ΠΕΡΙ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΦΙΛΙΑΣ ΞΕΚΑΘΑΡΗ ΑΠΟΨΗ.

Δυο λόγια για τη φιλία στις μέρες μας θα’ θελα σήμερα να πω με αφορμή το τελευταίο άρθρο στήριξης του πάντα φίλου του Θύμιου του Πριόβολου.

Όλα περνούν και φεύγουν γύρω μας. Τα χρόνια περνούν. Μεγαλώνουμε. Αλλάζουμε. Το μόνο που μένει σε τούτη τη διαδρομή είναι οι αναμνήσεις, και ίσως κάποιοι φίλοι. Με άλλους ξεκόβεις, χάνεσαι σε τούτη τη διαδρομή και με άλλους ξαναβρίσκεσαι.

Σε τούτη τη «πρίζα» όμως που τελευταία όλοι έχουμε μπει, όχι φιλία δεν προλαβαίνει ο άλλος να ζήσει, αλλά ούτε επικοινωνία να έχει με τη φαμελιά του καλά-καλά. Όλοι στο τρέξιμο για τον « επιούσιο» και για επιβίωση τώρα πια. Όλο και πιο πολύ βλέπω τώρα τελευταία να επιστρέφουν απ’ τη δουλειά τους οι γείτονες απ’ το πρωί, στις οκτώ η στις εννιά το βράδυ. Όσο κι αν τρέφουν αισθήματα φιλίας τούτοι οι άνθρωποι, δεν προλαβαίνουνε να γίνουν πράξη, να γίνουν λίγο «χαβαλές» όπως παλιά, να γίνουν καταστάσεις που συνδέουν φίλους. Και έτσι χάνονται. Συνέχεια αναβάλουν να βρεθούν, και τελικά όλοι ζουν μόνοι τους, κλεισμένοι στον εαυτό τους και στα σπίτια τους. Και έτσι η φιλία ροκανίζεται πια, απ’ τον ασφυκτικό ετούτο τρόπο της ζωής.

Η κρίση ετούτη εδώ η αδίστακτη αφού δεν έχει τίποτ’ άλλο πια να κόψει, έβαλε χέρι και προσπαθεί τώρα να κόψει φιλίες και παρέες. Ε όχι πια. Πάει πολύ.

Με τίποτα δεν πρέπει ν’ αφήσουμε κι ετούτο να περάσει. Δεν θα ‘χει πια κανένα νόημα και η ζωή.

   Υ.Γ. Η φιλία με το Θύμιο διασχίζει μια διαδρομή σαρανταηκονταετίας, παραμένοντας στέρεη και βασιζόμενη σε μια σχέση συνεργασίας, που πάντα στηρίζονταν σ’ ένα μικρό «εμείς» πάντα με αλληλοσεβασμό και δίχως υστεροβουλίες.

Καστρινός.