Κι εκεί που έσκαγε ο «τζίτζικας το μεσημέρι» κι έψαχνα ο νέοαφιχθείς στο πατάρι να ξεθάψω τον ξεχαρβαλιασμένο ανεμιστήρα παρατηρώ τα πρώτα σύννεφα...
-Ρε άει στο διάολο λές να βρέξει...
-Μπα τι λες μωρέ , που τέτοιο πράμα Αυγουστιάτικα ...
Οι ντόπιοι δε σε διαφωτίζουνε και πολύ: Μπορεί να το πάει κατά τη Μακρυνεία, μπορεί όμως να μας το ρίξει και κατακέφαλα, διψάει κι η γη, άμα βρέξει, έβρεξε. Και δε μάθαμε ποτέ μας εμείς εδώ να ξεχωρίζουμε τον κακό μας το καιρό και κατά που τον πάει...
Βγήκα να πιώ καφέ απογευματινό, πυκνώνανε τα σύννεφα, πάνω απ’ το κεφάλι μου είδα και τις πρώτες αστραπές, είπα εγώ ο προφέσορας: "αργεί να ακουστεί η βροντή, άρα απομακρύνεται", - κάπου το είχα ακούσει αυτό - κι ανάθεμα κι αν κατάλαβα τι θέλει να πει δηλαδή...
Κι εκεί που έχω καθίσει στο μπαλκόνι και προσπαθώ να συνδεθώ στο ιντερνέτ αρχίζει να σκίζεται ο ουρανός και να σείεται ο τόπος απ’ τη βροντή (αυτή που αργούσε να ακουστεί). Κι ανοίγει κι ο ουρανός, κι αρχίζει να μας μπουγελώνει κανονικά, και να τρέχει ο καφετζής να κατεβάσει τη τέντα και να τρέχουνε όλοι να μαζέψουν τα «συπράγκαλα».
Τώρα ο καφές έγινε μπύρα κι ακόμα βρέχει. Κάτι γατιά δίπλα από τη μάντρα κάνουνε πάρτι με μια σακούλα από σκουπίδια που άνοιξε απ’ τη βροχή. Κι εγώ ανοίγω άλλη μία παγωμένη χαζεύοντας τις αστραπές κι ακούγοντας τη βροχή να γκελάρει στο δρόμο.
Είναι τα τυχερά του Αγγελοκάστρου αυτά, μικρές χαρές που δεν έχεις κάθε φορά την ευκαιρία ν’ απολαύσεις....
Κώστας Καστρινός.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου