Η μάνα μας πατρίδα το Αγγελόκαστρο.

Μια φέτα ντομάτα, μια χοντροελιά απ’ τα «καμάρια», μια μελιτζάνα απ’ τη «σκαφίδα», αυτά τα λίγα μόνο τσακίζουν με τη γλύκα τους μια πίκρα ατελείωτη, και καλωσορίζουν με τρόπο ανεπανάληπτο την επιστροφή του ξενομερίτη.

Και τότε ο κόσμος όλος είναι ένα πανηγυριώτικο απόβραδο. Ένα βραδάκι με αγαπημένους φίλους ή ένας ύπνος στο μπαλκόνι του πατρικού, από κείνους που μια περαστική δροσιά σε κάνει μέσα στον ύπνο να στριμώχνεσαι, να κλεφτοχώνεσαι, αποζητώντας μια μονάχα αιώνια αγκαλιά. Αυτή του τόπου που γεννήθηκες. 

Σώματα ταξιδιάρικα, καρδιές όμως αχόρταγες που μπλέκουν, μαλώνουν ανάμεσα σε δυό πατρίδες. Ψυχές σα ριζωμένα βράχια, κολλημένα στο μικρό, το στριφνό, ολότελα δικό τους τόπο.

Κι αν μπιρ-παρά ξεπουληθήκαμε, να στρώσουμε σανίδα πάνω στο αύριο, ποτέ τη λησμονιά  δεν κρύψαν τα πεσκέσια μας. Ποτέ μας δεν προδώσαμε του τόπου λύπες η χαρές, παλέψαμε στα ίσια με το χρόνο, και η λησμονιά ποτέ δε σκούριασε ούτε για λίγο τα μυαλά μας.

Κι έτσι και στα παιδιά μας παραδίδουμε σα να είναι το πιο ακριβό προικιό, το πιο πολύτιμο άγιο φυλαχτό ολόκληρου του κόσμου. Τη μάνα μας πατρίδα το Αγγελόκαστρο.

Καλά πανκγύρια σ’ όλους χωριανοί.

Κώστας Καστρινός.