ΣΤΕΡΝΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΓΙΑ ΕΝΑΝ «ΜΠΟΕΜ».

Κάθε φορά που σβήνει και χάνεται ένας Αγγελοκαστρίτης γινόμαστε πιο λίγοι, ενώ νιώθουμε απέραντα φτωχοί και μόνοι, εμείς οι εναπομείναντες, σαν να συνειδητοποιούμε την πικρή αλήθεια της ζωής και θέλουμε, ξανά και ξανά, να καταραστούμε τον άδικο το χάρο.

Τι μ’ έπιασε τώρα θα μου πεις και άρχισα τα θλιβερά!

Είχε μνημόσυνο έμαθα ο Πάνος ο Τσόπης, (έτσι τον ’ξέραν όλοι στο χωριό) και εξ αυτού η αφορμή για τα γραφόμενα.

Για εκείνους που δεν τον καλογνώριζαν, ήταν ένας αιώνιος «μποεμ». Αν όμως χασομερούσες μαζί του ν’ αλλάξεις δυό κουβέντες, έβλεπες τον αιώνιο έφηβο, που έκρυβε μέσα του.

Διασκέδαζε σαν παιδί με τα πάντα, και χαιρόταν το χαμόγελο των φίλων. Όσο για τις μικροκακίες, ούτε που έδινε σημασία, προσπερνούσε με ένα κούνημα κεφαλιού κι ένα τρυφερό κοίταγμα προς τα πάνω προς τον Αϊ Γιώργη.

Τέτοιος ήταν ο Πάνος που απ’ τα μικρά του χρόνια μέσα στο αίμα του είχε τη φυγή. Να κάτι τέτοιες ώρες φορτώνει το μυαλό σαν μηχανή που μπούκωσε, και οι φλύαρες οι μνήμες ξεσκίζουν τη καρδιά. Πόσες ιστορίες δεν μοιραστήκαμε για τα περασμένα, πόσους συγχωριανούς δεν τίμησε με το λόγο του, εκεί κοντά στο σταθμό Λαρίσης σ’ ένα καφενείο που σύχναζε και τον έβρισκα τακτικά. Ποτέ δεν μίλαγε για τον εαυτό του, ποτέ δεν έβαλε μπροστά τα δικά του θέλω, ποτέ δεν χρωμάτισε κουβέντες με κρυφούς στόχους. Έτσι γνώρισα τον Πάνο, που όταν μιλούσε για το χωριό έβλεπες τη λάμψη να φωτοβολεί μέσα στα μάτια του.

Θα ήθελα να ξαναβρεθούμε κάτω στο Φάνη καθισμένοι, να χασομερήσουμε και να μοιραστούμε ένα σωρό ξένες έγνοιες. Μα όμως έφυγε και νιώθω όταν κατεβαίνω στο χωριό, ότι στ΄αλήθεια όλο και πιο πολύ μένουμε απέραντα φτωχοί, πιο μίζεροι και όλο και πιό μονάχοι.

Μένουν όμως κάτι ωραία παιδιά, κάτι σπουδαίοι άντρες ακόμα στο χωριό, που δεν τους ταιριάζει η λησμονιά και η μιζέρια, να σαν το Νίκο το Παρά πού έβαλε απ’ ότι μαθαίνω πολλά απ’ τα έξοδα και τους καφέδες για το μνημόσυνο του Πάνου και μπράβο του.

Και ο αιώνιος «μποέμ» ο Πάνος Τσόπης, σίγουρα θα μας μελετάει τώρα από εκεί ψηλά, σίγουρα θα μας παρακολουθεί με κάποιο τρόπο, και κομψά θα θέλει να μας πει και να μας δείξει: Σας βλέπω αδέρφια, εκεί κοντά σας είμαι και σας φχαριστώ.

*Μποέμ: περιπλανώμενος και ανέμελος.(Βικιλεξικό)

Κώστας Μπούτβας - Καστρινός.