ΟΙ ΤΣΟΥΧΤΡΕΣ.

Το χρονογράφημα του Σαββάτου.

-Ε ορέ καπτάν Νικολό! Φώναξε ο Θάνος ο ιδιοκτήτης της ταβέρνας της γωνίας, έλα ορέ κάτσε μαζί μας να σε κεράσουμε ένα μισόκιλο, και να μας πεις για τούτη δω τη γάγγραινα τις τσούχτρες γιατί εμείς φέτος χάσαμε το μπούσουλα και δεν γνωρίζουμε τι μας γίνεται. Άλλαξε η φύση, άλλαξαν τα σύμπαντα, πάει στο διάολο φέτος πια καταστραφήκαμε. Ούτε που ξέρουμε τι θ’ απογίνουμε, δε ζυγώνει άνθρωπος πια σε παραλία φέτος.

Ζύγωσε ο θαλασσοδαρμένος καπετάνιος, έκατσε σταυροπόδι στη καρέκλα, και χάιδεψε τ’ άσπρο μουστάκι του.

-Ακούστε με λεβέντες, Τίποτα δεν άλλαξε στις θάλασσες και τα ζωντανά της εδώ και χιλιάδες χρόνια. Τίποτα απολύτως! Μονάχα εμείς αλλάξαμε. Εμείς μωρέ με τα θανατικά και τα μοντέρνα τάχα εργαλεία. Εμείς φέραμε την καταστροφή και τον όλεθρο σε όλους τους γιαλούς. Εμείς που αν μπορούσαμε να πάρουμε ούλα τα ψάρια με μια ψαριά, θα το κάναμε χωρίς κανένα δισταγμό. Και μην πει κανένας κουβέντα όλοι γνωρίζουμε τα επακόλουθα. Κι άμα τα βάλεις με τη φύση, σίγουρα τότε αυτή θα γίνει σκληρή και αδυσώπητη.

-Δεν ξέρω εγώ τι λέει αυτός. Πετάχτηκε ένα τσογλανέλι, θαρρώ ο ανιψιός του Θάνου του ταβερνιάρη. Εγώ θα δολώσω δυό χοντρά το βράδυ, και θα πάω να τα ξεπατώσω. Άμα δεν πιάσω τώρα ψάρι, πότε θα πιάσω; Ρε δε πα να πνιγεί όλη η ανθρωπότητα, όχι τσούχτρες να γεμίσει η θάλασσα, φίδια να βγούνε και μονομερίδες.

-Σκάσε ρε βλάκα, έχει δίκιο, καλά τα λέει ο καπιτάνιος.

-Ποιόν είπες βλάκα ρε κόπανε. Άντε πάγαινε μη φάει η μούρη σου νερό κι αλάτι.

Μ’ αυτά κι αυτά έγινε η ταβέρνα μπάχαλο, ώσπου ξεκάμπισε απ’ τη γωνία και να τος. Χωρίς να δώσει τράτο στον καυγά, άραξε στο διπλανό τραπέζι, έβγαλε ένα μεγάλο κινητό τηλέφωνο, παντόφλα ολόκληρη, παράγγειλε ένα καραφάκι τσίπουρο, και άρχισε να γαργαλάει με τα δάχτυλα το κινητό.

-Τι έχουν αυτοί και διαλοστέλνονται; Ρώτησε το γκαρσόνι.

-Για τις τσούχτρες που φέτος μας πνίξανε, του απάντησε ο μικρός.

Μόλις τελείωσε το τρίτο καραφάκι, σηκώθηκε, πήγε στο διπλανό τραπέζι που δεν είχε καταλαγιάσει ακόμα ο καυγάς, και με πλήρη σοβαρότητα τους είπε:

-Ακούστε κύριοι, πρώτον αυτές δεν είναι τσούχτρες, είναι μέδουσες, και κατά γενικήν ομολογία μάλλον ακίνδυνες, και δεύτερον τσούχτρες «καθ’ άπασαν την επικράτειαν» είναι μόνο οι γυναίκες, και μάλιστα δηλητηριώδεις επικίνδυνες και θανατερές. Αυτά τίποτε άλλο.

Όχι μόνο έληξε ο καυγάς, αλλά ξεσηκώθηκε ολόκληρη η ταβέρνα από τα γέλια και τα χαχανητά.

Μπούτιβας Κώστας – Καστρινός.