ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!! ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΓΓΕΛΟΚΑΣΤΡΙΤΙΚΗ ΦΩΝΗ.

Ζω ένα όνειρο μη με ξυπνάτε. Επιτέλους βρέθηκε μια φωνή Αγγελοκαστρίτη να πει κάτι ρε αδερφέ. Να σχολιάσει, να κρίνει και να συμπαρασταθεί. Και πάνω εκεί που είχα πάρει σχεδόν απόφαση να βάλω «τίτλους τέλους» και σε τούτον εδώ τον ιστότοπο, να μου τουμπάρει το μυαλό και να με «ντοπάρει» με δύναμη και μεγαλύτερη θέληση να συνεχίσω. Το γιατί θα το διαβάστε παρακάτω. Παλιόφιλε Θύμιο, είναι μικρό ένα ευχαριστώ.

Κώστας - Καστρινός.

Καλό είναι να φωνάζουμε, αλλά να συζητάμε είναι άλλο πράγμα!

Ευθύμιος Α Πριόβολος

Επισκέφθηκα την ιστοσελίδα μας εδώ και διάβασα τα τελευταία νέα. Θα ήταν κοινοτυπία να συγχαρώ για πολλοστή φορά τον Κώστα. Ωστόσο μια ακόμη ευχαριστία για το βήμα που παρέχει στον καθένα να μιλήσει και να πει τη γνώμη και την άποψή του, δεν θα ήταν πλεονασμός.

Διάβασα τα τελευταία νέα, αξιόλογα και ευπαρουσίαστα, αλλά η προσοχή και το δικό μου, προσωπικό, κριτήριο αξιολόγησης εστιάστηκε στις εξής τρεις (3) περιπτώσεις: Πρώτον, στην απογοήτευση που απέπνεε το τελευταίο άρθρο με τίτλο «Αυτή είναι η πικρή αλήθεια». Δεύτερον στην ανέλιξη ενός χωριανού σε ένα αξίωμα του πολιτικού χώρου, που πιστεύει και ακολουθεί, παράλληλα με τις ανώνυμες καταγγελίες ότι ο ίδιος καταπάτησε δημόσια έκταση. Τρίτον στα ανώνυμα σχόλια στο άρθρο του Κώστα για τη βία, όπου εμφανώς τη συνέδεε και με ένα πολιτικό, κοινοβουλευτικό κόμμα. Και έρχομαι στο πρώτο.

Μια μεγάλη δημόσια έκταση αποδόθηκε επίσημα στον ιδιοκτήτη της, στο Αγγελόκαστρο, τουτέστιν στους φυσικούς διαχειριστές της, στους αγρότες, μια και πρόκειται για χωράφια. Νομίζω ότι δεν έχει νόημα να αναφερθούμε στο ιστορικό της υπόθεσης. Η υγιής, καλοζυγισμένη, ώριμη και σύστοιχη προς το συλλογικό αίσθημα θέση του Κώστα, είναι να αποδοθεί η έκταση για εκμετάλλευση σε περισσότερους του ενός αγρότες, για να φάνε ψωμάκι άνθρωποι που δυσκολεύονται πολύ. Πιστεύω πως δεν χωράει συζήτηση σε αυτό. Ο Κώστας λοιπόν το έγραψε, το έθιξε, το υποστήριξε και περίμενε μια ανταπόκριση, μια στήριξη, μια κίνηση τέλος πάντων, αφού πολλοί το διάβασαν. Μηδέν από μηδέν, μηδέν. Δυστυχώς. Δεν κουνήθηκε φύλλο. Κανένας! Φυσικό ήταν να απογοητευτεί και να πικραθεί, αφού είναι ένα θέμα, που αφορά πολλούς στο χωριό, αφορά το ίδιο το χωριό. Μια ησυχία και μια αδράνεια, σαν να μη νοιάζεται κανένας και για τίποτα. Προσωπικά δεν παραξενεύτηκα. Τα ίδια συναισθήματα ένιωσα, περίπου δυο χρόνια πίσω, όταν, από εδώ πάλι, έβγαλα στο φως και κατήγγειλα με στοιχεία - τα οποία δημοσίευα για όσους θυμούνται - το μεγάλο φαγοπότι και τη μεγάλη κλεψιά που έγινε στο μοναστήρι του Παντοκράτορα από κείνες τις ακρίδες της Πεντέλης. Ως κι ο δεσπότης ο Κοσμάς ήρθε ινκόγκνιτο ένα πρωινό στο δημαρχείο κι ανήσυχος προσπαθούσε και παρακαλούσε να μαζέψει τα πράγματα. Μέχρι και το δημοτικό συμβούλιο ενημέρωσα εγγράφως και παρακάλεσα να με καλέσουν για να τους ενημερώσω, λέγοντάς τους ότι κατέχω ένα μεγάλο αρχείο εγγράφων και στοιχείων που βάζουν φωτιά και πάνε κατ ευθείαν στον εισαγγελέα. Στηρίξτε με φώναζα, εσείς οι αρχές κι όποιος αγαπάει το μοναστήρι μας, μας έκλεψαν, μας έγδυσαν, έκαναν μεγάλες απάτες… Ούτε ένας φίλε Κώστα, θυμάσαι; Μαζί φωνάζαμε από δω. Και το κινητό μου δημοσίευσα και καλούσα να με πάρουν να ξεκινήσουμε. Με πήραν κάποιοι από άλλα μέρη, απ’ το Αγγελόκαστρο κανένας! Ούτε ένας παλιόφιλε… Συμπέρασμα; Αυτά που έγραφα τότε είναι και τώρα η απάντησή μου στη δική σου απογοήτευση και πίκρα. Δηλαδή, «απογοήτευση και λύπη. Λύπη και απογοήτευση για πολλά. Για την έλλειψη θάρρους, ευθύνης, …. μα προ πάντων αυτογνωσίας. Το τελευταίο εξηγεί τα πρώτα. …. Δυστυχώς άλλες είναι οι προτεραιότητες των πλειόνων στο Αγγελόκαστρο». Στενοχωριέμαι όμως και σκέφτομαι πολλούς καλούς ανθρώπους της μικρής μας κοινότητας. Αν το καλοσκεφτείς, είναι θύματα μιας έμμεσης βίας, μιας εξάρτησης από τοπικούς ιστούς, που τελικά δεν τους αφήνει να σηκωθούν από την καρέκλα. Μακάρι να σηκωθούν. Το εύχομαι ολόψυχα.

Επειδή το θέμα αυτό σχετίζεται με δημόσια έκταση, αβίαστα οδηγήθηκα στο άλλο θέμα που σχετίζεται πάλι με δημόσια έκταση και συγκέντρωσε απ’ ότι είδα τα περισσότερα (13 τον αριθμό) σχόλια. Δημιουργήθηκε από μια είδηση: από την ανέλιξη ενός χωριανού στον πολιτικό χώρο που πιστεύει και έχει στρατευτεί. Προσωπικά εκφράζω τα ειλικρινή συγχαρητήριά μου στον χωριανό Τάκη Μήλα του Σωτηρίου για τη θέση ευθύνης που του ανατέθηκε. Μη γινόμαστε μικρόψυχοι. Πιστεύει κάπου, θέλει να το υπηρετήσει, το υπηρετεί και ανέρχεται, όπως ο καθένας από εμάς προσπαθεί στο χώρο του. Ωστόσο το γεγονός ότι ο Τάκης γίνεται έτσι δημόσιο πρόσωπο, ταγμένο να υπηρετήσει τα κοινά, μιλάει δημόσια, αναλαμβάνει ευθύνες και μεθαύριο θα ζητήσει πάλι την ψήφο, η είδηση αυτή δημιούργησε μια σειρά σχολίων που τον κατηγορούν για καταπάτηση δημόσιας έκτασης στο χωριό. Καλά έκανε και δεν απάντησε στα σχόλια, γιατί ήταν ανώνυμα, υβριστικά, χυδαία μα προ πάντων χωρίς στοιχεία. Αν για ευνόητους λόγους κάποιοι καταφεύγουν στην ανωνυμία, δεν σημαίνει πως κατ’ ανάγκην πρέπει να εκφράζονται και αγοραία. Κι ύστερα, αφού κατηγορούν και καταγγέλλουν, γιατί δεν παρέχουν στοιχεία, αφού, έτσι κι αλλιώς, ανώνυμα καταγγέλλουν; Επειδή όμως ένας που θέτει τον εαυτό του στην υπηρεσία του κοινού καλού και την προάσπιση του κοινού συμφέροντος, και πρέπει - κατά την ρωμαϊκή ρήση - όχι μονάχα να είναι, αλλά και να φαίνεται τίμιος, καλό είναι για τον Τάκη να κατασιγάσει αυτόν το θόρυβο που δημιουργήθηκε γύρω από το όνομά του, όχι γιατί τον υποχρεώνει κανένας από τους ανώνυμους υβριστές, φυσικά ούτε και το δικό μου σχόλιο, αλλά γιατί η σιωπή δεν θα λειτουργήσει θετικά για την πρόθεσή του να ασχοληθεί με τα κοινά και την πολιτική. Αν υπάρχουν έστω και αμφιβολίες για καταπάτηση δημόσιας γης, ιδιαίτερα σε τοπωνυμικές εκτάσεις, όπου ο φυσικός τίτλος ιδιοκτησίας τους είναι το τοπωνύμιο και η ιστορία, έχω την αθωότητα να πιστεύω ότι πρέπει αμέσως να διαλυθούν. Για φανταστείτε, κάποτε, κάποιος, σε ένα ανύπαρκτο και καταρρέον κράτος να πάει και να χτίσει πάνω στον Αι - Γιώργη! Ή να πάει και να χτίσει στην άκρη στον Αχελώο, σε δημόσια, παράκτια έκταση, για να έχει τη θέα του ποταμιού και τα νερά στα πόδια του! Επανέρχομαι λοιπόν και λέω πως πρέπει να διαλυθεί κάθε αμφιβολία, ειδικά για τέτοιες περιπτώσεις. Όχι για μένα, ούτε βέβαια για τους ανώνυμους εισαγγελείς και κατήγορους, αλλά για το κοινό αίσθημα δικαίου, για την ισονομία και την αίσθηση πως δεν ισοπεδώθηκαν τα πάντα σε αυτή την έρημη την πολιτεία μας. Και βέβαια για εκείνον που επιθυμεί να υπηρετήσει το κοινό συμφέρον με τη συγκατάθεση των συμπολιτών του. Θα αναρωτηθεί κανείς γιατί ασχολούμαι. Το κάνω ορμώμενος απ’ τη δική μου αντίληψη για τη δημόσια έκταση του χωριού μου. Δημόσια έκταση για μένα δεν είναι τίποτε άλλο, παρά το σώμα και τα ρούχα του χωριού. Είναι ο τόπος και οι τόποι όλων μας. Το χώμα, οι πρόγονοί μας, η ταυτότητα και «τα χαρτιά» μας, εν τέλει το μεγάλωμά μας. Έτσι το βλέπω εγώ, συναισθηματικά και ιστορικά. Θίγω το θέμα από αυτό και μόνο το συναίσθημα, από αυτό το βίωμα κι απ’ το λόγο ακόμα πως χρόνια τώρα ερευνώ και γράφω για τον τόπο και τους τόπους μας. Και όπως μέχρι τώρα έχω καταθέσει την άποψή μου, δημόσια και υπεύθυνα για πολλά κοινά θέματα της μικρής μας κοινότητας, καταθέτω και τώρα τη γνώμη μου με όνομα, επώνυμο και άρωμα καλοπροαίρετο. Όμως τα πολλά λόγια είναι φτώχια. Έχω τη βεβαιότητα ότι η ευαισθησία του Τάκη θα βρει τον τρόπο και το δρόμο να βάλει τα πράγματα στη θέση τους.

Έρχομαι τώρα στο τρίτο θέμα, στα σχόλια των ανώνυμων στο άρθρο του Κώστα για τη συσχέτιση της βίας, αυτή τη φορά με τον Λαϊκό Σύνδεσμο «Χρυσή Αυγή». Προς τι η ανωνυμία κι αυτά τα λόγια των σχολιαστών; Τα λεγόμενα του Κώστα μήπως δεν τοποθετούν τα πράγματα σωστά; Γνωρίζετε κανένα κόμμα απ’ το οποίο δεν ασκήθηκε ή τεχνηέντως δεν εκπορεύτηκε βία, με τούτη ή την άλλη μορφή; Από βία στο δρόμο στο όνομα κάποιων αιτημάτων, από λογής - λογής καταλήψεις δημοσίων κτιρίων, καραβιών, κρουαζιερόπλοιων, δρόμων από δημόσια μέσα μεταφοράς κ.λπ. Ή μήπως δεν είναι βία, η βία των συνειδήσεων και η μεθοδευμένη, καθημερινή πλύση των εγκεφάλων από την Πολιτεία και άλλους φορείς; Ας μη γελιόμαστε! Η βία είναι σύμφυτη με τον άνθρωπο, όπως και ο πόλεμος, γι’ αυτό και ποτέ δεν έλειψαν, ούτε θα λείψουν από την κοινωνία. Κύρια αιτία της βίας, αλλά και φορέας της, εκεί όπου επωάζει, είναι η πολιτική. Ξέρετε γιατί; Γιατί από τη φύση της η πολιτική έχει τη βία μέσα της. Γιατί την έχει; Θα το καταλάβουμε αν αναρωτηθούμε τι είναι η πολιτική. Πέρα από φιλοσοφίες και επίτηδες πολυλογίες για να μπερδεύεται ο κοσμάκης, πολιτική είναι η προσπάθεια εξισορρόπησης του ατομικού με το συλλογικό, κοινό συμφέρον σε μια οργανωμένη κοινωνία. Από τη σκέψη πώς θα το κατορθώσουμε αυτό, γεννήθηκαν όλα τα πολιτικά συστήματα. Σαν φιλοσοφικά σχήματα στην αρχή και μετά σαν πολιτικές ιδεολογίες. Όσο λοιπόν προσπαθούμε, ο καθένας με την άποψη και την ιδεολογία του να μοιράσουμε δίκαια τα αγαθά, πάντα θα υπάρχουν διαφωνίες, που όταν δεν γεφυρώνονται και δεν επιλύονται με το λόγο, γενούν βία. Από αυτή τη μικρή και λειψή ανάλυση, μα προ πάντων την καθημερινή πείρα, καταλαβαίνουμε ότι η θέση του Κώστα πως η βία στην πολιτική είναι καταδικαστέα σε όποιον χώρο εμφανίζεται κι από όποιον χώρο ασκείται άμεσα ή έμμεσα, όχι μόνο είναι σωστή, αλλά χαρακτηρίζει και τους λογικούς ανθρώπους. Προσωπικά θα περίμενα από τους ανώνυμους σχολιαστές να πάρουν θέση. Να αντικρούσουν τον Κώστα εκεί που διαφωνούν, να ανοίξουν διάλογο, αφού προσδιορίζονται ως μέλη της Χρυσής Αυγής, δηλαδή ενός νόμιμου, κοινοβουλευτικού κόμματος με αξιοσέβαστο ποσοστό προτίμησης, και φυσικά να προτάξουν τις θέσεις και το δίκιο τους. Όχι ανώνυμα και με κορώνες εκδίκησης. Μέγα λάθος! Ένα κόμμα αγωνίζεται να έρθει στα πράγματα, όχι για να εκδικηθεί, αλλά για να διορθώσει, να γιατρέψει, να κλείσει πληγές για το κοινό καλό. Αυτό μη το λησμονάμε, όπου και αν ανήκει ο καθένας. Και ο διάλογος είναι διάλογος, και μάλιστα πολιτικός, όταν γίνεται επώνυμα. Οι φωνές μπορεί να ακούγονται, αλλά δεν πείθουν, ο λόγος είναι που πείθει. Οι φωνές χάνουν και όποιο δίκαιο μπορεί να έχουν. Ο μακαρίτης ο Σωκράτης έλεγε ότι όλοι οι άνθρωποι ξέρουν να μιλάνε, αλλά λίγοι να συζητάνε. Εμείς πού θέλουμε να ανήκουμε; Σ’ αυτό να προβληματιστούμε.

Για όλα αυτά όμως δεν πρέπει να σταματήσουμε να μιλάμε, να γράφουμε και να συζητάμε. Οι καρδιές των χωριανών μας δεν είναι σκοτεινές, έχουν φως, πολύ φως μέσα τους, οι κουρτίνες πρέπει να τραβηχτούν. Και τότε δεν θα υπάρχουν ανώνυμοι, παρά μόνο πρόσωπα με άποψη και γνώμη. Και από αυτή την προσπάθεια να μη λείπει κανένας. Μην ξεμοναχιαζόμαστε. Είμαστε μόνοι, μόνο όταν το θελήσουμε εμείς. Και όταν γράφουμε ανώνυμα, τι νομίζετε ότι κάνουμε; Μένουμε μόνοι και κρυμμένοι πίσω από την ανωνυμία με τη θέλησή μας. Τότε όμως, αυτή η μοναξιά, είναι οι πιο άσχημες στιγμές μας.

Όμως επειδή ξυπνήσαμε εκεί, στο Αγγελόκαστρο, επειδή θα κοιμηθούμε εκεί, στο μεταξύ φωτεινό διάστημα, ας είμαστε διασκορπισμένοι άλλος εδώ κι άλλος εκεί, κι ας διαφωνούμε, να είμαστε μονιασμένοι.