανε δυο τρείς φορές δύο ξανθές Ρωσοπόντιες, για να πάνε στο παραπλήσιο σουπερ – μάρκετ, κόψανε με την πρώτη τα θύματα, πέσανε δίπλα τους, και οι ψαρούκλες το μάσησαν το δόλωμα. Σούξου - μούξου τα γνωστά και να σου οι ρεζίληδες στο πρώτο ραντεβού σαν γυμνασιόπαιδα του 70. Κι επάνω που άπλωσαν για να χουφτώσουν, μπήγουν οι Ρωσίδες τις φωνές, οπότε πλακώνουνε κάτι μαντράχαλοι αγριεμένοι:

- Με τις γυναίκες μας ρε πρόστυχοι.

- Παρακαλούμε κύριοι δεν είχαμε κακό σκοπό …

-Τώρα θα σας τραγουδήσουμε εμείς σκοπό! Τους ρίξανε λοιπόν τις ανάλογες ψιλές, τους πήραν και μια αποζημίωση για να αποσιωπηθεί το θέμα και φύγανε να βρούνε άλλα θύματα.

Το καφενείο έχασε τους ξευτίλες για μερικές μέρες καθότι τα μελανιάσματα αργούν να φύγουν μετά και από κάποια ηλικία. Όταν ξαναγύρισαν δήλωσαν ενθουσιασμένοι από τη Βουλγαρία που τάχα πήγαν για χειμερινές διακοπές, και ξαναπιάσανε το ίδιο πόστο. Μέχρι που ήρθε ο νοσοκόμος απ΄το «Τζάνειο» που είχαν πάει για τα τραύματα, με τη παρέα του να δούνε τον Ολυμπιακό, και τα πε όλα με το νι και με το σίγμα.

«Ήθελές τα και ΄παθέςτα» λέει ο «θυμόσοφος» λαός αλλά η μεγαλομανία και η ψευτομαγκιά μερικών, όπως την εξέθρεψε η «νέα» εποχή στο κράτος «όργιο» δεν έχει όρια. Τον εξευτελισμό αυτής της «κάστας» των ανθρώπων, δεν τον ξεπλένει ούτε ο «Άσπρος» που λένε για τον Αχελώο στα μέρη μας .

Τα παραμύθια όμως κάποτε τελειώνουν, Κι έτσι θα σβήσει και γι’ αυτούς κάποια στιγμή το ωραίο παραμύθι τους.

Μπούτιβας Κώστας - Καστρινός.