ΑΝΕΠΑΝΟΡΘΩΤΕΣ ΑΠΩΛΕΙΕΣ.

Κάθε φορά που χάνεται και σβήνει δια παντός απ’ τα δηματολόγια ένας παλιός Αγγελοκαστρίτης, εκτός του ότι γινόμαστε όλο και πιο λίγοι, νιώθουμε κι απέραντα φτωχότεροι γιατί συνειδητοποιούμε την πικρή αλήθεια της ζωής και θέλουμε, ξανά και ξανά, να καταραστούμε τον άδικο το χάρο. Όλα τούτα μού ’ρχονται στο μυαλό για το στερνό ταξίδι του Μπάρμπα Αντρέα του Πριόβολου, πατέρα του καλού φίλου Θύμιου.

Λιγομίλητος, εργατικός, προσηνής και μετρημένος σ’ όλα ήταν ο Μπάρμπα Αντρέας. Για εκείνους που δεν τον καλογνώριζαν, έμοιαζε ίσως λίγο σοβαρός και δύσκολος στις συναναστροφές. Αν όμως χασομερούσες μαζί του, εκεί στο καφενείο του «Κουμπουράκια» που ήτανε χρόνια και ζαμάνια το στέκι του, θα διαπίστωνες εύκολα ότι ήταν ένας άνθρωπος, με ντομπροσύνη και καθαρότητα, που στις μικροκακίες δεν έδινε ποτέ σημασία, και προσπερνούσε τις Αγγελοκαστρίτικες ίντριγκες και «κουτσομπολιά», με ένα κούνημα κεφαλιού κι ένα τρυφερό κοίταγμα επάνω προς το Παντοκράτορα.

Τέτοιος ήταν ο Μπάρμπα Αντρέας, που πάλεψε κι αυτός μια ζωή μέχρι τα γεράματα με τη γή και το τσαπί, να μεγαλώσει και πάνω απ’ όλα να σπουδάσει τα παιδιά του. Ανελλιπώς εκκλησιαζόμενος στους Αγίους Αποστόλους, είχε θα θυμάμαι πάντα το δικό του στασίδι, που απ’ την πρώτη καμπάνα τον έβρισκες πάντα εκεί.

Όλοι αυτοί οι παλιοί που ένας - ένας μας αφήνουνε, ήταν ωραίοι άνθρωποι που δεν τους ταιριάζει η λησμονιά, γι’ αυτό και λέω στον τίτλο για ανεπανόρθωτες απώλειες, γιατί τέτοιες είναι τελικά.

Άντε γεια μπάρμπα Αντρέα. Καλό ταξίδι. Το συνετό χαμόγελό σου πάντοτε θα μας συντροφεύει.

Κώστας Μπούτιβας.