Τούτη η δικιά μας αποβάθρα του τρένου θυμίζει τώρα τα αποκλεισμένα λιμάνια από καταιγίδες. Ντρέπομαι, αισχύνομαι και κοκκινίζω κιόλας, τραβώντας με βία τα μάτια πάνω από τούτη τη φωτογραφία.
Τα πιο μεγάλα εγκλήματα, τα πιο μεγάλα σφάλματα, δεν έγιναν απρόσωπα, ούτε από το απρόσωπο στέρφο κράτος Απ’ τον «ζαμανφουτισμό» γίνονται, από εκεί όπου γεννιέται ο φασισμός και γίνεται η πιο ζουμερή, ωμή και αυθεντική πρακτική μέσα στην καθημερινότητα.
Άνθρωπος, ματώνεις για να γίνεις. Με πίεση να σταθείς στα δύο πόδια και να μάθεις να ισορροπείς, με ατέλειωτο άγχος να μάθεις να μιλάς και να διδαχθείς γράμματα και ολοκληρώνοντας αυτόν τον πρώτο κύκλο, απλά παίρνεις θέση μέσα στη κοινωνία. Τον ρόλο όμως τον κατακτάς δεν τον αρπάζεις, ούτε χαρίζεται κύριε του τρακτέρ, (πως αλλιώς να σε πω;) που θέλεις να υμνήσεις εκείνο που διχάζει αντί να ενώνει τους ανθρώπους. Αυτός ο εγκαταλειμμένος ιερός τόπος μιας άλλης εποχής, που έχει τις πατημασιές των πατεράδων μας, δεν χρήζει λίγου σεβασμού;
Καστρινός.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου