ΚΑΤΑΚΑΗΜΕΝΕ ΤΟΠΕ ΜΟΥ.

Το χρονογράφημα του Σαββάτου.

Αφού διαβήκαμε το Ρίο-Αντίρριο, το πολυτελές πούλμαν που είχε ναυλώσει ο διευρυμένος δήμος Αγρινίου με μειωμένη πια ταχύτητα κατέβαινε την «Παλιοβούνα». Ήμασταν η πρώτη παρτίδα από Αγγελοκαστρίτες του Αττικού λεκανοπεδίου, που δωρεάν ο Δήμος κατέβαζε στα πάτρια εδάφη για να δουν και να θαυμάσουν από κοντά το μεγαλεπήβολο πρότυπο έργο ανάπτυξης του τόπου μας, τις σύγχρονες φυλακές υψίστης ασφαλείας Αγγελοκάστρου. Γυμνά τα βουνά δίπλα μας και οι λόφοι είχαν μεταβληθεί σε χώμα για ένα ακόμα μεγαλεπήβολο έργο της κυβέρνησης που είχε ξεκινήσει και όπως φαίνονταν δεν θα τελείωνε ποτέ. Αυτό της Ιωνίας οδού. Δεκάδες τώρα εκσκαφείς βρίσκονταν εγκαταλειμμένοι εδώ κι εκεί, κι από μακριά έμοιαζαν σαν τεράστιες ακρίδες. Ο πυρωμένος ήλιος αντιφέγγιζε στο γυμνό τοπίο και μας λαμπάδιαζε.

Οι φυλακές μας ανάγγελλε στο μικρόφωνο η Δημοτική σύμβουλος που μας συνόδευε εν Ίδη ξεναγού είναι ένα μεγάλο έργο για τον τόπο σας. Ο κάμπος έχει ασφαλτοστρωθεί, υδροδοτηθεί και ηλεκτροδοτηθεί κάτι που δίνει το δικαίωμα πια σε κάθε συγχωριανό σας να βάλει διαφορετικές καλλιέργειες που θα δώσουν νέα πνοή στο χωριό. Μετά, τα παιδιά του χωριού έχουν 50% μοριοδότηση για τις θέσεις εργασίας στις νέες φυλακές, έτσι θα έχουν δουλειά και θα είναι και μες την πόρτα τους. Διάβολε κάπου τα είχα ξανακούσει αυτά τα λόγια. Σκέφτηκα.

Το πούλμαν τώρα πέρασε την παραλία της Σταμνάς. Επιτέλους φτάνουμε, είπα στη γυναίκα μου. Θυμάσαι τι ωραίες στιγμές έχουμε περάσει εδώ στο μαγαζί με τα πλατάνια. Καιρός που πέρασε. Αυτή μου απάντησε με νοσταλγία και με κάποια πίκρα : Ξέχνα τα τώρα αυτά, οι εποχές αλλάξανε. Κι έτσι βουβοί πια φτάσαμε στο χωριό. Τι ήταν εκείνο που έβλεπαν τα μάτια μας; Ήταν το Αγγελόκαστρο αυτό; Παντού έξω απ’ τις καφετέριες και τα καφενεία, άνθρωποι με πηλίκια και στολές.

- Φοβάμαι! μου είπε φωνακτά η γυναίκα μου και μού ’σφίξε το χέρι.

-Κυρία μου, της είπε με ύφος αυστηρό η Δημοτική σύμβουλος. Κρατήστε τις σκέψεις για τον εαυτό σας. Μην επηρεάζετε τους άλλους συνεπιβάτες. Ο τόπος σας τα έχει ξεπεράσει αυτά. Συνεννοηθήκαμε; Της έδωσα μια αγκωνιά να μην ξαναμιλήσει.

– Τώρα θα σας πάμε στη θέση «Αξέρα» για να θαυμάσετε το νέο υπερπολυτελές συγκρότημα των φυλακών - ένα στολίδι για τον τόπο σας- και ν’ απολαύστε το καφεδάκι σας στην καφετέρια των επισκεπτών της φυλακής δίπλα στον Αχελώο, όπου και θα παρακολουθείστε στα «μάτριξ» και βίντεο με τα επιτεύγματα του Δήμου μας.

Το πούλμαν σταμάτησε έξω απ΄την μεγάλη σιδερόφρακτη πόρτα. Τοίχοι ψηλοί από τσιμέντο, και παντού συρματοπλέγματα. Εκεί που παλιά ο τόπος ήταν γεμάτος με πλατάνια και ιτιές, κυριαρχούσε τώρα το τσιμέντο, και οι ψηλές σκοπιές με τους μεγάλους προβολείς.

-Κατακαημένε τόπε μου πως σε αλλάξαν έτσι. Είπε η κυραΤασία δίπλα μου και ένα δάκρυ έτρεχε απ’ τα μάτια της.

Πήγα να βγάλω ένα πανό διαμαρτυρίας που είχα καλά κρυμμένο στο σακβουαγιάζ. Δεν πρόλαβα. Καμιά δεκαριά φύλακες συνεπικουρούμενοι από δυο τεράστια σκυλιά ξεπρόβαλαν απ’ τη μεγάλη σιδερένια πόρτα. Έβαλα φτερά στα πόδια και πρόλαβα και χώθηκα σε μια σωλήνα του βιολογικού καθαρισμού του δήμου Αγρινίου που βρίσκεται εκεί δίπλα.

-Θα τον ξετρυπώσουμε τον Πούστη που θα πάει; Μια ζωή κακοπροαίρετη κριτική.! Άκουσα σαν ζυγώσανε κοντά.

Γνώρισα τη φωνή. Ήτανε Αγγελοκαστρίτη, που εκλέγεται ν’ ασχοληθεί για το καλό του τόπου.

Ουστ τομάρια! Ψιθύρισα από μέσα μου.

Μπούτιβας Κώστας - Καστρινός.