Ετούτο το μικρό φωτάκι που σήμερα άναψε, δεν είναι από κείνα που μπαίνουνε στη πρίζα, ούτε από αυτά τα Χριστουγεννιάτικα που βάζουμε στα μπαλκόνια μας, για να γιορτάσουμε με το λαμπύρισμά τους. Δεν είναι ένα φωτάκι που ανάβει μόνο για να τονίσει τις γιορτές, κι ούτε πουλιέται ετούτο σε κανένα μαγαζί. Δεν αγοράζεται ετούτο το φωτάκι.
Ετούτο παίρνει φως από τις καρδιές. Τούτο το τοσοδούλικο φωτάκι, αγκαλιάζει στοργικά την ασχήμια της ζωής με το φως του, και την κάνει να μην είναι άσχημη πια. Κρύβεται μέσα σε γελαστά μάτια και ζεστές αγκαλιές, κι από κει, δίνει το φως του στις πιο σκοτεινές γωνιές της ζωής. Δίνει το φως του στην ίδια την ελπίδα.
Ένα φωτάκι σήμερα άναψε. Το κλάμα ενός νεογέννητου μωρού, που διώχνει απ΄ τα μάτια κάθε θλίψη. Ένα λαμπάκι που σε φωτίζει. Σα το φως που χει το βλέμμα σου, την ώρα που σκύβεις πάνω από το παιδικό του κεφαλάκι. Κι είναι το φως κι η ζεστασιά του τόσο μεγάλα και τόσο αληθινά.
Φέτος μαζί με τα φωτάκια απ’ το δέντρο μας Πάνο καί Αλέκα, να είστε σίγουροι πως φέρατε το ομορφότερο στολίδι, το λαμπερότερο φωτάκι που φωτίζει τη ζωή. Γιατί είναι κάτι φωτάκια τόσο φωτεινά, που φωτίζουνε όλες τις καρδιές. Κι όλα του κόσμου τα δώρα, δείχνουν μπροστά τους τόσο μικρά, που ντρέπεσαι να τ’ αγοράσεις.
Να μας ζήσει, Καλότυχο και πάντα λαμπερό να είναι, λέει ο ευτυχέστατος παππούς. Κώστας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου