Βλέποντας εδώ στη φωτογραφία τους πιτσιρικάδες (το Τμήμα junior) της Ακαδημίας Ποδοσφαίρου Αχελώου Αγγελοκάστρου, που παρά τις τεράστιες δυσκολίες έχει με πάθος αναλάβει φέτος να βγάλει σε πέρας ο συγχωριανός μας γυμναστής Νίκος Σαράντης, δεν μπορώ να μην μπώ στον πειρασμό να κάνω μερικά σχόλια για το ποδόσφαιρο σ’ αυτήν την ηλικία, παλιότερα και τώρα.
Σε ένα κόσμο σήμερα που τα παιδιά δεν μπορούν πια να παίξουν έξω χωρίς επιτήρηση και επίβλεψη, οι γονείς κατά πρώτον και οι προπονητές μετά έχουν αναλάβει αυτό το ρόλο. Σήμερα, γιατί παλιότερα δεν ήταν έτσι τα πράγματα.
Τα παιδιά και κυρίως τα αγόρια δεν ήταν κλεισμένα στο σπίτι με γονείς τρομοκρατημένους από την κυκλοφορία και την πιθανότητα τόσων κινδύνων. Και τα παιδιά εκείνο τον καιρό δεν έπαιζαν μόνο ποδόσφαιρο αλλά σκαρφάλωναν στα δέντρα, έπαιζαν πετροπόλεμο, έφτιαχναν κρυψώνες και εξερευνούσαν όλες τις γειτονιές του χωριού. Η έλλειψη κίνδυνου, και η ικανότητα να ρισκάρουν, που μάθαιναν από αυτές τις εμπειρίες, τα έκαναν να απολαμβάνουν το παιχνίδι τους περισσότερο.
Όσο για το ποδόσφαιρο τώρα στις αλάνες του χωριού, το κάθε παιδί στην γειτονιά μπορούσε να συμμετέχει. Μπορεί να ντρεπόσουν που σε διάλεγαν τελευταίο αλλά τουλάχιστον έπαιζες. Τα παιδιά επίσης μάθαιναν να παίζουν σε διαφορετικές θέσεις. Μπορεί να ήσουν τερματοφύλακας μια μέρα και να έπαιζες αμυντικός την επόμενη. Το σίγουρο ήταν ότι είχες μια ολοκληρωμένη ποδοσφαιρική εκπαίδευση. Επίσης έπαιζες εναντίον μεγαλύτερων παιδιών, και αν δεν μπορούσες να τους φτάσεις σωματικά, έπρεπε να χρησιμοποιήσεις δικές σου εμπνεύσεις για να μπορέσεις να τους ανταγωνιστείς και ν’ ανταπεξέρθεις. Και έτσι τα παιδιά μάθαιναν το ένα από το άλλο.
Σήμερα όμως τα παιδιά μαθαίνουν μόνο από τους μεγάλους. Χωρίς την ελευθερία της αλάνας, οι πρώτες ποδοσφαιρικές τους εμπειρίες είναι οργανωμένες, ελεγχόμενες και διδασκόμενες. Και καθώς οι οικογένειες δεν έχουν πια χρόνο να μαγειρέψουν ένα κανονικό γεύμα και να καθίσουν μαζί στο τραπέζι, το μεγάλο βάρος πέφτει στους προπονητές που πρέπει να εκμεταλλεύονται κάθε λεπτό, για να αναπτύξουν αυτά τα παιδιά στο σωστό ποδόσφαιρο.
Κι εδώ έρχομαι να θυμίσω στο Νίκο που ίσως σίγουρα το ξέρει το εξής: Αν θέλουμε να μεγαλώσουμε σωστούς ποδοσφαιριστές ξανά, πρέπει να δώσουμε το παιχνίδι πίσω στα παιδιά. Τα τελευταία χρόνια το ποδόσφαιρο της αλάνας μπορεί να είναι παρελθόν, αλλά τουλάχιστον θα μπορούσαμε να προσπαθήσουμε να παρέχουμε κάτι ανάλογο σε ένα ασφαλές, διασκεδαστικό περιβάλλον στις παιδικές ομάδες.
Για όλα τα παιδιά η μπάλα συνεχίζει να είναι απλά ένα παιχνίδι, και το σημαντικότερο ένα παιχνίδι διασκεδαστικό. Πρέπει λοιπόν σ΄αυτό το παιχνίδι τα παιδιά να μην προβληματίζονται απ’ τις υποδείξεις των απ’ έξω, και να μάθουν να λύνουν τα δικά τους ποδοσφαιρικά προβλήματα στον αγωνιστικό χώρο, να προσπαθούν από μόνα τους πριν να τους δώσουμε την λύση εμείς στο πιάτο. Μόνο άμα δίνουμε προτεραιότητα στα παιδιά να κάνουν το δικό τους παιχνίδι, δεν διασκεδάζουν απλά και αναπτύσσονται καλύτερα σαν άνθρωποι, αλλά και αναπτύσσουν πάθος για το άθλημα κι εν προκειμένου για το ποδόσφαιρο.
Κι αν αυτό το μήνυμα καταφέρει να το περάσει ο Νίκος κάτω στην «Κακαβαριά», θα μπορούσε να φέρει μια νέα γενιά ποδοσφαιριστών στον ΑΧΕΛΩΟ που παίζουν δημιουργικά και χωρίς φόβο, που λύνουν τα προβλήματα τους στο γήπεδο, και που απολαμβάνουν το παιχνίδι. Παίχτες δηλαδή που παίζουν πάντα για να κερδίσουν, αντί να χάνουν από φόβο.
Κώστας Μπούτιβας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου