ΑΠΩΛΕΙΑ.

Η βάβω η Κώσταινα κατά όπως έμαθα στο διάβα των καιρών είχε έτοιμα τα ρούχα της στα ενενήντα τόσα της για το τελευταίο της ταξίδι. Το παράξενο δεν είναι η τελευταία φορεσιά, μα το κρασί και το λάδι, που είχε κρυμμένο στο μπαούλο ποιος ξέρει πόσα χρόνια πριν, που είχε διαλέξει για να την συνοδέψει. Ο θάνατος όπως τον αντικρίζαν αυτοί που είχαν περάσει τόσες δυσκολίες στη ζωή, σ’ όλη του τη τιμητική .

Και σήμερα που όπως έγινε η ζωή δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος και καμιά οικογένεια που να μην πενθεί για κάτι. Σε τούτες τις περίεργα δύστροπες εποχές, όλοι και όλα,  μας ζητούν να κρίνουμε να συμμετέχουμε να αποκτήσουμε θέση και άποψη ακόμη και για την ποιο τραγική εξέλιξη. Το θάνατο.

Κι ο φόβος του θανάτου ή της απώλειας είναι αντιστρόφως ανάλογος του πόσο νοιώθουμε ότι έχουμε ζήσει. Όσα περισσότερα ανεκπλήρωτα όνειρα έχουμε τόσο περισσότερο φοβόμαστε να μην πεθάνουμε. 
Αν λοιπόν, μπορούσαμε να κοιτάξουμε τον θάνατο κατάματα χωρίς τρόμο θα ήταν μια τεράστια επιτυχία, γιατί αυτή η πράξη θάρρους ενέχει και άλλες σημαντικές πράξεις τόλμης.

Τι λέω εγώ σε κάθε τέτοια τραγική στιγμή σ΄ αυτούς που απομένουν πίσω;

Η επίγνωση κι ο φόβος του θανάτου, είναι που κινητοποιεί κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα και κάθε βήμα προς τα μπροστά, και είναι αυτή που τελικά, δίνει στον άνθρωπο και τη μοναδικότητά του.

Ο θάνατος λοιπόν δεν είναι και τόσο τρομακτικός.

Κι επειδή άκρη με το θάνατο δε βρίσκεις. Πρέπει κάποια στιγμή να τον αποδεχτείς. Αλλιώς αιώνια θα ζεις παρέα με σκιές και με φαντάσματα.

Για τη ψυχή της λατρευτής μας Κατερίνας που πήγε σήμερα για να μας αγναντεύει απ΄τους ουρανούς.

Κώστας Μπούτιβας - Καστρινός.