ΜΑΥΡΟΣ ΣΕΠΤΕΜΒΗΣ ΣΕ ΚΑΤΑΜΑΥΡΗ ΧΩΡΑ.



Το χρονογράφημα του Σαββάτου.

Η περαστική πλανόδια ζητιάνα ρίχνει κατάρες στη νοικοκυρά που κλειδαμπαρώνει βιαστικά την εξώπορτα, και σε εκείνους που δεν ανοίγουν καν πορτοφόλι.

Ο γείτονας έπαψε να ξυπνά το χάραμα, άνεργος μήνες, στέκει αξύριστος, ακίνητος στο κάγκελο του μπαλκονιού. Το ξύρισμα του έλειπε τώρα.

Στην άκρη του στενού σωρό οι κάδοι απορριμμάτων φορτωμένοι με λογής- λογής σκουπίδια. Συμπολίτες φοβισμένοι κάνουν κύκλους σαν δυστυχισμένα κοράκια να βρουν αποφάγια. Καθάρισε πια απ’ το λίπος η πόλη, φαγώθηκαν όλα σχεδόν. Καθάρισε απ΄έξω φαινομενικά, γιατί από μέσα της ζέχνει η μπόχα.

Είναι όλα αυτά που λέγαμε ποτέ δεν θα δούμε, η μάλλον δεν θέλαμε ποτέ να δούμε, και τώρα γράφουν τα μαύρα σύννεφα στους τοίχους τις σκιές αυτών που αυτοκτονούνε.

Μόνο τα μάτια της ψυχής βλέπουνε πάντα μα πάντα τα όνειρα που γίνονται εφιάλτης.

Ηλίθιοι κάνοντας την τρέλα λέξεις κουνούσαν δάχτυλα, κι εμείς χαμογελούσαμε πολλές φορές και με κρυφό καμάρι, που κάποιοι τάχα κάποιοι μπαίνανε μπροστά να αναστήσουν τα από καιρό νεκρά προγονικά μας παραμύθια.

Κι έτσι αφήσαμε να βγάλει μάτια το παράλογο, το μίσος να θεριέψει, να μας φιλήσει η τρέλα σταυρωτά.

Τώρα στη χώρα με τ’ αγάλματα, στην χώρα των μαρμαρωμένων πολιτών, σ’ ετούτη δόλια την Πατρίδα, οι επόμενες ημέρες δείχνουν σαν οι πιο μαύρες των καιρών.

Τώρα πρέπει ν’ αποφασίσουμε αν όρθιοι έστω και με χαστούκια εξεγερμένοι πορευτούμε ή αραχτοί και πάλι να κοιτάζουμε αν η ελεύθερη πτώση μας θα έχει το πλανάρισμα τουφεκισμένου σταυραετού.

Στο ξαναλέω: Στα δύσκολα όλα τα χέρια μπορούν να κρατηθούν και να κρατήσουνε.

Κι εσύ τι λες;

Μπούτιβας Κώστας. - Καστρινός.