ΟΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ. (Επετειακό)

Κάθε χρόνο τούτη τη μέρα, θεωρούσα χρέος μου να σύρω τα βήματά μου μέχρι τον σημαδιακό εκείνο τόπο του αγώνα, το Πολυτεχνείο,  και να γράψω κάτι για εκείνη τη νύχτα που συγκλόνισε τα εφηβικά μας χρόνια. Της λευτεριάς τη νύχτα του Νοέμβρη.
Φέτος ένα παλιότερο ποίημα μου για τους άγνωστους κι ανώνυμους αγωνιστές, που προδοθήκανε τα όνειρά τους, χωρίς όμως ποτέ να εξαργυρώσουν τον αγώνα τους, ταιριάζει γάντι για τους «τσογλαναράδες» που εκμεταλλεύτηκαν εκείνη τη βραδιά μόνο και μόνο για τη «καρέκλα» και τη «μάσα».

ΟΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ.
Κοιτάζουν οι αγωνιστές θλιμμένοι από μια άκρη
αυτοί που ’κάναν κάποτε σημαία την ιδέα,
πνίγουν μέσα στ' απόβραδο το παγωμένο δάκρυ
γιατί όλα αυτά τους φαίνονται ψεύτικα και χυδαία.

Μένουν εκεί σιωπηλοί μες τη σκιά των άλλων
σέρνονται οι ιδέες τους καταμεσής του δρόμου,
δελτία αντιπαροχής γίναν κάποιων ΄΄μεγάλων΄΄
κι αναπολούνε τη νυχτιά του μίσους και του τρόμου.

Τους είδα άλλη μια φορά κλεισμένους εκεί μέσα
παρείσακτους κι ανώνυμους ονείρων δεσμοφύλακες,
να λεν σε τούτη τη ζωή πως δεν υπάρχει μπέσα
την εξουσία θα κρατούν πάντοτε χωροφύλακες.

Τους είδα άλλη μια φορά, αλλόφρονες κι ωραίοι
στρατιώτες που στηρίξανε του δίκιου το βασίλειο.
Η λευτεριά και η αρχοντιά στο αίμα τους να ρέει
ν'ανοίγουν το πουκάμισο, και ν'αγναντεύεις ήλιο.

Μπούτιβας Κώστας - Καστρινός.