Διαβάζω τώρα τελευταία ένα σωρό άρθρα για τον καπνό, για την τόση στενή σχέση που είχε με τον τόπο μας, και για καινούργιες ευκαιρίες απ’ αυτό το προϊόν για την περιοχή.
Αλήθεια πόσο καπνόκολα τρέχει στις φλέβες όλων μας, πόση πίκρα και οκάδες κόλα, θα βγάλεις αν κάτσεις και μας στύψεις.
Μετά με σφίγγει μια ανείπωτη αγανάκτηση, τέτοια που αν ήμουν σκύλος, θα δάγκωνα από απ’ τα νεύρα μου κάθε περαστικό. Όχι, θα αντισταθώ, δεν θα δαγκώσω, ούτε θα αρπάξω από το λαιμό, εκείνους τους ξερόλες που καπηλεύονται τους λατρεμένους τόπους μας.
Η κούραση και η πίκρα του Αγγελοκαστρίτη αγρότη ανέκαθεν ήταν ξέμακρη για τους αμύητους. Ναι μάλιστα, ανελέητη, τίποτε δεν μπαίνει σε σύγκριση μαζί της, για αυτό και οι Αγγελοκαστρίτες όταν μιλούν για κείνη, κρύβουν λόγια, ζηλεύουν, μην τύχει και τους πάρει κανείς το πάθος, και τον έρωτα για τα ποτισμένα με ιδρώτα χώματά τους..
Γράψτε λοιπόν εσείς για τον καπνό, για τα δικά σας τέως καπνοχώραφα, πείτε για ευκαιρίες που θα ’ρθούνε τώρα πίσω –πίσω από ένα πεθαμένο για τον τόπο προϊόν. Κόψτε και ράψτε πάνω στη μιζέρια μας.
Τίποτε δεν θα σας ξομολογηθώ, τίποτε δεν θα μοιραστώ μαζί σας.
Έτσι είναι οι μεγάλοι, ατέλειωτοι έρωτες, μυστικοί, φορτωμένοι από καπνόκολα και πίκρα.
Μόνο μια αλήθεια δεν μπορώ να κρύψω.
Το Αγγελόκαστρο σε αλλάζει μαγικά, σε μεταμορφώνει, ξανανιώνει κάθε ντόπιο μυημένο πλάσμα.
Σου δίνει μια και σε ξαναγυρνά στα πρώτα σου τα παιδικά σου, εκείνα τα χρόνια που ήμασταν όλοι πιο καθαροί κι αμόλυντοι.
Υπερβολές;
Ίσως. Όμως για όλες τις γενέτειρες ίδιο το μαράζι, ολόϊδιος ο κρυφός καημός.
Έτσι κάνουν όλα τα χωριά, στέκουν στη σκέψη άφθαρτα, και σε κρατάνε από το χέρι, στο αγκαθοστρωμένο δρομολόγιο της ζωής.
Μπούτιβας Κώστας. - Καστρινός.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου