ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΣ.

Δεκαπενταύγουστος. Λίγο πιο πίσω απ’ το χείλος του γκρεμού που πάλι έβαλε το χέρι της και δεν μας άφησε να πέσουμε, η Παναγία του λαού η μάνα της Ελλάδας. Αυτή που ακόμη κι αν δεν είσαι φανατικός πιστός, κι αν στέκεσαι απέναντι στην βιομηχανία της θρησκείας, για κείνη πάντα κάτι θα χεις για να βγάλεις, να δείξεις τον ανάλογο σεβασμό, να την παρακαλέσεις, να κατεβάσεις ένα δάκρυ στη δύσκολη στιγμή.

Αυτή που με χίλια δυο ονόματα βαφτισμένη, παραστέκει σα μάνα στα παιδιά της. Και που ειδικά σήμερα στη χάρη της χαρίζει την ελπίδα που μας πρέπει, στο Καλοκαιριάτικο αντάμωμα της ψυχής με το Θείο, και μας κάνει όλους μαζί να ξαναβρίσκουμε το παιδικό μας χνάρι.

Πάνω στ’ αναμμένα κεριά θαύματα χορεύουν στην Εικόνα της, ξεκλειδωμένες, ανοιχτές στέκουν οι ξωπορτιές της καρδιάς του καθενός, και μια Ελλάδα πληγωμένη πάλι την προσκυνά, και της τάζει πάλι πίστη. Και η Παναγιά με τα χίλια ονόματα που σήμερα γιορτάζει, γίνεται αίτια ή αφορμή να σταθούμε δίπλα-δίπλα παντού σε κάποια εκκλησία απανταχού της χώρας, και που ξέρεις να δώσουμε τα χέρια, κι ίσως να γνωριστούμε κιόλας καλλίτερα ξανά, έτσι όπως κάναμε παλιά, τότε που λέγαμε τραγούδια για τη Πατρίδα και τον άγιο Αύγουστο. Σε όλου σας χρόνια πολλά.

Μπούτιβας Κώστας – Καστρινός.